YILLAR SONRA #Wattys2019

37.Bölüm "Onur amca bana şeker ver."

Multi: Akın Bektaş

◽️◽️◽️

"Bana bunu açıkla!"

Elim ayağım titriyordu. Sakinliğimi korumaya çalıştım ama bu mümkün değildi. Şok geçirmek dedikleri şey bu olsa gerek. Salona geldiğimde Aslı'yı aynı vaziyette buldum. Taa ki benim elimdekini görene kadar.

Sorduğum soruya karşılık o da ayağa kalkmıştı hızlı hızlı nefes alıyordu.

"Bakma öyle cevap ver." Yutkundu.

"Sen onu nerden buldun?" Elimdeki testi rastgele ortadaki sehpaya fırlattım.

"Bir daha bir şey sakladığında iyi sakla." Kaşlarımı kaldırdım.

Saniyeler içinde konuştu. "Ben böyle bir şey beklemiyordum."

"Aa öyle mi ben bekliyordum zaten canım!"

"Ayşegül sessiz ol." Sustum. O da tekrar yerine oturup sürekli akan gözyaşlarını silmekle uğraştı.

Sakin olmam gerekiyordu. Ve her şeyi ayrıntılı öğrenmek. Ayrıntı derken o kadar değil...

"Bu ne zaman oldu?"

"Sanırım iki hafta önce.." Hafif güldüm.

"Ne demek sanırım?"

"Çok içmiştim tam hatırlamıyorum o akşamı.." Oflayarak yanına oturdum.

Aslı fazla dışarı çıkmazdı ama çıktığında da böyle suyunu çıkarırdı. Bu seferki son aşamaydı sanırım. En son iki hafta önce eve gelmediği bir gece olmuştu olan oluyormuş o an demek..

Kendi kendimin sinirini bozmaktan vazgeçtim. Sakin olarak korktuğum o soruyu soracaktım.

"Peki kim?" Daha ne kadar normal sorulurdu bilmiyorum. Kimden veya onun babası kim demeye dilim varmamıştı.

"O akşam eski sevgilim oradaydı." Sustu.

Aslı'nın tüm eski sevgilileri gözümün önüne geldi ve yutkundum. Benim bildiğim sadece dört tane vardı. Bilmediklerim doluydu eminim..

"Tolga?" Yüzünü buruşturdu.

"Ah hayır." Ufak bir rahatlama ardından tekrar sordum.

"Bana sakın Hakan deme." O çocuktan nefret ediyordum ve eğer oysa bunu kaldıramazdım. Aslı panik içinde yüzüme baktı.

"Saçmalamayı kes ne Tolga ne de Hakan onlarla yüz yüze bile gelmem." Sessiz kalamadım.

"Onlarla yüz yüze gelmezsin ama artık her kimse onunla aynı yatağa girersin öyle mi?"

"Ayşegül kes sesini!" İkimizde çok kısa süre sessiz kalmıştık ben bozdum sessizliği.

"Tamam sakinim lütfen söyle kim ben tanıyor muyum?" Cevabını beklemeden tekrar konuştum. Aklıma birisi daha gelmişti ve içinden o olmaması içinde dua ediyordum.

"Ne kadar eski? İzmir'den biri mi?" Anlamış olacak ki kaşlarını çattı.

"Hey Okan değil!"

Rahatlama gelmişti. Aslı ve Afra'nın abisi Okan abi okul yıllarında dillere destan bir aşk yaşamıştı. Bunu kimse bilmezdi ve biz İstanbul'a taşındığımızda bilen herkes sanki hafızadan silinmiş gibiydi ve konusu şuana kadar hiç açılmamıştı. Afra'ya hiç bir şey yokmuş gibi hala oluyorsun, diyemezdim. Geriye bir kişi kalmıştı. O da üniversitesi yıllarında çıktığı biriydi.