Bir Aşk Masalı

Hastane

Dün gece geç saatlerde havaalanın da tek başına görüntülenen Williams tek kelime etmezken sorular bir çığ gibi büyümeye başlamıştı. Neden erken gelmişti? daha da önemlisi neden tek başınaydı? Nişanlısına ne olmuştu? sosyal medya hesaplarından gelen cevaplara bile cevap vermezken sabahın erken saatlerinde yazdığı uzun bir yazıyla bütün her şeyi anlattı. 

 İnsanlar sürekli 'bir sorun mu var' diye sorup duruyor. Nişanlımın neden yanımda olmadığını, neden sorularına cevap vermediğimi merak ediyorlar. Sorun şu ki hazır değildim, hala değilim ama artık bütün bu soruların durmasını istiyorum.

Uzun zamandır aramızda sorunlar vardı. Sürekli tartışmak bizi yoruyordu. Elinde sonunda bu ilişkinin bir yere gitmeyeceğini fark etmiştik. Fakat biz her şey için erken davranıp nişanlanmış işleri çıkılmaz duruma getirmiştik. Bize, ilişkimize bir kez daha şans vermeye karar verdik. Tatile çıkma nedenimiz de buydu. Ama sorunlar orada da peşimizi bırakmadı. Boşuna birbirimizi üzdüğümüzü fark ettik. Oturup uzunca bir konuşma yaptıktan sonra ayrılma kararı aldık. Bu ikimiz içinde en iyisiydi.  

Herkes onu çok sevdi, biliyorum. Bende onu çok sevmiştim. Belki yine aranızdan birileri çıkıp 'Böyle olacağı belliydi, onunla oynadığını biliyorduk' tarzında konuşmaya başlayacak ama yanıldığınızı söylemek istiyorum. Ben onu çok farklı sevmiştim. Onunla hiçbir zaman oynamadım aklımın ucundan bile geçmedi bu fikir. Her zaman diğer kızlardan farklı olacak benim için ama aradığım kadının o olmadığını artık biliyorum. O benim Bayan Williams'ım değil. O benim eşim olacak kadın, çocuklarımın annesi olacak kadın değil. 

 -Sen ne diyorsun bu konuya Simon? 

-Aralarında bir elektrik vardı. Bunu 1 km öteden bile hissedebiliyordunuz. O sarı saçlı, küçük kızı çok sevmiştim ben. Birbirlerine yakışıyorlardı, Spencer'ı dengede tutuyordu. Beraber bir sürü şey yaptıktan sonra bu duruma gelmelerine anlam veremiyorum. Ben tekrar birleşmelerini isterdim ama onların kararlarına saygı duymalıyız değil mi? hem güzel kız boş olduğuna göre şansımı deneyebilirim artık... 

Ekran karardıktan sonra bir süre daha izledim televizyonu. Yanaklarım utançtan kızarmış, kalbim o cümleler karşısında müthiş bir ağrı içinde kalmıştı. Hala nefes almakta zorlanıyor, ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Onun yokluğu kendimi boşlukta hissetmeme neden oluyordu. Hiçbirisi gerçek değil dedim kendi kendime. O sadece oynaması gereken oyunu oynuyor. Fakat bu kendimi iyi hissetmeme yardımcı olmuyordu. Gerçek olmadığını bilsem bile acıtıyordu işte. 

Sabah erken saatlerde telefonu açtığımda Anna'dan gelen mesajı görmüş hemen onu aramıştım.  Onunla konuşmayı öyle özlemiştim ki kapatmakta bile zorlanmıştım. Her şeyden konuşmuştuk. Ben ona rüyalarımı anlatmıştım, oda bana yeni bir işe başladığından bahsetmişti. Oradakilerin de ben olmadığım için tatile gitme fikrini es geçip çalışma hayatına atıldıklarını söylediğinde içimdeki özlem duygusu daha da körüklendi. Dakikalarca, neredeyse nefes almadan konuştuk birbirimizle. Onlarca şeyden söz ettik, günlük dedikoduları yaptık fakat ona hamile olduğumu söyleyemedim. Patronunun sürekli ona baktığından bahsedip hızlıca telefonu kapattığında kelimeleri ağzıma geri tepmişti. Zorlukla topladığım cesareti de böylece dağıtmıştı. 

Aradaki saat farkını unutmam normaldi tabi. New York yeni yeni aydınlanıyor iken Londra çoktan ayaktaydı. Bunu fırsat bilerek bende günün geri kalanını evi keşfe çıkıp, temizlik yaparak geçirdim. Babam ve kardeşlerim ben uyanmadan evden çıkmışlardı. Evde sadece Matt, James ve ben vardık ve bu tuhaf bir biçimde güzeldi. Belirli şeyler dışında neredeyse hiç konuşmuyorduk ve açıkçası çok rahattım. Ta ki Anna'dan televizyona hiçbir şekilde bakmamamı öneren bir mesaj alana kadar. Usulca kumandaya uzanıp kanalları gezerken bu habere rastladım. Şimdi endişesini anlıyordum. Vereceğim tepkiyi iyi biliyordu. Ne düşüneceğimi, üzüleceğimi bildiği gibi.