Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 18

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Ο Τζέιμς και ο Γουίλ ισορροπούσαν πάνω στην στέγη του σπιτιού του Ντέμιαν με τα βήματα τους να είναι ανάλαφρα σαν γάτας πάνω στα ξεθωριασμένα από τον ήλιο κόκκινα κεραμίδια. Με μεγάλη προσοχή, πήγαν στην άκρη της επικλινής σκεπής και ξάπλωσαν πάνω στις κοιλιές τους. Μαύρες τούφες μαλλιών έπεφταν πάνω στα γαλάζια μάτια τους καθώς έσκυψαν τα κεφάλια τους για να δουν μέσα από το παράθυρο που βρισκόταν από κάτω τους. Κάποιος το είχε αφήσει ανοιχτό και η κουρτίνες κυμάτιζαν ελαφρά στο καλοκαιρινό αεράκι. Τα δυο αγόρια μπορούσαν να ακούσουν πεντακάθαρα την συζήτηση που βρισκόταν σε εξέλιξη μέσα στο δωμάτιο.

Οι αρχηγοί των Κυνηγών από όλα τα χωριά είχαν μαζευτεί. Πολλοί είχαν μαζί τους και τους υπαρχηγούς τους. Το βλέμμα τους εντόπισε τον Τομ να στέκεται δίπλα στον Ντέμιαν. όλοι τους ήταν οπλισμένοι, ακονισμένα σπαθιά και καλογυαλισμένα στιλέτα άστραφταν στις ζώνες τους, ενώ μερικοί κρατούσαν ακόμα και τόξα, σαν να ήταν έτοιμοι να ριχτούν στη μάχη ανά πάσα στιγμή. Όμως παρά τον βαρύ οπλισμό τους δεν είχαν ταξιδέψει μέχρι εκεί για να πολεμήσουν. Ένα συμβούλιο ανάμεσα στους Κυνηγούς δεν ήταν κάτι πρωτάκουστο, ωστόσο ήταν σπάνιο. Σήμαινε πως τα πράγματα ήταν δύσκολα και έπρεπε να πάρουν όλοι μαζί αποφάσεις για να προστατεύσουν τους ανθρώπους.

Από αυτά που άκουγαν τα δίδυμα φαινόταν πως οι επιθέσεις των λύκων είχαν πολύ μεγαλύτερες συνέπειες απ' ότι πίστευαν. Δυο χωριά είχαν καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς και οι λιγοστοί επιζήσαντες είχαν μετακινηθεί προς τα μεγαλύτερα χωριά αναζητώντας ασφάλεια. Όμως δεν ήταν μόνο το κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Όμως το κόστος δεν περιοριζόταν σε ανθρώπινες ζωές. Πολλά κοπάδια είχαν χαθεί, βόδια, κατσίκες και κότες βορά στα δόντια των τεράτων. Οι άνθρωποι φοβόντουσαν τόσο που δεν έβγαιναν από τα σπίτια τους και καθώς πλησίαζε η ώρα να θερίσουν τα σιτηρά κινδύνευαν να χάσουν και τις σοδειές. Αν δεν βρισκόταν μια λύση γρήγορα θα βρισκόντουσαν αντιμέτωποι με έναν από τους χειρότερους χειμώνες των τελευταίων δεκαετιών και χιλιάδες θα πέθαιναν από την πείνα.

Τα αγόρια κοίταξαν ξανά τον Τομ που στεκόταν σοβαρός και αμίλητος ένα βήμα πίσω από τον Ντέμιαν, με το βλέμμα του να σαρώνει τον χώρο σε εγρήγορση, ένας στρατιώτης έτοιμος να κάνει το καθήκον του. Φερόταν περίεργα τελευταία. Δεν καθόταν μαζί τους στο τραπέζι ούτε μιλούσε πολύ. Είχε διαρκώς μια προβληματισμένη έκφραση όμως παρά τις προσπάθειες του πατέρα τους δεν ήταν πρόθυμος να μοιραστεί τις σκέψεις του. Και αν αυτό δεν ήταν αρκετή απόδειξη πως κάτι έτρεχε μαζί του, το γεγονός ότι απέφευγε τους άλλους Κυνηγούς επαλήθευε τις υποψίες τους. Ο Τομ, που αν μπορούσε θα περνούσε κάθε στιγμή της ημέρας στην εκπαίδευση και μαζί με τους συντρόφους του.