Bir Aşk Masalı

Gerçekler

    MEDYA - SPENCER'IN ODASI

   Ortada dönen muhabbetti anlayamadığımız için Spencer'ın odasına  yollanmıştık. Baş başa değildik yanımızda Tyler vardı. Resmen saçma sapan bir bahaneyle bizi odaya tıkmışlardı. Şimdi başıma bela olan Williams kuzenleriyle aynı odadaydım. İkisinden biraz uzağa oturmuş birbirine neden benzemediklerini düşünüyordum.  

    Hadi ama ben Tyler'ın eski sevgilisiyim , Spencer'ın arkadaşı ve Liam Williams'ın gözünde Spencerın ilerideki kız arkadaşı .Nereden gelmişti bunlar başıma. 

    Spencer Hayattan ümidi kestiğim anda yanıma gelip yetim olmadığımı göstermeye çalışmıştı. Ben yetimim diye üzülürken onlar bana aslında yetim olmadığımı anlatmaya çalışıyorlardı. Anna , Amara, Lily. Tyler - bir zamanlar- , Deniz, Spencer, Luke...  

  Amara ve Lily sahip olamayacağım kadar güzel insalardı. Sürekli yanımdalardı beni bırakmayı düşünmediler bile. En kötü en boktan zamanımda yanımdalardı. Ben ağrıdan ağlarken, midemdekileri çıkartırken, erkek arkadaşım yüzünden ağlarken. Fark ettim ki onları çok özledim. Onların ölümleri beni yaşama daha fazla bağlamıştı. 

   Anna hala yanımda olan ve elimde kalan tek kız kardeşim. Sonuna kadar benim yanımda olacağını biliyordum. Yinede onu kaybetmekten korkuyordum. Çok şey yaşamıştık ve biranda silinecek unutulacak şey değildi bunlar.

   Deniz için şebek, umursamaz , deli cesaretli kelimeleri tamamen onu anlatır. Birde ego manyağı. Yinede her şeye rağmen oda yanımdaydı. Öleceğim için ağlarken bile bana sinirlenip beni bırakmamıştı.  Bana daha fazla güç vermişti

    Tyler , oda bir zamanlar öyleydi ve oda Amara ve Lily gibi beni bırakıp gitmişti. Tek fark artık Tyler'ı umursamıyordum. Yinede bana eskiden çok iyi davranmıştı. Her ağrımda beni zorla hastaneye götürmüş sabaha kadar başımda beklemiş ve ağlamıştı. Artık bunların önemi yoktu zaten.

    Luke, Spencer'ın acayip yakışıklı arkadaşı her ne kadar tanımasamda oda yanımdaydı. Onu çabuk kabullenmem bu yüzdendi sanırım. Sürekli yanımdaydı, bana güven veriyordu. Farklı bir etkisi vardı bende iyi ama tarif edilemeyecek derecedendi.

   Sonradan hayatıma giren ve bana aslında hayatımın iyi olduğunu göstermeye çalışan Spencer vardı. Evet ben seni bırakmayacağım derken bile buna inanarak söylüyordu. Bana sarılırken öylesine değilde sanki içinden geliyormuşçasına sarılıyordu ve bu bana daha fazla güç veriyordu.

Spencer bana yetim değilsin derken gerçek ailenin kan bağı olmadan da olabileceğini söylemeye çalışıyordu. Bense onu anlamamazlıktan geliyordum. Annem ve babam yoktu ama beni onlar kadar seven insanlar vardı. En önemlisi yanımda Spencer vardı 

    Gözlerimden akan yaşı sildim ve havayı içime çektim kafamdan bu düşünceleri attım ve başka şeye kafa yormaya başladım. Artık ağrılı geceler olmuyordu , mide bulantısı fazla olmuyordu. Günden güne iyi olduğumuda hissediyordum. Spencer bana iyi gelmişti onunla beraber yeni bir sayfa açmıştım. O beni değiştirmiyordu, içimde olanı çıkartmıyordu. O sadece beni iyileştiyordu yaralarımı sarıyordu ve yeni hayata başlamama yardımcı oluyordu. Başından beri yanılıyordum 

   " İyi misin?"

Spencer'a bakıp gülümsedim ve kafamla onayladım. Tyler'ı umursamadan yanıma geldi ve sıkıca sarıldı. İşte o an tuttuğum bütün göz yaşlarım firar etti. Yanaklarımdan aşağı inerken gözlerim biranlığına Tyler'a kaydı. Sessizce oturmuş öylece bana bakıyordu. 

"Şşş sakin ol bebeğim "

kafamı omzuna gömdüm ve kokusunu içime çektim. Yapmamam gerekeni yapıp ağlamıştım bu beni daha da sinirlendiriyordu.