YILLAR SONRA #Wattys2019

34.Bölüm "Taş kafalı Semih."

Multi: Gizem🍀

Bu bölüm @_dilarakaptan 'a ithafen. İyi ki varsın! ❤️

💭💭💭

NİHAN 💫💭

Masallara inanmak için biraz fazla büyümüştüm artık. Küçükken yetimhanede ben gibi çocukların en büyük tutkusu onlara inanmaktı. Böyle şeyler gerçekten varsa bizim de başımıza gelirdi. Ya yakışıklı prens için umut dolu ya da kurt gibi tehlikelere karşı dikkatli olmalıydık. Pamuk Prenses masalı benim en sevdiğim masaldı. 7 küçük dostu ve yakışıklı prense sahip prenses. Ve annesi yoktu. Kimsesi yoktu aslında ailesinden. Bazen Gökhan'ı bile yabancı hissediyordum. Bunu asla kendime bile itiraf edemezdim ama son zamanlarda bu bir gerçekti. Benden uzaktı. Bu durumda yapacak hiç bir şeyim yoktu. Onunla konuşursam inkar ederdi. Susmayı tercih ediyordum.

Bir süre uyumak istiyordum. Fakat uyursam bir daha uyanmak ister miydim orası tartışılır.

Sabah erkenden kalkmıştım buna sebep olan kişi Afra'dan başkası değildi. Toby'nin karnını doyurmamı hatırlatıp sanki unutuyormuşum gibi, Gökhan'ı aramaması için sebep olup olmadığını öğrenmek istiyordu. Elbet sebep yoktu ama Gökhan onun telefonlarına bakmıyordu. Gökhan aslında şu an sinirinden hiç bir şeye bakmıyordu.

"Bu koltuğun burada ne işi var." Koltuğa da bakmadığı için ayağını çarpmıştı. Bizden cevap beklemeyip kızarak mutfağa doğru giderken Alper uzandığı koltuktan başını kaldırdı.

"Bu da deliydi iyice ayarlarıyla oynandı süzme deli oldu."

Ters bir bakış atıp susmasını belirttim.

Gökhan mutfaktan aldığı bira ile koltuğa oturacakken kurcaladığım dergiyi kenara koyup ayağa kalktığım gibi elindekini aldım.

"Naptığını sanıyorsun sen? Bunu bu saatte içemezsin aklını başına getir. Çocuk değilsin sen." Alper yattığı yerden tamamen doğrulmuştu.

Ne şiddetle bağırdığımın farkında olmadığımdan olsa gerek Gökhan şaşkınlıkla ellerini iki yana kaldırdı.

"Tamam sakin içmedim."

"Sakin ol şampiyon." Alper'de dehşetle bakarken omuz silktim.

"Afra ile konuşmalısın."

Gökhan'ın yüz ifadesi yine sinirli haline bürünürken cebinden bir not çıkardı.

"Bunu kitabımın arasına bırakmış. Daha yüz yüze konuşmaya bile cesaret edemiyorsa bu benim sorunum değil."

İlk defa bu kadar kızgın görüyordum onu nota bakma gereği duymamıştım çünkü onların özeliydi bu.

"Belki de bu sinirli tavrından korkmuştur."

Sanki yanlış bir şey demişim gibi kaşlarını çattı.

"Bu notu koymanı senden mi istedi. Odama dün girmedi hiç."

Bazen Gökhan'da Alper'e benziyordu.

"Hayır bu nottan haberim yok, birilerini suçlamayı kes. Ortada bir şey de yok konuş ve hallet."

"Ne yapacağımı ben bilirim," sesinde sen karışma iması varken iki saniye ona bakıp bir şey demeden telefonumu da alıp uzaklaştım oradan.

Montumu alıp hava almaya çıkacaktım. Ev aşırı bunaltıyordu. Aklımda Taha varken kimse çekilmiyordu.

Onunla beraberdim dün gece. Ve hayranlığım artmıştı. Kendimi üzmek için uğraşıyor gibiydim.