Wrongdoer || Baekyeol

Episode~20

Hatalarım varsa affola. İyi okumalar~

--------

Hayatınızda hiç trajikomik bir olay yaşamış mıydınız?

Bana sorarsanız, yaşadığım onlarca trajik olay vardı fakat bu kadar komik olanını ilk defa yaşıyordum.

Evet, sizin bildiğiniz en son yere bakarsak, Taehyung Chanyeol'e ateş ediyordu.

O sırada yanda duran ben, Chanyeol'ü korumaya konumlanmış beynim ile silahtan çıkan kurşunun önüne atlamış ve sağ kolumdan yararlanmıştım. Neyse ki sadece sıyrıktı. Ve elbette, normalde hedef tahtasında bile zar zor 7'yi vururken, yaralı kolumla Taehyung'u tam kalbimden vurmuştum.

Yani, Taeyeon öyle demişti.

Trajikomik olay ise tam burada başlıyordu. Ben yerde yaralı kolum ile Chanyeol yüzünden acı çekerken, Chanyeol onun için siper olduğum yerden kalkmış ve Taehyung'a bakmıştı.

Öldürdüğüm Taehyung'a.

Kısaca, ömrümde ilk defa bir adam vuruyordum ve o da denk gele gele Taehyung'a denk gelmişti. Buradan şansıma selamlarımı yolluyorum.

Tabii eğer bir şansım varsa.

"Ah!" Daldığım düşüncelerimden Taeyeon'un koluma yaptığı acı verici pansuman yüzünden uyanmıştım. "Acıdı mı? Özür dilerim." Taeyeon az öncekinden daha yavaş bir şekilde pansumana devam ettiğinde gülümsedim. "Sorun değil."

Gün içinde yaşadığım diğer bir trajikomik olay ise, iyi olup olmadığım ile ilgilenen tek kişinin Taeyeon olmasıydı. Diğerleri, özellikle Chanyeol, şu ünlü Taehyung'u vurduğum için yüzüme dahi bakmıyorlardı. Buna rağmen Taeyeon beni diğer doktorlara bile bırakmamış, özellikle bakmak istediğini söylemişti.

Onun için söylediğim şeyleri düşünüyordum da, Tanrı belamı vermeliydi.

Eğer şuan Chanyeol'e değil de Taeyeon'a aşık olmuş olsaydım her şey daha iyi olabilirdi.

Chanyeol'den bahsetmişken, onu en son Taehyung'un başında ağlarken görmüştüm. Daha sonra kendimi ne için feda ettiğimi düşünmeye başlamıştım. O zamandır onu görmemiştim ve görmek de istemiyordum.

Değersiz biri olduğumu düşündüğünü biliyordum ama onun için kendimi feda ederken, onun umrunda bile olmamak, bu çok kırmıştı.

Yine de onu anlamak istiyordum. Gördüğüm kadarıyla Taehyung ile çok yakındılar ve o anda onu görmüş olmak, onun için daha önemli olmuş olabilirdi.

Ne düşünürsem düşüneyim, bu kırılan kalbimi asla onarmıyordu.

"Evet, işte bitti." Terlemiş alnımı sildim ve beyaz sargı ile sarılmış koluma baktım. "Teşekkürler Taeyeon."

Taeyeon gülümsedi. "Bana teşekkür etmen gerekmiyor. Hatta tam tersi, benim sana etmem gerek. Çünkü Taehyung eskiden bir keskin nişancıydı ve eğer Chanyeol'ün önüne atlamayıp onu korumasaydın, ölmüş olacaktı. Bu yüzden, sevgilimin hayatını kurtardığın için teşekkür ederim."

Ve evet, bir trajikomik olay daha.

"Önemli değil. Bu benim görevimdi." Ben de zorla gülümsedim ve ardından sordum. "Taehyung'u iyi biri olarak biliyordum. Nasıl oldu da Chanyeol'ü vurmak istedi?"

"Eh, bunu soracağını biliyordum." Taeyeon yana koyduğu raporu bana uzattı. "Bu Taehyung'un raporu. 1. dereceden deli çıktı. Üstelik beyni yıkanmış, yani ne çok yakın olduğu Chanyeol'ü hatırlıyor, ne de bizi. O katil, onu diğerlerinden farklı bir şekilde eğitmiş. Beynini yıkadıktan sonra, onu bir imha aleti olarak kullanmaya karar vermiş olmalı. Çünkü ona şeytana taptığını ve seni koruyanların kötü olduğunu öğretmiş. Fakat bunu yapmasındaki sebebi bilmiyorum. Bunu bulmak da sizin göreviniz." Ben şaşkınlıkla onu dinlerken konuştu. Merak ettiğim diğer bir soruyu ona sorarken omuzlarının biraz üstündeki saçlarını arkaya doğru salladı. "İyi ama, Taehyung küçüklüğünden beri onun yanında değildi ki, nasıl onu eğitebilir? Üstelik onu öldü diye biliyordum."