Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 9

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Το δέρμα της έκαιγε σαν να υπήρχε μια μικρή φωτιά παγιδευμένη κάτω από την επιφάνεια του. Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της αλλά ακόμα και αυτή η τόσο μικρή κίνηση ήταν εξουθενωτική. Όμως έπρεπε να ξυπνήσει. Τα βλέφαρα της άνοιξαν με δυσκολία λες και κάποια άγνωστη δύναμη τα ανάγκαζε να παραμείνουν κλειστά, αλλά το χλωμό φως του πρωινού ήταν πολύ έντονο για να το αντέξουν μετά από τόσες μέρες στο σκοτάδι. Η νεαρή μάγισσα τα έκλεισε σφιχτά κάνοντας έναν πονεμένο μορφασμό. Αμέσως ένιωσε το σκοτάδι να την πνίξει και τα ξανάνοιξε απότομα, αγνοώντας την σουβλιά πόνου που η κίνηση έστειλε στο κρανίο της. Δεν μπορούσε να μείνει άλλο στο σκοτάδι. Την έπνιγε και την έκανε να ασφυκτιά, αν έμενε λίγο ακόμα εκεί θα έχανε τα λογικά της.

Της πήρε λίγο μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι δεν περιτριγυριζόταν από τους τοίχους του κελιού της αλλά από το οικείο δάσος. Πως είχε βρεθεί εκεί; Αναλαμπές από το προηγούμενο βράδυ ερχόντουσαν σποραδικά στο μυαλό της αλλά οι περισσότερες αναμνήσεις ήταν θολές και μπερδεμένες.

Δεν είχε σημασία, έπρεπε να φύγει από εκεί.

Επιστράτευσε όλες τις δυνάμεις της και σηκώθηκε όρθια. Προς έκπληξη της τα πόδια της κατάφεραν να την κρατήσουν. Ένα παχύ ύφασμα βάραινε τους ώμους της και η Σελίν συνειδητοποίησε ότι ήταν τυλιγμένη με ένα από τους μαύρους μανδύες των Κυνηγών. Με φρενιασμένες κινήσεις άρπαξε την πόρπη και την έλυσε, πετώντας αηδιασμένη το ρούχο από πάνω της. Δεν ήθελε να την αγγίζει τίποτα δικό τους.

Η διαύγεια άρχισε να επιστρέφει στο συννεφιασμένο της μυαλό και η κοπέλα άρχισε να επεξεργάζεται την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Ήταν πίσω στο δάσος της. Αυτό σήμαινε πως θα μπορούσε να επιστρέψει στο χωριού της.

Ξεκίνησε να περπατάει με ασταθή, τρεμάμενα βήματα νιώθοντας μια νέα αποφασιστικότητα να την κατακλύζει. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τα μονοπάτια αλλά μόλις η λοβελία ξεθύμανε από τον οργανισμό της θα έβρισκε τον σωστό δρόμο. Έπρεπε να γυρίσει πίσω στους δικούς της. Πόσο καιρό έλειπε; Η μέρες και οι νύχτες περνούσαν χωρίς να το καταλάβει αφού το φως του ήλιου δεν έφτανε μέσα στο κελί της για να μπορεί να της υπολογίσει. Δεν ήξερε πότε τελείωνε η μια μέρα και ξεκινούσε η επόμενη αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν παράθυρα ήταν διαρκώς τόσο ναρκωμένη που πάλι δεν θα μπορούσε να τις υπολογίσει. Ήταν λες και είχε περάσει μια ολόκληρη ζωή από εκείνη τη μέρα στον λόφο.