Impossible love

Hoofdstuk 34

*POV Nathan*

'Moet je niet iets doen voor school?' Vraagt mama. 'School boeit niet mama!' Snauw ik. Ze zucht en komt naast me zitten. 'Kijk, het is heel erg dat jullie niet meer samen zijn, en ik vind het ook echt heel jammer. Maar het is nu al drie weken geleden, ze komt niet meer terug... En door mij af te snauwen, niks te doen voor school, - niet dat je dat ervoor wel deed - en jezelf op te sluiten, kom je niet verder. Zet je over haar heen, er zijn nog visjes in de zee' zegt ze. 'Dat kan ik niet mama, ik hou van haar!' Roep ik, terwijl ik opsta en naar mijn kamer loop. Mama blijft met een bezorgde blik achter in de zetel. Ze staart me na, maar zegt niks. Ik gooi de deur met een klap dicht en plof op mijn bureaustoel. Ik staar naar het zwarte computerscherm. 'Fuck!' Mompel ik tegen mezelf. Ik peuter mijn telefoon uit mijn broekzak. Maar helaas, ze heeft nog geen bericht gestuurd.

Ilona, wat er gebeurd is.... Het spijt me, maar je moet me ook de kans geven het uit te leggen. Het is één groot misverstand, en voor een misverstand wil jou niet kwijtraken...
Ik staar een tijdje naar de tekst en uiteindelijk klik ik op verzenden.

*POV Ilona*

Ik wil wel antwoorden, maar ik weet niet wat ik hem nog te zeggen heb. Hij heeft me gekwetst, en met een beetje geslijm in een sms'je ben ik dat niet vergeten. En dan nog, wat valt er nog te zeggen? Het was geen misverstand, ik zag het met mijn eigen - dronken - ogen.

Ik ruk de ketting van mijn hals en draai de sleutelhanger uit mijn sleutelbos. Ik staar naar de foto, 'waarom?' Fluister ik, terwijl er
een traan langzaam over mijn wang loopt, gevolgd door vele soortgenoten. Één voor één druppen ze op de koude vloer.
Het is verschrikkelijk om zonder hem te leven. Ik mis de momenten dat hij me opwachtte aan de schoolpoort, de momenten dat we samen een film keken en ik in slaap viel in zijn armen, de momenten dat we samen waren, ik mis Nathan...

Het is precies drie weken geleden dat ik hem zag. Drie weken leef ik al zonder hem en drie weken leef ik al met de verschrikkelijke pijn.
De pijn in mijn borst die elke avond als ik in bed lig naar boven komt. Het voelt alsof mijn hart in brand staat en de meest diepe wonden achterlaat. Meestal schreeuw ik mezelf wakker van de pijn of uit een nachtmerrie.

Fiona is intussen mijn beste vriendin, met haar kan ik lachen en plezier maken, en kan ik Nathan heel even vergeten, maar zodra ze weer weg is, komt alles terug, elke herinnering, met Nathan. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van hem. Fiona zegt dat ik hem moet vergeten en op zoek gaan naar iemand anders, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

*POV Fiona*

Ik moet haar overtuigen, het moet me lukken. Job wil haar vanavond, dus ik moet haar meekrijgen naar dat feestje. 'Hé Ilona, heb je zin om vanavond mee te gaan naar een feestje?' Stel ik voor. 'Jongens spotten?' Probeer ik als ik zie dat ze twijfelt. 'Ik weet het niet' antwoordt ze. 'Komaan het zal je goed doen, alsjeblieft?' Smeek ik. Ze zucht en geeft uiteindelijk toch toe. 'Euh we moeten er over een halfuur zijn' zeg ik. 'Wat! Over een half uur al?!' Roept ze paniekerig. 'Rustig, het is niet ver, als we over een kwartier vertrekken, zijn we mooi op tijd.' Stel ik haar gerust. Ze knikt en loopt meteen naar boven om zich klaar te maken.

Eindelijk zal Job zijn zin krijgen en dan kan ik mij focussen op het veroveren van Nathan. Dan kan ik die trut laten vallen en met het geld dat ik heb verzameld koop ik de mooiste jurk van de winkel. Dan ga ik naar feestjes bij hem in de buurt en kom ik hem sowieso tegen. Ik zal hem verleiden en hij zal een blok voor me vallen. Mijn plan is waterdicht, er kan niets fout gaan. Alleen moet ik opletten voor Ilona, want als zei terug contact krijgt met hem, mag ik het vergeten.

Hoi! Weer een nieuw hoofdstukje erbij. Morgen mijn laatste examen en dan is het eindelijk vakantie!!😍😬

Vote?

Xxx