Impossible love

Hoofdstuk 14

*POV Ilona*
Na lang wachten is het niet meer zo donker en kan ik al een beetje zien waar ik ben. Rondom me heen zijn alleen maar struiken en brandnetels. Ik probeer een doorgang te vinden tussen de dichtbegroeide planten en ontdek een voetspoor richting een opening in de struiken. Dat is vast de plaats waar Job langs is gegaan. Ik sta op, maar zak meteen daarna weer door mijn knieën van de pijn in mijn kuit. Ik bekijk mijn bebloede been, er is een diepe wonde en daarom heen zit het volledig blauw. Ik doe het witte truitje met drukknoopjes uit en wind het rond mijn been. Ik haal mijn gsm uit mijn zak om iemand te bellen, maar ik heb geen bereik en stop hem weer weg. Ik sta opnieuw op en strompel naar de opening. Ik wring mezelf erdoor heen en kom uit in het midden van het bos. Ik heb geen idee welke weg ik moet nemen. Alle bomen lijken dezelfde bomen en in de verte zie ik er alleen maar meer. Ik weet dat blijven staan niet zal helpen, dus probeer ik me een weg te banen tussen de wirwar van bomen. Mijn gsm heeft nog steeds geen bereik en ik begin te paniekeren. Ik zal hier nooit wegraken, en Job zal gewonnen hebben. Hij zal krijgen wat hij wil: een dode Ilona...

*POV Nathan*

Vandaag mag ik eindelijk naar huis. Ik raap al mijn spullen bijeen en prop ze in mijn tas, daarna kijk ik de kamer rond of ik nog iets vergeten ben. Op het nachtkastje ligt het doosje met de ketting. Zonder twijfelen neem ik het mee en loop de kamer uit, blij dat ik hier weg ben en hopend dat ik niet terug hoef te keren. Ik post een foto op Instagram en plaats eronder dat ik naar huis mag. Veel mensen zijn blij  en opgelucht, net als ikzelf. Ik heb YouTube zo gemist dat ik straks meteen een video ga opnemen.

Als ik thuis kom sluit ik mezelf meteen weer op in mijn kamer.
Ik scroll door mijn insta en bekijk de foto's die mij eigenlijk toch niets boeien. Maar één foto trekt mijn aandacht, en die foto is van ene Job. (In dit verhaal doet Job niet aan YouTube)Het is een donkere foto, maar toch kan ik het zien. Het is een meisje, ze ligt in een bos tussen de struiken, als een zielig konijntje dat net is doodgebeten door een vos. Op haar been lijkt bloed naar beneden te stromen en haar oog zit  dik en blauw. Ik zoom in op het gezicht van het meisje en hap naar adem als ik haar herken. Ze heeft dezelfde prachtige lange blonde haren die golvend over haar gezicht hangen, dezelfde schattige volle lippen als iemand die nog maar één keer zag, maar die toch de hele tijd door mijn hoofd blijft spoken. Ilona?! Ik kan het zelf niet geloven dat zij het is, maar als ik de foto zie, dan ben ik het meer dan zeker. Op de een of andere manier word ik kwaad, razend zelfs als ik het tekstje eronder lees. 'Dit gebeurt er als je me niet gehoorzaamt!!' staat er.

*POV Ilona*

Na lang zoeken en verkeerd lopen ben ik toch thuisgeraakt. Het is al 5 uur 's ochtends en mam komt naar me toe gerend als ze de deur hoort opengaan. Ze kijkt me aan en ik zie dat ze zich inhoud om geen vragenvuur op me af te sturen. Ze kijkt me vragend aan, alsof ze wil vragen of Job hier iets mee te maken heeft. Ik knik zachtjes en als een reflex trekt ze me in haar armen.

Mam verzorgt en ontsmet mijn wonden. Het ziet er al veel beter uit, de viezigheid die er rond hing deed het er erger uitzien dan het was. Als ze klaar is bedank ik haar en ga naar boven. Ik laat mezelf met een diepe zucht op mijn bed vallen en voor ik het weet val ik in slaap. Maar veel slapen doe ik niet. Ik word voortdurend wakker door nachtmerries. De gebeurtenis van een paar uur geleden herhaalt zich steeds opnieuw en opnieuw in mijn slaap.

Uiteindelijk is het 11 uur als ik opsta. Ik ben doodmoe en de blauwe wallen onder mijn ogen zijn gigantisch. Ik voel me misselijk en mijn hoofd tolt van het slaaptekort.
De koude douche die ik neem heeft helaas geen zin. Ik ben nog steeds een zombie met een lijkwit gezicht. Ik grijp naar mijn gsm die ongeveer een uur geleden afging, maar toen had ik geen zin om hem te pakken.
'Ik zag de foto op insta... Laat iets weten als alles oke is x Nathan' luidde het bericht. Mijn ogen worden zo groot als schotels en ik ben meteen klaar wakker. Ik zou wel kunnen gillen omdat hij me een bericht stuurde. Maar ik doe het niet, omdat een andere vraag in mijn hoofd rondspookt. Ik open mijn insta, ik wil nú weten over welke foto hij het had. Lang hoef ik niet te zoeken. Het is de eerste foto die op de pagina verschijnt. Ik zie een meisje, ze ligt volledig verslagen en bewusteloos in het gras. Het is zielig. Het is ik.

Ik antwoord dat alles oke is en krijg meteen een berichtje terug dat hij blij is dat te horen. Ook vraagt hij of ik morgen naar DYTG ga. Dat was ik al bijna vergeten en als ik weet dat hem terug zal zien, verdwijnen de wallen onder mijn ogen als sneeuw voor de zon en voel ik me opnieuw vrolijk en opgelaten.

Ik besef amper met wie ik aan het sms'en ben en vraag me af of hij dat met elke fan doet. Maar ik weet ook wel dat hij dat niet kan, daar heeft hij toch geen tijd voor? Of wel? De hele dag is mijn gsm nog geen millimeter van mijn hand verwijdert voor het geval dat hij iets zou sturen. En inderdaad, ik krijg af en toe een berichtje. Hij vraagt wie die Job is die die foto heeft geplaatst. Ik twijfel of ik het hem zou vertellen, maar toch doe ik het.
Het is veel typwerk, maar ik denk dat het de moeite waard is.
Als ik het hele bericht heb getypt twijfel ik tussen de delete- en de verzendknop, maar uiteindelijk klik ik toch op verzend. Ik heb niet elk detail vertelt, maar toch wel het meeste van wat Job me heeft aangedaan. Ik ken Nathan niet zo goed, maar toch doet het me goed om mijn hart bij hem te kunnen luchten. Het kan me niet schelen dat dit geen goed idee is, op de een of andere manier vertrouw ik hem. Ik weet niet of het is omdat ik verliefd ben, of gewoon omdat hij toevallig de persoon is die ernaar vroeg. Ik weet alleen dat hij me nu zielig vindt, maar dat ben ik ook. Ik bedoel, wie wordt er nu verliefd op een youtuber? En wie vertelt er nu z'n hele leven aan een wildvreemde?

Hier een langer hoofdstuk!
Speciaal omdat het gisteren mijn verjaardag was en omdat het al heel lang geleden was.
(Ik heb onlangs gemerkt dat ik niet zo super goed ben in dt☺️ sorry hiervoor 😬)
Xxx