Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 25

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Την κόρη μου

Την κόρη μου

Την κόρη μου

Οι τρεις λέξεις επαναλαμβάνονταν μέσα στο μυαλό της, σαν ηχώ μέσα σε μια βαθιά σπηλιά, χλευάζοντας την. Η Σελίν έκανε ένα απότομο βήμα προς τα πίσω λες και τα κοκαλιάρικα δάχτυλα της Μπαστιάνας είχαν κάψει το πρόσωπο της. Τα χέρια της μάγισσας έπεσαν στο κενό.

''Δεν είσαι η μητέρα μου''

''Αρνείσαι να πιστέψεις τα λόγια μου, αλλά αρνείσαι να πιστέψεις και αυτό που σου δείχνουν τα ίδια σου τα μάτια;''

Πράγματι, η ομοιότητα ανάμεσα στις δυο γυναίκες ήταν αδιαμφισβήτητη. Οι ίδιες σκουροκάστανες μπούκλες χυνόντουσαν στις πλάτες τους σαν λαμπεροί μεταξένιοι καταρράκτες. Το σχήμα του στόματος τους ήταν πανομοιότυπο, με το κάτω χείλος να είναι πιο αφράτο από το πάνω και το χρώμα τους που θύμιζε ώριμα κεράσια.

Και τα μάτια τους...

''Αδύνατον'' είπε πεισματικά η νεαρότερη μάγισσα. Δεν ήταν αφελής. Η μαγεία μπορούσε να δημιουργήσει κάθε είδους παραισθήσεις και οφθαλμαπάτες. Ήταν βασικά, απλά κόλπα που ακόμα και τα παιδιά μπορούσαν να εκτελέσουν. Και άλλωστε... ''Είσαι πολύ νέα για να είσαι μητέρα μου'' συνέχισε δυνατά την σκέψη της.

Τουλάχιστον το πρόσωπο της ήταν. Τα χαρακτηριστικά της ήταν φρέσκα και νεανικά. Θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη αδελφή της. Το σώμα της από την άλλη ήταν αδύνατο και μαραμένο σαν γριάς, λες και η μαγεία που έκανε το πρόσωπο της να δείχνει νέο δεν αρκούσε για το υπόλοιπο παρουσιαστικό της.

''Τα Πνεύματα με ευλόγησαν με το χάρισμα να χειραγωγώ την ενέργεια'' της απάντησε. ''Όπως κι εσένα. Μπορώ να την χρησιμοποιήσω να επανορθώσω τις φθορές του χρόνου. Θα μάθεις κι εσύ να το κάνεις μια μέρα. Θα ήταν κρίμα να αφήσεις ένα τέτοιο πρόσωπο να μαραζώσει''

Πήγε να την αγγίξει ξανά αλλά η Σελίν είδε την κίνηση και οπισθοχώρησε κι άλλο. Φρίκη άρχισε να την κατακλύζει, ξεκινώντας μέσα στο στήθος της και προχωρώντας προς τα άκρα της. Η αίθουσα έτρεμε. Ή μήπως ήταν τα γόνατα της που απειλούσαν να λυγίσουν;

Από μικρό κοριτσάκι ονειρευόταν να βρει την μητέρα της. Να φωλιάσει στη ζεστή αγκαλιά της. Να γνωρίσει το γλυκό της χάδι. Η καθοδήγηση του Άιζακ και η αγάπη του Ρόραν δεν αρκούσαν για να γεμίσουν το κενό που είχε δημιουργήσει η απουσία της.