7.Bölüm : Geçmiş I
Semih'ten
2 sene önce
Sabah yine huzursuz bir güne gözlerimi acmıstım. Sacımdaki terden yastık nemlenmisti. Tekrar uykuya teslim olmak istesemde üzerimde yorganı ayagımla kaldırdım. Uykuyu sevdigimden degildi sabahları erken kalkıp kendimi bir sorumluluk icinde bulmak istemiyordum.
Bu gün babamın arkadaslarından biriyle görüşecektim. Ismini uzun süredir duydugum kücüklügümden az cok hatırladıgım bir insandı. Istemeden de olsa ayaklarımı soguk zemine dayadım.
Odadaki banyoda yüzüme soguk suyu çarptım. Tireyen vucudumu havluya silip odada dolanmak yerine takım elbisemi üzerime gecirdim. Görüstükten sonra gitmem gereken bir okul vardı. Istemeden de olsa o okulda babamın üzerime daha fazla düsmemesi icin ögretmenlik yapıyordum. Baba oğul ilişkimizi sağlamlaştıracakmıs(!).
Odamdan çıkıp merdivenlerden aşagı indim. Annemle karsılasmamak istiyordum. Bir süre oyalayacağını biliyordum. Bu evde kalmamın tek sebebi annemdi. O her seyin en güzeline layıktı. Iskolik bir adama degil.
Kapıyı çekip verandadan aşagı indim. Havanın günesliyken benim düstügüm durumlara bak. Sadece denizde yüzmek vardı. Çalısmak o kadar gereksizdi.
Siyah wolswagen sirocconun kapını açıp bindim. Babamın mirasında tek sevdigim yön kendime ait son model arabamın olmasıydı. Benim olmayan mirasında o kadar ki gözüm yoktu.
Otomatik kapı kendiliğinden açılınca sokaklarına aşina oldugum malikanelere son kez baktım. Gözümü yoldan ayırmayıp bana verilen adresi bulmaya çalısıyordum. Otobana indigimde bütün tabelalara dikkatli bakıp bulamayacagımı anlayınca navigasyondan adresi girdim. Ankaranın trafiginde malesef ki kaybolmustum. Babamın islerinin başına gecmek istemeyincede bu sehirde ögretmenlige baslamıstım. Biraz olsun susması icin ayrılamamıstım.
Kırmızı ısık yanarken sırtımdaki ceketi çıkarıp yan koltuga attım.
Navigasyonda konusan kadın nihayet mahalleyi buldurmustu. Trafigin olmadıgı yerde arabalar yol kenarına parkedilmiş burada ki gecise izin vermiyorlardı. Bu sehrin beni gerdiği trafiktenda iyi anlıyordum. Bu sehir bana düsmandı. Çünkü dogdugumdan beri kurtulamamıstım. O semtten bu semte gitmistim. Çıkar yolu yoktu. Sadece ailemle sürüklenmistim. Üniversite hayatımda bile zorla okutulmustum. Babamın özel üniversitelerinde!
Sonunda buldugum yesil dairenin önüne park edip siyah kücük kapıyı açtım. Rangarenk ciceklerinin ve agacların oldugu yesil bir bahceydi. Ortasında demirden bir masa ve sandalyeler oraya hakim olmus üzerine çardak kurulmustu. Sandalyenin üzerinde ki pembe renkli ayı uzaktan el sallıyordu.
Kücük bir cocukları olsa gerekti. Balkona çıkınca zile uzunca bir süre bastım. Kapıda ki yazı dikatimi cekince egilip okuma geregi duydum.
Anne evden çıkınca anahtarı unutma nolur ya! Dısarda kalıyorum sonra.
Neden yazma geregi duyulmustu ki. Kapı açılınca dikkatim dagılmıs ve tekrar dogruldum. Kapı yüzü tombul bir kadın açmıstı. Giyimi kendine göre güzel olan kısa boylu kadına belli belirsiz selam vermeye calıstım. Mavi badisi ve siyah kumas etegine yakısan ev terlikleri.
"Birine mi bakmıstın oğlum"
Önce kendimi tanıtmam gerekirken tanıtmamıstım.
"fuat beyle görüsmek icin gelmistim."
Umarım dogru yerdeyimdir. O trafige tekrar girmek gibi bir niyetim yoktu. Lüks binaların arasında ki bahceli yesil ev burasıydı.
"sen semih misin"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Merhaba Ögretmenim (Tamamlandı. )
Ficción General"Kaybedecek bir aydınlığın yoksa karanlıktan korkmazsın..." dedi kadın sonrasında ise adama sıkıca sarıldı. Onunla nefes almak bile kadına bir ömür sürerdi.
