Impossible love

Hoofdstuk 11

*POV Nathan*

Het onbekende meisje staat nog steeds aan het voeteinde van mijn bed. Ik betrap mezelf erop dat ik bijna verdrink in haar grijze ogen en went mijn blik af. Maar zij blijft me ongelovig aanstaren en ik word er wat ongemakkelijk van. 'Wat is je naam?' Vraag ik om haar weer in de werkelijkheid te brengen. Ze schrikt op en kijkt verlegen naar haar voeten. 'Ilona' antwoordt ze. Ik denk na, die naam ken ik van ergens, maar ik kan niet bedenken van waar. 'Ik ben Nathan, maar dat wist je natuurlijk al' ik begin te lachen en ze lacht zachtjes mee. Ze is prachtig als ze lacht, denk ik bij mezelf. Wacht Nathan, je kent haar niet eens, verbeter ik mijn gedachten. We houden op met lachen en kijken elkaar aan. 'Hoe gaat het met je?' Vraagt ze. 'Gaat wel, Ik voel het bijna niet meer' antwoord ik kijkend naar mijn arm, die overdreven veel in het verband gewikkeld is. Ze knikt en gaat op de stoel naast me zitten.

We blijven praten over ditjes en datjes en ik merk dat het best wel klikt tussen ons. Ook al kennen we elkaar pas, kunnen we toch uren praten en af en toe lachen.
Ik heb nog nooit zo lang met een fan gepraat en al zeker niet in een ziekenhuis. Bij de meeste was het op een meeting. We nemen snel een foto en daarna zijn ze weer weg en komt de volgende. Je ziet zoveel mensen, dat je de meeste gezichten gewoon direct vergeet. Maar bij haar is het anders. Haar zal ik niet vergeten. Ik weet niet precies wat er zo speciaal aan haar is, maar ze is anders dan de andere.

De dokter, haar moeder dus, komt de kamer binnen. 'We moeten nu echt wel gaan Ilona' zegt ze. Ze zucht en staat op. Vervolgens glimlacht ze naar me en zegt: 'ik zie je wel nog is' en daarna wil ze de kamer uit stappen, maar ik houd haar tegen door te zeggen: 'Ilona, mag ik je nummer? Dan kunnen we nog eens verder praten' ze draait zich om en kijkt me ongelovig aan. 'Ttttuurlijk' stottert ze en we wisselen onze nummers uit, waarna ze - deze keer echt - de kamer uit wandelt.

*POV Ilona*
Ik kan het nog steeds niet geloven, dat ik net bijna drie uur met hem heb gepraat. Dit was veel beter dan dytg! En ik kan er al helemaal niet bij dat hij mijn nummer vroeg. Hij wil dus nog contact met me houden?... Het liefst zou ik nu willen gillen. Dat iedereen weet hoe blij ik ben. Maar ik ben jammer genoeg nog steeds in een ziekenhuis.
'Het is al laat. We hebben geen tijd meer om naar Inse te gaan' zegt mijn moeder die naast me door de gangen loopt. Ik vind het best jammer dat ik haar niet gezien heb, maar dat kan ik later nog doen, Nathan was een unieke kans, die ik niet mocht laten gaan. 'Van waar ken je die jongen eigenlijk? Zit hij op je school?' vraagt ze. Ik glimlach naar haar. Ze weet dat ik fan ben van youtubers, maar verder heeft ze geen idee. Ze kijkt me vragend aan, wachtend op een antwoord. 'Mam, die jongen, dat is Nathan' zeg ik. 'Dat weet ik, hij is mijn patiënt' zegt ze niet begrijpend. Ik kijk haar aan en glimlach. 'Nathan ofwel Acid' leg ik uit. 'Nee, is dat die youtuber waar je zo van houd?' vraagt ze verwondert. 'Jaaaa' zeg ik enthousiast. 'Nu snap ik waarom je zo schrok toen je hem zag' lacht ze. 'Wil je wel nog naar dytg?' vraagt ze plagend. 'Hmm TUURLIJK!' Roep ik. Nu ik hem heb ontmoet, verlang ik nog harder naar die dag.

Omg! Ik heb serieus duizend lezers!! Ik moet iedereen die dit boek leest bedanken. Jullie zijn echt geweldig! Thanks!!
Xxxxxx