Impossible love

Hoofdstuk 33

*POV Ilona*

Ik zit op een bankje op de speelplaats, normaal gezien is dit het moment dat ik sms met Nathan, maar vandaag niet, vandaag is anders. Er komt een meisje naast me zitten. Ze komt me bekent voor, maar ik weet niet goed van waar ik haar ken.  Ik kijk haar aan en glimlach vriendelijk. 'Hoi, ik ben Fiona' zeg ze. 'Hey, ik ben Ilona' zeg ik. 'Hé, onze namen rijmen!' lacht ze. Ze heeft gelijk, best wel grappig eigenlijk. 'Maar eh, je ziet er niet zo vrolijk uit, ik kwam eigenlijk vragen wat er was, en of ik je kon helpen.' Zegt ze. 'Het is nogal een lang verhaal' zucht ik.
'Hmm, de bel gaat zo, er is nu geen tijd voor lange verhalen' zegt ze, 'maar eh, heb je zin om vanavond eens iets te gaan drinken, misschien kan je me dan alles vertellen.' Het lijkt me wel een goed idee om eens iets met haar te doen, misschien wordt ze wel een goede vriendin, en daar heb ik wel eens nood aan. 'Ja is goed, misschien direct na school?'
'Oke, ik zie je dan' zegt ze waarna we afscheid nemen en ik naar de les vertrek.

...

'Hey, ben je er klaar voor?' Vraagt Fiona, die ondertussen naast me is komen lopen. 'Ja ik heb er zin in, maar ik moet wel om 20u30 thuis zijn, ik ben eergisteren ook uit geweest en mama wil niet dat ik vandaag weer laat thuis ben' leg ik uit. 'Oh geeft niet, ik ben ook niet van plan om echt uit te gaan, gewoon iets drinken en wat praten, zo kunnen we elkaar beter leren kennen' zegt ze. Ik ben blij dat ze dat zegt, want in uitgaan heb ik verlopen niet echt zin. Onderweg naar het cafeetje, babbelen we wat over koetjes en kalfjes en ik merk dat het best wel goed klikt tussen ons.

Eenmaal aangekomen kiezen we een tafeltje uit en bestellen beiden een cola. 'Zeg, vertel eens, wat was dat lange verhaal van deze middag, of wil je niet zeggen, je kent me nog maar net, dus ik zou je wel begrijpen' Ze heeft gelijk, ik ken haar net en ik weet niet of ik haar kan vertrouwen, maar aan de andere kant zou ik ook niet weten wat ze met mijn verhaal zou doen. 'Kan ik je vertrouwen?' Vraag ik. 'Tuurlijk kan je dat!' 'Als je het aan niemand doorvertelt, mag je het gerust weten' 'ik beloof het' zegt ze, terwijl ze doet alsof ze haar mond op slot doet en het sleuteltje achter haar weggooit.
Ik vertel haar het hele verhaal en ze luistert aandachtig. Wel let ik erop  dat ik de details weglaat en dat ik zijn naam niet gebruik. Zo kent ze het verhaal, maar kan het niet tegen me gebruiken, want ze weet niet over wie het gaat.

*POV Fiona*

Ze vertelt het hele verhaal, en ik merk dat ze vele details weglaat. Want wat zij niet weet, is dat ik het verhaal al ken en dat het mijn schuld is dat ze zich nu zo voelt. Maar ik voel me niet schuldig hoor. Integendeel, Job betaalt me goed, en die jongen, ik geloof dat hij Nathan heet, is fucking knap. Hem zoenen was dus geen probleem.

Ik heb geluk dat ze me niet herkent, waarschijnlijk was daar te zat voor, zoals Job al dacht. Ik snap wel wat hij in haar ziet, ze is mooi, lief en heeft een goede kledingstijl. Alleen begrijp ik niet waarom hij haar niet gewoon zegt dat hij verliefd op haar is, in plaats van haar te pesten en achter te laten in een bos. Hij zei dat hij zo vergat dat hij verliefd op haar was. Ze is totaal niet populair en hij was dat als hij iets met haar zou beginnen, zijn vrienden hem zouden uitlachen. Nu zal hij zeggen dat hij heel veel spijt heeft van dat pesten en dat hij van haar houdt. Jep, zo hoopt haar voor zich te winnen, maar ik weet een ding en dat is dat hij veel werk zal hebben. En ik? Wat heb ik eraan? Nou ja, het geld dat ik van Job krijg en euh, die Nathan, dat wordt de mijne, als je dat maar weet.

Hey!
Wat vinden jullie ervan? En wat willen jullie dat er nog gebeurd? Ik ben benieuwd...

Vote?

Xxx