Impossible love

Hoofdstuk 22

*POV Nathan*

N: wat is er gebeurt? Waarom ga je weg? Ik hou van je!!! Het laatste wat ik wil is dat je weg gaat!

I: het is beter zo

N: waarom? Voor wie?

I: voor jou! Ik verpest alles waar je van je houd

N: ik hou van jóú!

I: ik moet gaan, het is beter als we geen contact meer hebben

N: nee! Dat is niet beter! IK HOU VAN JE

Maar ze antwoordt niet meer.
Ik ga terug op mijn bed liggen en zucht. 'Nathan! Ga je nog naar school?!' Roept mama vanuit de keuken. Mijn ogen schieten naar het uurwerk en ik merk dat ik al een uur te laat ben.  Maar dat kan me niks schelen, ik wil niet naar school, ik wil naar Ilona. Toch besluit ik te vertrekken. Ik neem mijn fiets en langzaam rijd ik richting school.
Ik heb vannacht niets geslapen en moet mijn best doen om mijn ogen open te houden en me te concentreren op de weg.

'Ben je nu weeral te laat?!' Brult de vrouw achter de balie. Ik knik en ze duwt een briefje in mijn handen. 'Geef dat aan de leerkracht' zegt ze, zoals altijd. Ik slenter het gebouw uit en loop de trap op richting het lokaal. Nog voor ik kan kloppen, zwaait de deur open en kijkt de leerkracht me streng aan. 'Ik euh' begin ik. 'Ben weeral eens te laat' maakt hij mijn zin af. Hij trekt het briefje uit mijn handen en wijst me een plaats achteraan de klas aan. Ik ga zitten en zoals altijd let ik niet op. Toch is er deze keer iets anders. Normaal gezien zit ik te praten of te prutsen, maar nu niet. Ik staar wezenloos voor me uit en probeer te bedenken wat ik moet doen, en één ding is zeker, ik laat haar niet zomaar gaan.

*POV Ilona*

Ik word wakker en wrijf vermoeit in mijn ogen. Langzaam kruip ik uit bed en vertrek naar de badkamer. In de spiegel zie ik een meisje met haren die alle kanten op staan en dikke blauwe wallen onder haar ogen. Ik doe wat water in mijn gezicht, maar dat heeft helaas geen resultaat. Ik draai de kraan van de douche open en ga eronder staan. Het warme water geeft een rustgevend gevoel en ik blijf lang genieten van de stralen die over mijn lichaam vloeien.

Ik stap uit de douche en kleed me aan. Daarna slenter ik terug naar mijn kamer, waar mijn ogen op de klok vallen en ik merk dat het al 12u30 is. Ik zucht en besluit dat school er voor vandaag niet meer inzit. Ik ga terug op mijn bed zitten. Alle herinneringen met Nathan vliegen door mijn hoofd en even lijkt het alsof alles weer goed is. Tot het tot me door dringt dat die momenten de laatste momenten waren. 'Waarom moest je het per se uitmaken?' Vraagt een stem in mijn hoofd. Ik negeer het, want ik weet dat ik de goede keuze heb gemaakt. Maar toch komen er tranen. Ik wou dat ik ze kon bedwingen, maar het lukt me niet. Langzaam aan vallen mijn ogen dicht en raak ik in een diepe slaap.

"Ik loop in het donker over straat. De lantaarnpalen geven een zwak gelig licht af. Het waait en miezert lichtjes, maar ik blijf doorgaan, het lijkt wel of mijn voeten nooit zullen stil staan en zich eeuwig zullen blijven voortbewegen. In een steegje rechts van mij zie ik iets bewegen. Ik blijf staan en kijk nog eens beter, maar ik zie niets meer, dus besluit het te negeren. Enkele seconden later hoor ik ineens voetstappen. Ik kijk achterom, een zwarte schaduw beweegt zich langzaam dichterbij. Mijn hart klopt op het ritme van de voetstappen en mijn ademhaling lijkt gestopt te zijn. Ik versnel mijn pas, maar hoor dat de voetstappen  ook sneller gaan. Ik kijk om, en schrik, de schaduw is bijna het donkere steegje uit. Nog een paar stappen en hij staat in het schemerende licht van de lantaarnpaal. Ik blijf stokstijf staan, niet in staat om te rennen of te gillen. De schaduw zet een stap richting het licht. Het is een jongen, zijn knappe gezicht word verlicht, waardoor ik hem meteen herken.
'Nathan?' 

Hoi!
Sorry voor dit kakhoofdstuk, er gebeurt echt niks.
Vote?