Merhaba Ögretmenim (Tamamlandı. )

bölüm 40

Cok beklemeyin diye yazıyorum. Bende cok meraklıyım. Yazarken bile heyecanım mastır yapıyor.. 😋

@burcukavim bekledigin gibi olmustur. Insallah

@hilalnel'e tesekkür oylar icin 😊😊

Basımda ki agrı hala gecmemisti. Ellerimi hareket ettirmekten nefret ediyordum.  Bana dokunan vucüdumu kirleten insanlardan sonra uyandigimdan beri her gün dus alıyordum. O igrenc nefeslerini her yerimde hissediyordum. Toparlayamıyordum kendimi. Neden ölmüyordum da yasıyordum. Bu bana verilen ceza mı hediye mi bilmiyordum. Kendimi her dusa attıgımda kızaracak kadar keseliyordum. Anca oyle kurtulurdum. Kanasa keske o deri yerinden kopsa. Ama kalbimdeki acıları unutamayacaktım bu seferde.

Aglamaktan ve uykusuzluk harap olan gözlerimi zorla acık tutuyordum. Bana olan sey kabus olarak geri dönüyordu. O bes kisinin nefesi bana demisti. Düstükten sonra bana bir sey yapmıslar mıydı. Bilmiyordum. Arafta kalmak su an yasadıgıma en uygun tanım buydu.

Onlar bana bir sey yaptıysa ben kendimi asla temiz hissetmezdim. Semihi cok özlüyordum. Ama ona gidemiyordum. Ceydayıda daha cok özlüyordum. Ama ondan da utanıyordum. Beni bu hale getirmelerine ben izin vermistim. Keske orda pes etmeseydim. Bana orda dokunmalarına izin vermeseydim.

Onlar igrenc ve kokusmus insanlardı. Ben pes edip onlara istediklerini verdim.  Ben bayıldıktan sonra olan her neyse su an icimde hissizligin sebebiydi. Utanıyordum karsılarına kirli biri olarak cıkmak istemiyordum. Namus kelimesini tüm anlamıyla yitirmistim. Bana orda tecavuz mu etmislerdi.  Bilmiyordum. Lanet olsun ki   korkuyordum. Ya dogruysa diye! Hastaneye gidemiyordum. Icimdeki burukluk beni mahvediyordu.

O kelime bende mi olmustu. Bana sevmedigim insanlar zorla mi sahip olmustu. Kafayı yiyecektim!

Oysa Ben iliklerime kadar sevmek istemistim. Ama yapamamıstım. Sevememistim. O baskasının ben baskalarinin olmustum.

Hayata tutunmak icin hic sebebim kalmamıstı. Kabus gördugum zamanlarda uyanmak istemiyordum. Bu gerceklerle yasamak istemiyordum.

Neden ben hep yenik baslıyordumun cevabını bulamıyordum. Bes kisilerdi  üzerimde bulunan mont yırtılmıstı. Bunları kaldıramıyordum. Güclü biri olmayı denesem de olmuyordu. Arabaya binisim falan fragman gibi geciyordu.

Annem babam gittikten sonra ne cok sey yasamıstım. Ilk önce sevmistim. Sonra sevilmistim. Hayati hep sevmistim. Hayatında bana gülecegini düsünmüstüm. Ama oyle olmamıstı. Beni yüz üstü bırakmıstı. Hayat düstüm diye tekmeyi basmayıda unutmamıstı.

Bana laneti tanımla deseler bu senenin her gününü derdim. Bir kere mutlu olacagım derken on kere darmadagın oluyordum. Simdi ise bununla asla toparlanamayacaktim. Kendimi öldürmeye calısmak istesemde olmuyordu. Öldürmeye bile korkuyordum kendimi. Bu kadar acizdim.

Yatakta öylece otururken dizimi kendime cektim. Alnımı üzerine koyup sacımın icine ellerimi daldırdım. Bana olan bu vucuttan nefret ediyordum.

Saclarımı kesecektim. Ama annem aklıma gelince yapamadım. O beni ne hallerde büyütmüstü. Ne acılara gögüs germisti. Onlara her gün yalvarıyordum. Nerde yanlıs yaptıgımı göstersinler diye. Ama yoktu hic bir cevap yoktu.

Semihi de özlüyordum. O kadını kucagında bir cok kez görmeme ragmen onu seviyordum. Ama o beni kullanmıstı. Bende simdi kullanılmıstım. Ben sadece onun olmak isterdim. Ama olamamıstım. Onda korkmazdım ama vucuduma dokunan o eller benim her hücreme korku yaymıstı. Nefreti hissetmistim. Nasıl bir insan bunu yapar aklım almıyordu. Bana dokunan o kisilerin yüzlerini unutmuyordum. Her seferinde   gözlerimin karsısına geliyordu. Herkesi cok özlemistim. Ama adım bile atamıyordum. Onlara gitmek icin bir sebebim hayata tutunmak icin bir nedenim yoktu. Gelecegim mahvolmustu. Liseden kovuldum ve bir daha beni sevmeyecek bir adama bir sebep verecektim. Bana onların neler yaptigini anlattıgım zaman beni kabul etmeyecekti. Ben bile kendimi kabul etmiyordum.

