Love Potion

Chapter 50

[Destined Day]

Jet's POV

Since the day Neptune confessed to me, I was out of focus. At the end of the day, I would think about her confession. May nagbago sa nararamdaman ko sa kanya na wala naman noon. I assume it is love but I do not want to be too rash.

What if this feeling I have for her is shallow? Then, I would be hurting her even deeper. Ayaw kong saktan pa siya. Baka pareho lang pala ang nararamdaman ko kay Neptune sa naramdaman ko kay Levy noon. It was solely a liking not loving.

Bakit ba kasi ang hirap intindihin ng pag-ibig?

Napahilot ako sa aking sentido sa pag-atake ng sakit. Mababaliw na ko sa kaiisip. I just want to see Neptune, see her face, hear her laugh and talk with her. I miss her.

Ano itong ginawa mo, Neptune? You are making me sappy.

Mas nababaliw pa ko dahil naging stalker na niya ko sa SCU. Umiiwas kasi siya kaya para makita ko siya, I became her stalker. Pero ngayon, she no longer attended her classes. Nobody knows why. Different rumors had been spreading about it but none of it were confirmed true.

Not even Lan got a chance to talk to her.

What is going on, Neptune?

I am worried sick about you.

Pumasok ako sa comfort room upang maghilamos ng mukha. Tumingin ako sa repleksiyon ko sa salamin. I was astonished to see another face instead of mine. Sh*t! Am I seriously losing my mind?

I blink thrice to confirm if I was having illusions. Ano ba ito?

I was convinced I was going insane when the face curved his lips into a mischievous smile. Biglang namatay ang ilaw kasabay nang pagsara mag-isa ng pinto. Nadali ba ko ng prank?

Seriously I'm not in the mood.

Napagtantong kong hindi na normal ang nangyayari nang may sumasakal na sa akin mula sa likod. Nanigas ang katawan ko kaya hindi ako makagalaw para lumaban. I was losing air. Until I could no longer hold it, I breathe out one last time.

Neptune's POV

Nakahimlay ako sa kama upang mabawi ang nawala kong lakas. Mom said that I am sick. I did not ask for specific details about it because I am too weak to speak. I feel weary most of the time. Nagtataka rin ako kung bakit sa halip na antibiotics ang ibigay sa akin ay vitamins ang siyang pinapainom ni yaya.

Low count kaya ang hemoglobin ko? Dengue ba ito? Butas sa puso? Tumor sa utak? Kidney Failure? Cancer? Virus?

Hindi ko alam. Wala akong iniindang sakit sa kahit anong parte ng aking katawan kaya hindi ko matukoy kung ano ang sakit ko. Ang tanging problema ko ay panghihina ng lubusan. Iyon na yon.

I had undergone a blood transfusion awhile ago. They feed me with green veggies and fruit juices. Banned ang unhealthy foods para sa akin. I would spend my days resting. Tanging bed rest at relaxation lang talaga.

Nagsisimula na namang bumigat ang talukap ng aking mga mata. Marahil tumatalab na ang tableta na ininom ko kanina. Hinihila ulit ako sa mahimbing na pagtulog. Bago pa magtagumpay ang antok sa sistema ko ay naistorbo ako sa maingat na pagbukas ng pintuan ng aking silid. Although my sight began to blurry, I am sure it was a boy wearing a nurse uniform.

I opened my eyes wide. Kumalabog ng husto ang aking puso. Feeling ko, sasabog ito. Pinigilan ko ang pagsilay ng ngiti sa mga labi ko pero huli na para magawa ko iyon. Naging suwail ang katawan ko, pumapanig sa bobo kong puso.

Why is it hard to force love to fade?

Jet

Inilapag niya ang dala niyang apparatus sa side table. Lumapit siya sa akin, binigyan ako ng nakakatunaw na ngiti. With gentleness, he locked me in his arms. Hindi niya hinigpitan na para bang natatakot siyang masaktan ako dahil sa aking kalagayan.

"I miss you. Do you miss me? I went through hell to came back for you, mahal ko" he whispered close to my ears that brought shivers down to my spine.

Sa isang kisapmata ay nagbalik sa akin ang bangungot ng kahapon.

"Nagagalak akong makilala ka, binibini"

"Asahan mong masasandalan mo ko kahit kailan. Ako ang magiging tagapagtanggol mo dahil magkaibigan tayo"

"Mahal kita! Ginawa ko na lahat kaya bakit hindi mo ko magawang mahalin? Pwes, hanggang dito na lang ang pagtitimpi ko. Mapapasakin ka!"

"Bakit mo ba ko pinapahirapan? You love me so much, don't you remember? Hindi mo ko matatakasan dahil nakatadhana tayo! Hahahahaha!"

Ang mga boses sa utak ko parang pilit akong ginigising sa katotohanan.

"P-Pako tama na! Pakiusap, tama na." Ang boses na iyon ang humila sa akin sa kamalayan para magising sa katotohanan.

Nanginginig na ako sa masidhing takot na nadarama. Buhalhal na ang kanina ay maayos na pag-iisip ko. Matindi ang bawat kabog ng aking puso na nagpapahirap sa aking huminga. Hindi ko matukoy kung saan ko nakuha ang lakas para matulak siya, basta ang importante nagawa ko.

Si Pako

There I saw a cunning smile on his lips. Hindi ko na nakikita si Jet kundi si Pako. Dali-dali kong tinanggal ang dextrose na nakakabit sa aking kamay upang gumapang palayo sa kanya. Hindi ako makatakbo o makasigaw. Kapos ako sa lakas at walang kakayahan na ipagtanggol ang aking sarili. Pako looked at me like he saw his prey.

"Tulong... yaya asan ka?" kahit pilitin kong sumigaw ay hindi ko magawa, tanging mahinang usal lang ang nakaya ko.

Naglabas siya ng panyo mula sa kanyang bulsa. Pinadausdos niya ang daliri sa litrato ko sa side table. Pinagmasdan niya ito ngunit ibinalik niya ang nang-uusig na tingin sa akin.

"Sinabi ko na diba? Hindi mo ko matatakasan. Itinadhana tayo, mahal ko. No one can love you as much as I do. Ang may-ari ng katawang ito, he will die because of trying to be the one for you. Akin ka lang" he possessively claimed before going after me.

Hinugot ko ang aking buong lakas para itulak siya pero sadyang malakas siya kaysa sa akin. He kissed me in a violent yet abrupt move. I bite his lowerlip harshly to hurt him. Binitawan niya ako agad at nakita ko ang pagdurugo ng mga labi niya. Napamura siya ngunit sa halip na mainis, ngumisi siya.

"Na miss mo nga ako"

Tinakpan niya ng panyo ang aking ilong at kahit anong pagpupumiglas ko wala pa rin itong silbi. I blacked out.

Author's note: Thank you for the reads and adding this on your reading list fellas. Lots of love for you guys<3