Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 20: Μέρος 1

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Αυτή τη φορά το ταξίδι μέσα στο δάσος ήταν διαφορετικό. Πλέον δεν ήταν απλά δυο άνθρωποι που είχαν αναγκαστεί να μείνουν ενωμένοι για να επιβιώσουν. Ήταν δυο συνταξιδιώτες που είχαν επιλέξει να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλο και να αντιμετωπίσουν μαζί όσα απλώνονταν μπροστά τους.

''Το δάσος έχει πολλά είδη φυτών που φυτρώνουν μόνο εδώ επειδή αναπτύσσονται με την μαγεία'' του εξηγούσε καθώς περπατούσαν. Ο ουρανός ήταν καθαρός, με μερικά αφράτα λευκά σύννεφα να αιωρούνται εδώ κι εκεί, προμηνύοντας μια καλή μέρα. Η σκιά των δέντρων τους προστάτευε από τον δυνατό καλοκαιρινό ήλιο και τους κρατούσε δροσερούς. ''Όπως τα Κόκκινα Δάκρυα. Σε όλο το δάσος μπορείς να βρεις χαμηλούς, αγκαθωτούς θάμνους με καρπούς που μοιάζουν με μικρά κίτρινα μούρα. Οι καρποί μπορούν να σε κρατήσουν ζωντανό για βδομάδες αν δεν έχεις άλλη πηγή τροφής αλλά τα αγκάθια είναι επικίνδυνα. Αν σε τρυπήσουν μπορούν να φτάσουν μέχρι το κόκαλο και αν δεν τα αφαιρέσει κάποιος έμπειρος τότε οι άκρες τους μπορεί να σπάσουν και να μείνουν μέσα. Οι πληγές μολύνονται, και πίστεψε με είναι πολύ άσχημο θέαμα, και συχνά είναι απαραίτητο να ακρωτηριαστεί το άκρο για να μην εξαπλωθεί η μόλυνση. Επίσης, κοντά στα ρυάκια φυτρώνει ένα μικρό φυτό που μοιάζει με βρύα. Οι περισσότεροι το αγνοούν ή το πατάνε αλλά στην πραγματικότητα είναι αντίδοτο για πολλά δηλητήρια''

''Όλα αυτά ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα'' είπε ο Έρικ και έσκυψε για να αποφύγει ένα χαμηλό κλαδί. ''Αλλά πως προέκυψε αυτό το μάθημα πάνω στα φυτά;''

''Εσύ είπες ότι δεν μπορείς να ξέρεις ποιος είσαι αν υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού σου που αγνοείς. Το κομμάτι της μαγικής σου κληρονομιάς από την πλευρά της μητέρας σου. Σκέφτηκα πως αν μάθεις για τις μάγισσες και για τον τρόπο ζωής μας θα σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις μερικά πράγματα''

Ο Έρικ σταμάτησε και την κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα, σαν να έβλεπε κάτι πάνω της που δεν είχε προσέξει μέχρι τώρα για πρώτη φορά.

''Γιατί με κοιτάς έτσι;''

''Τίποτα'' της απάντησε και συνέχισε, με την έκφραση του να έχει γίνει ξανά φυσιολογική. ''Απλά ξαφνιάστηκα που το θυμήθηκες αυτό''

''Φυσικά και το θυμήθηκα. Σε ακούω όταν μου μιλάς''

''Σωστά'' αποκρίθηκε σκεφτικά, σαν να θυμόταν κάποια ανάμνηση.