Το Δάσος των Μαγισσών

Kεφάλαιo 29: Μέρος 2

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Αυτό πρέπει να είναι χωρίς υπερβολή το μεγαλύτερο κεφάλαιο που έχω γράψει στη ζωή μου (και αν πάτε στο προφίλ μου και κοιτάξετε τις ιστορίες μου θα δείτε πως έχω γράψει πολλά κεφάλαια) Θέλω πολύ να ακούσω πως σας φάνηκε στα σχόλια.

Ξύλινα σπαθιά χτυπούσαν μεταξύ τους και βέλη σφύριζαν καθώς έσκιζαν τον αέρα για να καρφωθούν πάνω σε πρόχειρα ζωγραφισμένους στόχους. Ο χαμηλός λόφος με την αρχαία βελανιδιά έριχνε τη σκιά του στον τόπο που Κυνηγοί και μάγοι είχαν ορίσει σαν ουδέτερη ζώνη ανάμεσα στα χωριά και στο δάσος, μια επίπεδη έκταση καλυμμένη με πράσινο χορτάρι και ανθισμένα αγριολούλουδα που χόρευαν στο απαλό αεράκι.

Στη δυτική πλευρά του λιβαδιού, προς την κατεύθυνση των ανθρώπινων χωριών, οι Κυνηγοί είχαν στήσει μια σειρά από σκηνές, φτιαγμένες από τραχύ καφέ ύφασμα. Πολλοί είχαν έρθει από μακριά και δεν ήταν πρακτικό να κάνουν καθημερινά το ταξίδι από και προς τα σπίτια τους. Περίπου ογδόντα Κυνηγοί είχαν εγκατασταθεί στο λιβάδι και άλλες τόσες μάγισσες, που είχαν στήσει την δική τους κατασκήνωση μέσα στο δάσος. Οι άνθρωποι περνούσαν λίγες μέρες στο λιβάδι διδάσκοντας τους ή περιπολώντας μέχρι να έρθουν νέοι άντρες για να τους αντικαταστήσουν.

Κάθε βράδυ οι μάγισσες τους βοηθούσαν να ανάψουν φωτιές για να μαγειρέψουν βραστό μέσα σε μεγάλες μαρμίτες που κρεμόντουσαν από ξύλινα στηρίγματα που έμοιαζαν με πυραμίδες, ή να ψήσουν σε σούβλες μπεκάτσες και λαγούς που είχαν πιάσει. Όταν το δείπνο ήταν έτοιμο καθόντουσαν όλοι μαζί, έτρωγαν και μοιραζόντουσαν ασκιά με νερωμένο κρασί, μια επιβράβευση για την κοπιαστική μέρα που είχαν περάσει. Ήταν οι μόνες πραγματικά ειρηνικές στιγμές που είχαν.

Δυστυχώς, τα πράγματα ήταν διαφορετικά κάτω από το φως του ήλιου. Ο Ρόραν περπατούσε στο λιβάδι, απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι που χτυπούσε το πρόσωπο του. Αυτό ήταν το δικό του είδος περιπολίας, ένα που έκανε καθημερινά. Δεν είχε τον νου του για εξωτερικές απειλές αλλά για εντάσεις που απειλούσαν να ξεσπάσουν ανάμεσα στις δυο ομάδες. Οι Κυνηγοί ήταν πειθαρχημένοι, τους το αναγνώριζε, και τις περισσότερες φορές μια διαταγή του Έιντεν ήταν αρκετή για να τους επιβάλει την τάξη. Το πρόβλημα ήταν όταν ο νεαρός αρχηγός τους δεν βρισκόταν κοντά τους. Ένα αγριεμένο βλέμμα προς το μέρος των μαγισσών ή ένα προσβλητικό σχόλιο και από τους δυο ήταν μικρές σπίθες που μπορούσαν να μετατραπούν πολύ γρήγορα σε πυρκαγιά.