Always next to you//ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ//

Part 50

Οι μέρες πέρασαν και ήρθε η μέρα που θα πήγαινα στο σπίτι της μητέρας μου. Ως μεγαλύτερος, ο Έρικ θα πήγαινε πρώτος στο σπίτι του πατέρα μου.

Ετοίμασα την μικρή βαλίτσα με μερικά ρούχα. Δεν χρειαζόμουν πολλά, εγώ και η Άλεξ μοιραζόμασταν ρούχα, ειδικά μπλουζάκια. Το πρόγραμμα ήταν ως εξής: Σήμερα, που είναι Δευτέρα, θα πηγαίναμε εγώ και ο Έρικ στα σπίτια των γονιών μας, την επόμενη Δευτέρα θα γυρνούσαμε και θα μέναμε εδώ, και την Τρίτη θα πηγαίναμε πάλι στα σπίτια των γονιών μας και ξαναγυρνούσαμε την άλλη Τρίτη.

Σήμερα είχα αναγκαστεί να ξυπνήσω στις έξι, γιατί στις οχτώ έπρεπε να είμαι στο σχολείο. Της Άλεξ. Και όπως όλοι ξέρουν, δεν είμαι από αυτά τα άτομα που σηκώνονται είτε στις έξι, είτε στις πέντε για να ετοιμαστούν, να διαβάσουν ή επειδή δεν μπορούν να κοιμηθούν άλλο. Όχι εγώ λατρεύω τον ύπνο και όταν είναι να πάω σχολείο, υποτίθεται πως ξυπναω στις εφτά. Ναι βασικά είναι αναλόγως την μέρα. Μερικές φορές ξυπνάω επτά και πέντε, εφτά και τέταρτο, επτά και μισή, ή οχτώ παρά. Οπότε φαντάζεστε τι τράβηξε ο αδερφός μου για να με ξυπνήσει. Είχα βάλει και ξυπνητήρι αλλά όπως συνήθως, δεν το άκουσα. Ναι... Τον λυπάμαι λίγο. Πολύ λίγο όμως.

Η ώρα πέρασε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε πρώτα προς το σχολείο της Άλεξ μιας και η ώρα ήταν εφτά και κάτι. Τελικά κατέληξα να πηγαίνω σπίτι της, γιατί ήταν λίγο νωρίς όταν φτάσαμε. Αποχαιρέτησα τα αδέλφια μου και υποσχεθήκαμε ο ένας στον άλλο, ότι θα μιλάμε μέσω μηνυμάτων και τηλεφώνου. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε η μητέρα μου.

Μ- Αλίκη!

Είπε και με αγκάλιασε.

Α- Μαμά

Είπα απρόθυμα και μπήκα μέσα στο σπίτι. Πριν κλείσει η πόρτα, κοίταξα πίσω μου και είδα πως τα αδέλφια μου είχαν φύγει.

Τότε συνειδητοποίησα τι ακριβώς συνέβαινε. Έπρεπε να συνηθίσω να ζω σε σπίτι με γονείς. Με γονείς το διανοείται κανείς; Και το χειρότερο θα ήταν και ο Έβαν μαζί μου.

Ανέβηκα τις σκάλες και πήγα στο δωμάτιο της αδερφής μου. Η αλήθεια είναι πως μου είχαν λείψει λίγο τα διώροφα σπίτια αλλά τώρα πια το είχα συνηθίσει. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου της αλλά δεν ήταν μέσα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι της και έκλεισα τα μάτια μου. Απόλυτη ηρεμία. Και αυτό μου είχε λείψει. Σκέφτηκα μέχρι που άκουσα φωνές από έξω. Ναι μάλλον θα συνεχίσει να μου λείπει.