Bir Aşk Masalı

Mutluluk

 

    3 HAFTA SONRA 

    Gülümseyerek gözlerimi açtım. Spencer hemen yanımda dağınık saçlarıyla yatıyordu. Onu uyandırmadan yataktan kalktım ve banyoya ilerledim. Kapısını ve lambayı yavaşça açtım ve arkamdan kapattım. 

  Geceliğimi yukarı çekip ameliyatlı yerime baktım. Ameliyat olalı neredeyse 2 hafta oluyordu midemin bir kısmını almışlardı. Verdiğim kiloları almam için doktora gitmek zorundaydım. 

   Derin bir nefes aldım ve aynadaki görüntüme baktım. Çok zayıftım ayrıca karnımdaki dikiş hala duruyordu. 1 ay - 2 ay sonra dikişler kendiliğinden emilecekmiş yinede fazla hareket edince canım yanıyordu.

   Artık hasta değildim. İnsanların bana üzülerek bakmasına gerek kalmayacaktı. Bende Anna gibiydim artık. İstediğim zaman koşabilir, istediğim kadar ağlayabilir, istediğim kadar ayakta durabilirdim. Gözümden akan yaşı elimin tersiyle sildim. Bu sefer mutluluktan ağlıyordum.

   Mutlu olmamız gerekli artık iyiyiz geceliğimi tutmayı bırakıp klozetin üstüne oturdum. Hastanede ameliyattan bir kaç gün sonra Dean'ı görmüştüm. Yanında bizden bir kaç yaş büyük o oğlan vardı. Elini Dean'ın sırtına koymuş onu sakinleştirmeye çalışıyordu.

   Yanlarına gidip Deanla konuşmak istedim ama yapamadım. Daha doğrusu Spencer beni onun yanına götürmedi. Uzaktan beni fark etmesini bekledim ama fark etmedi. 

  Bana neden bu kadar tanıdık geldiğini merak ediyordum. O bana dokunduğu zaman farklı birşey hissettim. Bakışlarında tanıdık bir his vardı. 

  Yarın gidiyoruz unuttun mu artık Dean'ı düşünmemeliyiz iç sesime onay verdim. Ayağa kalktım ve geceliğimi düzelttim. 

"Nemesis iyi misin?"

yavaş adımlarla kapıya ilerledim. Sert bir yumruk attı 

"Cevap ver !?!"

kapının kolunu yavaşça çevirdim.

"İyiyim Spencer "

sinirden gerilmiş suratına baktım. Ameliyat olduğumdan beri yanımdan ayrılmıyordu. Tyler ve Molly sadece ufak bir mide ameliyatı geçirdiğimi sanıyordu. Spencer ufak bir yalan söyleyip geçiştirmişti. 

  Koluma girdi ve yürümeme yardım etti. Kokusunu içime çektim. Biraz canımı yaktı ve yüzümü ekşittim. Spencer hemen durdu ve önüme geçti 

"Canın mı yandı"

onun bu haline gülümsedim ve sarıldım. Ellerini belime yavaşça koydu ve bana sarıldı. Bu sefer gerçekten çok yumuşaktı. Saçlarıma bir öpücük kondurup benden ayrıldı. 

"Sana çok şey borçluyum Spencer. Sen olmasaydın ben ameliyat olamazdım "

ellerini yanağıma koydu 

"Sana sadece ben yardım etmedim Destina. Anna, Ryan, Luke, Angel denen o kız, Leo ve kabul etmek istemesemde Deniz de yardım etti. "

memnun olmuşçasına gülümsedim. Bu anın büyüsünü bozmak istemiyordum 

"Sen, peki sen neden yardım ettin bana"

alnıma bir öpücük kondurdu 

"Fazla düşünme Nemesis "

omuz silktim. Ellerini yüzümden çektiğinde yatağa doğru ilerledim. Yavaşça oturup Spencer'ı izlemeye başladım. Banyoya gitti 5 dakika içinde duş -ben duş almaya kalksam 1 saat içeride kalırdım- aldı. Ardından güzel sesiyle şarkı söylemeye başladı. Aslında  o kadarda güzel değildi bana yaptığı herşey güzel geliyor o kadar.