Impossible love

Hoofdstuk 25

Impossible love
Hoofdstuk 25

*POV Ilona*

Ik veeg de tranen weg die ik heb gelaten toen ik de brief al voor de derde keer las. Hij is zo lief, en ik hou zoveel van hem. Maar hij heeft me ook iets laten inzien. 'Wil je al die momenten weggooien omdat mijn "fans" dat willen?' De woorden spoken door mijn hoofd en laten me twijfelen. Moet ik hem laten gaan, omdat anderen dat willen? Is hij echt beter af zonder mij? De vragen zoeven door mijn hoofd als een losgeslagen zwerm bijen. Ik begin te snikken en de tranen stromen opnieuw uit mijn ogen. Wat moet ik doen?

Als ik eindelijk uitgehuild ben, grijp ik mijn telefoon. Ik klik op het App'je 'berichten' en daarna op de naam 'Nathan'. Ik staar naar de tikkende cursor. Ik wil hem bedanken, maar ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Ik heb hem en mezelf pijn gedaan, maar wil zo graag zeggen dat ik van hem hou en dat ik hem nooit meer wil laten gaan. Maar ik ben bang, bang dat ik hem te veel gekwetst heb en bang dat ik weer een foute keuze maak. Want dat gebeurt altijd, ik maak veel te snel een keuze en dan loopt het fout. Maar toch wil ik iets doen, al is het maar een simpel bedankje.

I: ik wil je bedanken voor het cadeau, het is prachtig en ik zal het altijd blijven bewaren. En je brief, die heeft me doen beseffen hoe verschrikkelijk veel ik van je hou.
Ik dacht dat ik je zou helpen door weg te gaan, maar ik heb je pijn gedaan en dat zal je me waarschijnlijk nooit kunnen vergeven, wat ik volkomen begrijp. Het spijt me voor wat ik deed. Toch wil ik deze keer de goede keuze maken. Ik weet dat ik het recht niet heb om het te vragen, maar geef me nog één dag, max. twee. Ik weet dat ik tegen dan de juiste beslissing kan maken.
XXX Ilona

N: Het is graag gedaan. En tuurlijk kan ik je dat vergeven, dat heb ik zelfs al gedaan, omdat ik van je hou. En neem zoveel tijd als je wil, dat zal je wel naar de juiste keuze leiden.
XXX Nathan

Bij elk woord dat ik lees gaat mijn hart sneller slaan.
Hij is veel te lief voor mij, dat verdien ik niet.

*POV Nathan*
Ik maak me zorgen. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, het voelt net alsof ze al zeker is dat ze het uitmaakt, maar het nu nog niet durfde te zeggen. Maar ik geef niet op.

...

'Nathan! Eruit!' Schreeuwt ze. Ik zucht en grabbel al mijn spullen bijeen waarna ik de deur achter me dichttrek. Het is altijd hetzelfde met die leerkrachten. Ze haten me en bij het minste dat ik doe, sturen ze me weg. Niet dat ik het erg vind, want nu heb ik geen les en moet ik niet meer naar haar gezaag luisteren.

De vrouw bij meldingspunt kent me al veel te goed. Ze herkent me direct en kijkt me kwaad aan. 'Ben je nu weeral de les ontzegd?' Vraagt ze met haar krakerige piepstem. Ik knik en schuif mijn agenda naar voren. Ze plakt er een welbekende stikker in en geeft me m'n agenda terug. 'Naar de studie hier rechtover' mompelt ze en ik slenter naar buiten.

Oke sorry, dit hoofdstuk is echt saai, maar ik ben al bezig aan het volgende, dus dat komt zo snel mogelijk.

Vote?
Xxx