Potomkini Alfy ✔

Rozdział Trzynasty

ROZDZIAŁ NIE SPRAWDZANY

Matka Elise była bardzo miła dla mnie, poczęstowała mnie ciepłym posiłkiem. Za to jej ojciec nie spuszczał ze mnie wzroku, tak samo jak kuzynostwo dziewczyny. Siedziałem wraz z nimi w salonie. Obok mnie przysiadła się brązowo włosa dziewczyna.
- Hej. - powiedziała.
- Cześć. - odpowiedziałem do niej. Wpatrywałem się w telewizor gdzie leciał jakiś program, czułem się dziwnie obserwowany przez tyle osób. - Możecie się na mnie tak nie gapić? Zielony przecież nie jestem.
- Będziemy ile chcemy. - odpowiedzieli równo bliźniacy. Dziewczyna obok mnie pokręciła tylko głową i wstała, podeszła do nich i trzebnęła ich po głowie.
- Zachowujcie się. - odparła. - Wiecie że Elise może wam.... o mama. - odwróciłem się i zobaczyłem czarno włosą kobietę. Nagle zapadła w salonie cisza.
- Wy wszyscy macie tutaj zostać, a ty Colin choć za mną. - powiedziała. Wstałem z kanapy na której siedziałem i podążałem za kobietą. Otworzyła drzwi i zeszła na dol, rozjerzałem się i zszedłem za nią. Zeszliśmy do piwnicy pod domem.
Przy stole stali rodzice Elise oraz jej ciotka, patrzyła co coś w księgach.
- Pani zna się na magii? - zwróciłem się do kobiety na krótko obciętej.
- Tak znam. - odpowiedziała. - Nawet bądź dobrze.
- Czy doszło między wami do zbliżenia? - mężczyzna od razu naskoczył na mnie z pytaniem.
- Przecież mówiłem panu ze nie. - uniosłem na niego.
- Nie będziesz mi szczylu podnosił głos na mnie w moim własnym domu! - walnął pięścią w stół. - Masz mi powiedz wszystko jak na spowiedzi.
- Colinie. - odezwała się jej matka. - Powiedz nami jak to się stało że Elise przeszła przemianę mimo że nie miała osiemnastu lat?
- Sam tego nie wiem. - wzruszyłem ramionami. - Dwa dni po jej znalezieniu, Elise na tyle źle się poczuła że zaczęła pluć krwią. - odparłem. Widziałem jak jej matka patrzy na mnie z przerażeniem. - Wtedy powiedziała nam że jest z rodu Quilette i że między nią a panią jest połączenie. Kolejnego dnia miała rozmawiać z panem. - wziąłem głębszy wdech i wydech. Kontynuowałem. - Elise krzyczała na mnie mówiąc że coś przed nią ukryłem, chciałem jej powiedzieć co mi pan wcześniej powtórzył. Wtedy jej tęczówki zrobiły się żółte i na mnie się rzuciła. Obezwładniłem i czekałem aż ojciec mi pomoże.

- Ja nic z tego nie rozumiem. - odezwała się jej matka. - Jak mogło dojść do przemiany tak wcześnie?

- Wiem. - powiedziała jej ciotka. Rzuciła grubą księgą o stół, aż obiło się o ściany. Otworzyła ją i zaczęła czytać na głos. - Do pierwszej przemiany może jedynie dojść kiedy dany osobnik w rodzie Quilette ma ukończony osiemnasty rok życia i jest gotowy do współżycia oraz założenia rodziny. Wyjątkiem może być wczesna przemiana gdy osobnik wpoi się w drugiego a reszta będzie dla niego zagrożeniem oraz gdy w stadzie zaczynają się złe rzeczy.... - mówiła. Jej matka zaczęła wariować, ojciec dziewczyny starał się ją uspokoić ale nic to nie dawało, wybiegła z płaczem.

- Idź sprawdzić co u Elise. - powiedział mi do ucha jej ojciec. Pokiwałem głową, uśmiechnąłem się do jej ciotki i poszedłem.

Perspektywa Elise.

Ból głowy był nie do zniesienia. Otworzyłam oczy i zobaczyłam ze jestem w swoim pokoju, na swoim łóżku.
- Elise. - usłyszałam głos kuzynki Carolyn.
- Co się stało? Czemu jestem w swoim pokoju? - zapytałam się jej. Podniosłam się do pozycji i złapałam się za bolące miejsce na czole. Czułam że mam przyklejony plaster.
- Podczas kłótni twojego ojca z Colinem dostałaś przypadkowo w twarz. - odparła. Pamiętałam to. Chciałam powstrzymać ojca przed zrobieniem krzywdy chłopakowi. - Upadłas i walnelas o wystający kamień.
- Colin jest cały? A tak w ogóle gdzie on jest? - zsunęłam nogi z łóżka i wstałam. Lekko mi się zakręciło w głowie, usiadłam ponownie na łóżku. - Czemu milczysz Caro? - spojrzałam się na kuzynke. Kiedy dziewczyna chciała się odezwać drzwi od mojego pokoju zostały otwarte, a w nich stał on. Natychmiast się zerwałam i pobiegłam do niego, o mało się nie wywaliliśmy kiedy wpadłam na niego i objęłam. Carolyn dotknęła mojego ramienia i wyszła z pokoju zamykając drzwi pozostawiając nas samych.
- Nic Ci nie zrobili. - powiedziałam z spokojem. Chłopak objął mnie w pasie a głowę oparł o moją.
- Jestem cały jak widać. - odparł z uśmiechem. Cieszyłam się ze rodzice zostawili go całego i zdrowego. - Połóż się może.
- Jedynie z tobą. - odparłam spoglądając na niego. Twarz chłopaka wydała niezadowolenie. Po kilku sekundach zgodził się i podszedł ze mną. Wczołgałam się na łóżko a on położył się obok mnie. Zobaczyłam że dzieli nas pewna odległość, przysunelam się bliżej niego i odparłam głowę o jego klatkę. Słyszałam jak jego serce miarowo bije, ten stukot był dla mnie ukojeniem i spokojem. - Ciesze się że jesteś przy mnie.
- Ja również. - kreślił jakieś wzroki na moich plecach. Zaczęłam mruczyć z zadowolenia. - Jak zobaczyłem że leżysz na ziemi, na początku myślałem ze to moja wina. - poczułam jak brał głęboki wdech i wydech gdy jego klatka się uniosła. - Twój ojciec cie zabrał i popędził z tobą do środka, stałem w bezruchu. Twoja matka mnie zaprosiła do środka i poczęstowała ciepłym posiłkiem. Ale za żadne skarby nie wybacze... - Colin zaczął wyrzucać z siebie potok różnych słów. Nachyliłam się nad jego twarzą i przywarłam ustami do jego ust, tym sposobem uciszyłam go. Chłopak na początku był zaskoczony ale po chwili złapał mnie za tył głowy i mocniej przycisnął do siebie. Przejął kontrolę nad naszymi pocałunkami.
- Dziękuję. - powiedziałam kiedy od niego oderwałam.
- Za co? - przycisnął mnie mocniej do siebie. Ponownie przytuliłam się do niego ale tym razem przerzuciłam nogę.
- Za to że tutaj jesteś. - odparłam. - Że jesteś ze mną.

~*~*~*~

I mamy szczęśliwe zakończenie ;)
Pozdrawiam, LaGataOfficial ❤