Merhaba Ögretmenim (Tamamlandı. )

6.Bölüm: Uyku Olayı

Merhaba 🙉🙌

Iyi okumalar 😘😙🙇🙏💋

6.Bölüm : Uyku olayı

Şubat'ın bitmesine az kalmıştı ama dışarıda lapa lapa kar yağıyordu. Pencereden bakmayı bırakıp üzerime montu giydim. Karı seviyordum çünkü herkesin günahını örten beyaz bir yorgandı kar. Koşarak merdivenleri indikten hemen sonra dolaptan yarım botumu çıkarıp ayağıma geçirdim. Karlı bir günde sevdiklerimi kaybetsemde karlı günlerin getirmesini dileyebilirdim.

Her kar tanesiyle milyonlarca melek yere iniyordu değil mi ? Milyonlarca melekten biri dileğimi kabul edebilirdi. Kapıdan çıktığımda yüzüme vuran yumusak rüzgar açık saçlarımı harekete geçirip savruldu. Gözlerimi kısarak bembeyaz örtünün ışıldamasına baktım. Keşke okuldayken yağsaydı Murat'la ve Ceyda'yla oynardık. Yada okulun bahçesinde kim varsa karmakarışık oynardık kar topunu. Beyaz karın altına inince gözlerimi kapatıp gökyüzüne doğru baktım.

Tek dileğim var ! Bir kere de olsun rüyalarımda annem ve babamı görmek !

Içimden defalarca geçirdim. Çünkü rüyalarıma ortak olmuyorlardı veli toplantısı olduğu gün ziyarete Gupse Abla'yla gitmiştik. Sonrasında gidemedim belki bana alınıp gelmiyorlardı rüyalarıma.

Gözlerimi acıp yanagıma konan kar tanesine göz ucuyla baktım. Sonrasında ise karşımda ne yaptığıma bakan bakışıyla beni yere gömen adama. Beyazın içinde ki siyahtı. Kar üzerini kapatmamış daha da yok olmuştu üzerinde. Ellerimi indirip önümde bağladım. Normalde bu saatte evde olmaması gerekirdi. Cünkü saat ikiydi ve işte olmalıydı sabah Gupse abla'yla yaptığımız kahvaltı da demişti Gupse abla.

Bakmayı bırakıp elleri montunun verandaya çıkınca arkasından çıktım. Aslında bana laf vurmak dışında pek konuşmuyordu. Simdi de vuracak laf bulamadığı için susmus olmalıydı.

"Hocam !" en son veli toplantısının olduğu gün konuşmustu benle 'annem gelecek seninle. ' diye. Sonrasında ise hic konusmadı. Günaydın dememe bile karşılık vermeyip patentini alacağı bakışlarıyla yerin dibine gömmüştü. "Ne var Sara ?" Efendim sara desen olmayacak degil mi. Zile bastığında cebimdeki anahtarı çıkarıp uzattım.

"Anneniz yok Mete Amca'nın yanına gidecekti. " Gupse abla kahvaltıdan hemen sonra çıkmıştı bende odada kitap okumakla zaman harcamıştım. "Niye ?" sesi yine soğuk ve kızgın çıktı. Kilidi cevirip anahtarı eline aldı. "Bilmiyorum. " sonucta kocası gidince niye gittim diye soramam.

"Sen neden dışarda yalnızsın ?" arkasından girip kapıyı kapattım. "Yeni çıkmıştım. " dediğimde çıkardığı siyah bontlarını dolaba yerlestirip bana baktı. "Dısarda neden yalnızsın dedim cevabın bu mu ?" hic duygu belirtisi olmayan yüzünde zerre mutluluk yoktu.

"Biriyle mi cıkmam gerek kimse yoktu ki !" kimle çıkmamı bekliyordu. " o zaman cıkmayacaksın ! " botumu dolaba koyup arkasından ilerledim. Sonuçta her insan gibi benimde hava almaya ihtiyacım vardı. Koridorun bitiminde bulunan askılığa üzerindeki montu cıkarırken ona ayak uyduran çocuk gibi montumu çıkardım. Hemen astığı yerin yanına astım. Kokusu yine yayılınca istemedende olsa mutlu olarak içime çektim.

"Ben niye çıkmıyorum yalnız." jetonum kaç köseydi acaba uzun bir süre geçtikten sonra sorulur mu. "Geç akıllı mısın ?" geç akıllı değilim. "Sizde bana hep sonradan cevap veriyordunuz. " bana sinirle bakınca dudagımın kenarını ıssırdım. "Cevap vermek istemiyorum ama şu an baktığın gibi bakınca mecbur cevap veriyorum." suratını hiç görmediğim şekle sokunca istemedende olsa güldüm. Ben böyle mi bakıyordum aniden ciddileşerek ayağına terligi gecirip salona geçtiğinde gülme isteğini bastırarak yürüdüm.