Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 30

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Όταν σου παίρνει 13 μέρες να γράψεις το κεφάλαιο, και άλλες 13 να βρεις χρόνο για να κάτσεις να το διορθώσεις, και αναρωτιέσαι που έχουν χαθεί όλες οι ώρες της μέρας...

Έσπρωχνε ανόρεχτα το κρέας στο πιάτο της. Το δεξί της χέρι ήταν δεμένο με επιδέσμους και πονούσε όταν το κουνούσε οπότε ήταν αναγκασμένη να χρησιμοποιεί το αριστερό. Οι κινήσεις της ήταν αργές και αδέξιες. Το στιφάδο της Αλθίας μοσχοβολούσε, το γλυκό άρωμα των κρεμμυδιών και της πλούσιας σάλτσας ήταν ό,τι πιο λαχταριστό είχε δει εδώ και βδομάδες, αλλά η Σελίν δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα της.

''Σταμάτα να κάνεις έτσι και φάε'' την επέπληξε η ηλικιωμένη θεραπεύτρια. ''Τι θα κερδίσεις αν λιμοκτονήσεις;''

''Ίσως η Μπαστιάνα λιμοκτονήσει μαζί μου'' μουρμούρισε η κοπέλα, συνεχίζοντας να παίζει με το φαγητό της.

''Μη μιλάς έτσι'' της είπε ο Έρικ που καθόταν στη διπλανή θέση του τραπεζιού. Και το δικό του πιάτο ήταν σχεδόν άθικτο αλλά σε αντίθεση με εκείνη έκανε μια προσπάθεια να διατηρήσει έναν φυσιολογικό ρυθμό για χάρη των μικρότερων αδελφών του. ''Θα βρούμε ένα τρόπο για να το διορθώσουμε''

Άφησε το κουτάλι της και γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του. Ένιωθε εξαντλημένη, λες και και σπίθα μέσα της που την τροφοδοτούσε με ενέργεια είχε σβήσει. ''Η γυναίκα που με έφερε στον κόσμο θέλει να με χρησιμοποιήσει για να σκορπίσει ακόμα περισσότερο θάνατο απ' όσο προκαλεί εδώ και δεκαετίες. Και τώρα είμαι δεμένη μαζί της. Τι υπάρχει που να μπορεί να διορθωθεί;''

''Μη χάνεις τις ελπίδες σου'' της είπε η Αλθία. ''Η Πρεσβύτεροι θα βρουν μια λύση''

Η κοπέλα έβγαλε έναν μικρό δυσανασχετιμένο ήχο και έπιασε ξανά το κουτάλι της. Πήρε ένα κομμάτι κρέας και το έβαλε στο στόμα της για να εμποδίσει τον εαυτό της να σχολιάσει ότι μόλις το Συμβούλιο ενημερωνόταν για την κατάσταση ήταν πιθανότερο να προτιμήσουν να την δουν νεκρή αν αυτό σήμαινε πως θα απαλλαγούν από την Μπαστιάνα παρά να προσπαθήσουν να λύσουν το ξόρκι των ξωτικών. Το φαγητό είχε γεύση στάχτης μέσα στο στόμα της.

Το ξόρκι που την ένωνε με την μητέρα της ήταν μαγεία του αίματος. Και στην περίπτωση της ήταν ο πιο ισχυρός δεσμός που υπήρχε, αυτός ανάμεσα στον γονιό και στο παιδί. Ήταν σχεδόν αδύνατον να σπάσει, αν όχι ακατόρθωτο.