Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 22: Μέρος 2

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Χίλια συγνώμη για την τεράστια αναμονή. Νιώθω πολύ άσχημα που σας άφησα να περιμένετε τόσο καιρό αλλά είχα πέσει σε writer's block, και την μέρα που αποφάσισα επιτέλους να γράψω αρρώστησα, και μετά μου έτυχαν κάποια θέματα... γενικά οι συνθήκες δεν ήταν υπέρ μου. Ελπίζω να υπάρχει κάποιος που να διαβάζει ακόμα την ιστορία μου και να μην την παράτησαν όλοι επειδή βαρέθηκαν να περιμένουν. Δεν μπορώ να δεσμευτώ ότι θα γράψω το επόμενο κεφάλαιο σύντομα (εξαιτίας των θεμάτων που προανέφερα) αλλά θα προσπαθήσω να μην περάσει 1,5 μήνας μέχρι να το κάνω.

Η Αλθία είχε δίκιο όταν έλεγε ότι όλα τα προβλήματα φαινόντουσαν μικρότερα μετά από έναν καλό ύπνο.

Κανένας από τους δυο τους δεν είχε το κουράγιο να περπατήσει μετά από την άυπνη, εξουθενωτική νύχτα που είχαν περάσει. Ωστόσο, απομακρύνθηκαν όσο περισσότερο μπορούσαν από την περιοχή των ξωτικών προτού βρουν ένα ασφαλές μέρος για να κατασκηνώσουν.

Η Σελίν άφησε το σακίδιο της να πέσει στο χώμα και άρχισε να στήνει προστατευτικά ξόρκια γύρω από την μικρή τους κατασκήνωση. Ήταν ανόητο εκ μέρους της που δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα. Αν το είχε κάνει θα είχαν αποφύγει την δυσάρεστη συνάντηση με τα ξωτικά.

''Πεινάς;'' την ρώτησε ο Έρικ όταν τελείωσε.

''Όχι'' Ήταν εξουθενωμένη, τα βλέφαρα της ήταν βαριά και έκλειναν μόνα τους. Δίπλωσε τον μανδύα της μερικές φορές για να σχηματίσει ένα αυτοσχέδιο μαξιλάρι. Αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως μόλις το κεφάλι της ακούμπησε πάνω του.

Όταν ξύπνησαν το μεσημέρι είχε αρχίσει να δίνει την θέση του στο απόγευμα. Ο ήλιος είχε χαμηλώσει στον ουρανό και κρυβόταν πίσω από τις ψηλές κορυφές των δέντρων που τους πρόσφεραν απλόχερα τον ίσκιο τους, μια ευχάριστη αλλαγή μετά από τις προηγούμενες καυτές μέρες. Είχαν χάσει μια μέρα ταξιδιού. Δεν πειράζει, σκέφτηκε η κοπέλα. Η περιοχή των εξόριστων δεν θα έφευγε από τη θέση της.

Σηκώθηκε και τίναξε την σκόνη από το παντελόνι της. Τα ρούχα που φορούσε ανήκαν στον Ρόραν αφού τα δικά της φορέματα δεν ήταν κατάλληλα για ένα τέτοιο ταξίδι. Κρεμόντουσαν χαλαρά πάνω της, αφού ήταν ραμμένα για ένα πολύ πιο μεγαλόσωμο άτομο, αλλά ήταν άνετα. Προσπάθησε να ισιώσει τις ζάρες του πουκαμίσου, που είχε αρχίσει να χάνει το αρχικό λευκό του χρώμα και να γίνεται καφετί, σε μια απόπειρα να φανεί πιο ευπαρουσίαστη αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ευχήθηκε να μπορούσε να τα πλύνει και να κάνει ένα μπάνιο αλλά προς το παρών δεν είχε δει κάποιο ποτάμι ή κάποια πηγή. Ξεφύσηξε παραιτημένη και αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα πιο επείγον θέμα: το φαγητό.