Always next to you//ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ//

Part 47

Πάγωσα και γύρισα για να αντικρίσω ένα πρόσωπο που δεν περίμενα να δω, ακόμα κι αν ήταν απολύτως φυσικό το γεγονός ότι βρισκόταν εκεί.

Ο Γρηγόρης.

Γ- Μα καλά τι κάνετε;

Α- Εσένα τι σου φαίνεται να κάνουμε;
Του είπα.

Έλεος κι αυτός. Ούτε μια κοπάνα με την ησυχία μας δεν μπορούμε να κάνουμε!

Μ- Εμ να είπαμε να κάνουμε κοπάνα γιατί...

Α- Γράφουμε τεστ στην ιστορία και δεν διαβάσαμε τίποτα

Πέταξα την πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό.

Γ- Μάλιστα... Καλά πάω στην τάξη πριν σας δούνε
Είπε και αφού φίλησε την Μιράντα έφυγε.

Εγώ βγήκα έξω από τον χώρο του σχολείου γρήγορα με την Μιράντα να ακολουθεί. Κοίταξα πίσω μου και είδα πως κάτι παιδιά έβγαιναν για γυμναστική. Αυτό σήμαινε πως σε λίγη ώρα θα έβγαινε και καθηγητής.

Α- Τρέχα
Είπα στην Μιράντα και τρέξαμε μέχρι να απομακρυνθούμε αρκετά από το σχολείο. Η κοιλιά μου με πονούσε.

Α- Μην μου πεις ότι θα πάμε περπατώντας

Είπα στην κολλητή μου αγχωμένη.

Μ- Όχι βέβαια. Θα πάμε με το λεωφορείο έχει στάση λίγα βήματα πιο πέρα

Α- Ναι ξέρω την έχω δει
Είπα και αρχίσαμε να προχωράμε προς εκείνο το σημείο.

Μ- Να πάμε πρώτα σπίτι σου να αλλάξεις;

Α- Εντάξει

Μ- Λοιπόν για να μην τρομάξεις τώρα που έχεις περίοδο θα σε πονάει η κοιλιά σου, θα έχεις πονοκέφαλο, πολλά νεύρα-

Α- Ναι νομίζω αυτό με τα νεύρα το έχω καταλάβει...

Μ- Και διάφορες ορέξεις για γλυκό ή αλμυρό. Α! Και την περισσότερη ώρα θα θες να φας. Τουλάχιστον αυτό γίνεται με εμένα

Α- Μάλιστα
Είπα αφού καθίσαμε στις θέσεις που είχε στην στάση.

Ξαφνικά άκουσα ένα μηχανάκι να κατευθύνεται γρήγορα προς το σχολείο. Ίσα που πρόλαβα να σκύψω χωρίς να με δει και να τραβήξω και την Μιράντα.

Μ- Τι έγινε παιδί μου;

Α- Ο αδερφός μου
Της είπα και σηκώθηκα μιας και είχε φτάσει σχολείο τώρα πια.

Για καλή μας τύχη το λεωφορείο έφτασε μετά από μερικά λεπτά.

Εγώ και τα αδέρφια μου είχαμε αποκτήσει, επιτέλους, μια φυσιολογική σχέση αδερφών και αδερφής. Δεν περνούσε εβδομάδα κι εμείς είχαμε τσακωθεί τουλάχιστον δέκα φορές. Για να πω την αλήθεια, το προτιμώ. Αν και τσακωνόμαστε συχνά, το κλίμα είναι καλύτερο. Και είναι πολύ απλά σαν να είμαστε όπως παλιά. Χωρίς γονείς. Ναι νομίζω πως ειναι λίγο καλύτερα τώρα βέβαια δεν μου αρέσει που πρέπει να ειδοποιω τον Josh κάθε φορά που θέλω να βγω. Ναι, περνάω από ανάκριση.