Ceydanın ailesi de benden uzaklastırırdı ceydayı. Ömer ve murat cok görüsmesem bana bakamazlardı acılardı. Dedem anne annem halam dayım hepsi cephe alacaktı.  Annemi o halde istemeyen beni hic istemezdi. Umutu da özlemistim. Bana pyenjejim demesini eceyi de özlemistim. Ablasıydı ve kardesine hep sahip cıkardı. Neden benim kardesim yoktu ki. Belki o anlattıklarımı dinleyip bana sahip cıkardı. Ama yalnız caresizdim.

"OFFF OFFF!!!"

Ayaga kalkıp bembeyaz olan odanın icinde gözümü gezdirdim. Cift kisilik yatak rahat olmasına ragmen beni eksik hissettiriyordu. Beyaz büyük dolabın karsısına gecince aynada kendime baktım. O kadar soluktum ki kendimi tanıyamıyordum. Sacımı topuz yapıp odadan cıktım. Basimda ki yara kücüktü. O yüzden pek umrumda degildi. Gecerdi elbet bir gün.

"Sayko nerdesin "

Kosarak yanıma gelen saykoyu kucagıma aldım. O onu hatırlatıyordu. Korkmuyordum kocaman evde annem ve babamın odasındaydım.

Eve ilk geldigi gün ondan saklanmıstım. Utanıyordum. Odaya kendimi kilitlemistim. O gidene kadar beklemistim. Oda zaten hic gelmedi eve. Ben yokum diye yine aynı yerde olsa gerekti.  O günden sonra kimse gelmemisti eve sayko gibi bende unutulmustum. Zaten beni umursadıgı yoktu. Ben hayatında kücük bir noktadan ibarettim. Sanrırım gittigimi sanması en cok ona yaradı.

"Acıktın mı"

Kimseyle konusmayınca saykoyla sesli konusuyordum. Televizyon acmak yada onun odasına kendi odama girmek gibi bir  niyetim yoktu. Ben temiz degildim. Kirlerimi temiz yasanan odalara bosaltamazdım. Mutfagada sayko icin giriyordum. Ac kalmaması onemliydi. Yemek bile bogazimda durdugu icin yemeyi unutuyordum.

Sütünü ve mamasını verip yanına cömeldim. Belkide beni kabul edecek tek kisi saykodur. Oda unutulmustu. Ne hayaller yasayacakken bu evde simdi kabuslarla yasıyorduk ikimizde.

Yemegini yedikten sonra kucagıma aldım. Tekrar annemin ve babamın odasına aldım. Güc vermesini istiyordum. Ama güc gereksiz bir kelimeydi. Onlar yoktu beyazin icindeki siyah olmustum. Kirliyken annem babam kabul ederdi. Ben onlara hic bir sey yapmamistim. Onlarin evladıydım ben. Mezarlıgada gidemiyordum. O insanlar beni takip edip orada da bulursa.

Saykonun patilerini avucuma alıp oynamasina izin verdim. Kücük seylerden mutlu olan beni bu hale getiren herkese bir ihanet borcluydum. Ihanetleri yüzünden bu hale gelmistim.

Oldugum yerde agırlasan göz kapaklarımın kapanmasına izin verdim. Zaten mecburiyetten kapanıyordu

...

"Yapmayın nolur yapmayın!!!"

"Ben size bir sey yapmadım. Ne istiyorsunuz benden"

"Dokunmayın dokunmayın!!!"

"Yalvarıyorum size. "

Yine aynı korkuyla gözlerimi araladım. Sayko basımdaydı. Atlet ve tisortle olmama ragmen sırılsıklam olmustum.

Ellerimi kenara koyup kendimi yataktan indirdim.  Zaten icinde  uyumuyordum. Uyumak dahi istemiyordum. Bünyemin ihtiyaci olan uyku bir saatse yirmi üc saat ayaktaydım. Geceyi saykoyla pencereden bakmakla geciriyordum. Karanlık zarar vermiyordu. Karanlıkta olan insanlar veriyordu. Artık korkmayacaktım. Evde yalnızdım. Insanlarla güvende degildim. Ama burada güvendeydim. Bana zarar veren insanlar yoktu.

  Hava kararmaya baslayınca oda da bulunan koltugun üzerine oturdum. Gündüzleri kapalı olan perdeyi actım. Insanların beni görmesini istemiyordum.

Sayko kucagıma atladı. Camdan dısarıya bakmak huzurun taa kendisiydi.  Bana dokunan eller dısardayken olmustu. Darmadagın paramparca eden herkes.

Onlar simdi benden uzaktı. Gökyüzündeki parlayan yıldızlara bakmak insanlardan daha huzur vericiydi.

Aniden fren yapan evin önündeki arabaya kenara gecip baktım. O gelmisti. O buraya tekrar gelmisti. Acaba beni mi merak ediyordu. Yada benim burda oldugumumu sanıyordu. Icimde olusan bir kıpırtıya ragmen tekrar umutsuzluk geldi.

Yüzünü göremiyordum. Uzaktaydı ona yakından bakmak icin her seyi mi verirdim. Ama su an hic bir seyim olmamıstı. Neden  gelmisti. Evin kapısını acınca tekrar o koltuga oturdum. Gidemezdim. Onun yanına gidemezdim. O beni asla istemeyecekti...

Veee veee vee  biz yine bir heyecanla nokta atısı yapalım. Hepinizi büssürü büssürü seviyorum 😘😘