Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 24: Μέρος 1

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Ο κελαρυστός ήχος του νερού που κυλούσε ήταν χαλαρωτικός στα αυτιά της και ένα φρέσκο αεράκι χτυπούσε απαλά το πρόσωπο της.

Στεκόταν δίπλα στο ποτάμι που βρισκόταν περίπου τρία μίλια μακριά από την Σύναξη, ένα σημείο που οι μάγισσες επέλεγαν συχνά για να προσευχηθούν. Ήταν το ιδανικό μέρος για να νιώσει κανείς κοντά στη φύση. Οι εντυπωσιακές ιτιές στην όχθη έγερναν απαλά πάνω από το ποτάμι, ρίχνοντας τα πλούσια πράσινα φύλλα τους πάνω από το καθαρό νερό λες και ήθελαν να το αγγίξουν. Μικρά, χαριτωμένα αγριολούλουδα ξεφύτρωναν μέσα από το χορτάρι, μοβ και λευκές πιτσιλιές πάνω στο πράσινο, αρωματίζοντας τον αέρα με την διακριτική μυρωδιά τους.

Η Σελίν κοίταξε τον Ρόραν που στεκόταν δίπλα της, ντυμένος με τα επίσημα ρούχα του. Τα ξανθά μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, λες και είχε περάσει τα δάχτυλα του νευρικά από μέσα τους πολλές φορές. Η Σελίν γνώριζε καλά την μεταξένια υφή τους, αφού τα ανακάτευε συχνά όταν ήταν μικρότερη για να ενοχλήσει τον θετό αδελφό της. Μια ασημένια αλυσίδα κρεμόταν από τον λαιμό του και έπεφτε πάνω στο στήθος του, γεμάτη φυλαχτά για τύχη, μακροζωία, υγεία, και ευτυχία. Οι Πρεσβύτεροι έδιναν αυτά τα φυλαχτά στις γεννήσεις, στους γάμους, όταν κάποιος αναλάμβανε μια σημαντική θέση στη Σύναξη όπως Πρεσβύτεροι ή Θεραπευτές. Σε κάθε περίσταση που συμβόλιζε ένα νέο ξεκίνημα και μια καινούργια ζωή.

Η Σελίν χαμήλωσε το βλέμμα της και κοίταξε τα ενωμένα χέρια τους. Μια παρόμοια ασημένια αλυσίδα, πιο κοντή από τη δική του, ήταν περασμένη γύρω και από τον δικό της λαιμό.

''Τι κάνουμε;'' ψιθύρισε, μη καταλαβαίνοντας.

Ο Ρόραν γέλασε σιγανά, προσπαθώντας να παραμείνει σοβαρός, λες και η Σελίν είχε πει κάτι αστείο. Τα ανοιχτά πράσινα μάτια του που της θύμιζαν νεφρίτη έλαμπαν. ''Εσύ τι λες; Παντρευόμαστε''

Παντρευόντουσαν;

Κοίταξε τους Πρεσβύτερους που στεκόντουσαν μπροστά τους, επίσημοι μέσα στις μαύρες ρόμπες τους. Ο Άιζακ, που η παρουσία του πάντα ξεχώριζε μέσα στο πλήθος, τους κοίταζε ικανοποιημένος. Η Σελίν ήταν ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που τον γνώριζε αρκετά καλά ώστε να μπορεί να ξεχωρίσει την αμυδρή χαρά που ξεπρόβαλλε μέσα από το σοβαρό του προσωπείο, αναμφίβολα επειδή ο μοναχογιός του ήταν ευτυχισμένος και για κανέναν άλλο λόγο. Κι όμως, η Σελίν ένιωσε μια μικρή περηφάνια που είχε καταφέρει -έστω και έμμεσα- να τον ευχαριστήσει. Ήταν τόσο λίγες οι φορές που ο Άιζακ είχε υπάρξει ευχαριστημένος μαζί της.