Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 4

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Κυνηγός

Έπαιζε ανόρεχτα με το φαγητό της χωρίς να έχει βάλει μπουκιά στο στόμα της ενώ σκεφτόταν τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας. Ένας Κυνηγός. Ακόμα δεν μπορούσε να το πιστέψει.

''Τι σκέφτεσαι;'' την ρώτησε ο Ρόραν σπάζοντας την βαριά σιωπή που επικρατούσε στο τραπέζι. Ήταν μονάχα οι δυο τους, αφού ο Άιζακ είχε φύγει από νωρίς για να ανακοινώσει τους αρραβώνες τους στο Συμβούλιο.

''Τι;'' είπε αφηρημένη σηκώνοντας το κεφάλι της για να τον κοιτάξει.

Στα ανατολικά, περίπου μισό μίλι από εδώ υπάρχει μια βελανιδιά...

Έδιωξε τα λόγια του Έρικ από το μυαλό της. Δεν είχε νόημα να σκέφτεται κάποιον που αν ήξερε ποια πραγματικά ήταν θα την σκότωνε χωρίς δισταγμό.

''Που ταξιδεύει το μυαλό σου; Βρίσκεσαι μίλια μακριά''

Άφησε κάτω το κουτάλι της, σταματώντας να ανακατεύει τον χυλό της. Το στομάχι της είχε δεθεί κόμπος για πολλούς και διάφορους λόγους.

''Απλά είμαι αναστατωμένη με τις Θυσίες, αυτό είναι όλο'' είπε ψέματα.

Τα μάτια του έψαξαν το πρόσωπο της και η Σελίν ήξερε πως δεν την είχε πιστέψει. Το αγόρι αναστέναξε σιγανά.

''Άκου Σελίν. Θέλω να ξέρεις πως δεν είχα καμία ανάμιξη στην απόφαση του πατέρα μου''

''Το ξέρω'' Τώρα που το μυαλό της ήταν καθαρό ήξερε πως ο Ρόραν δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο χωρίς την συγκατάθεση της.

Ο Ρόρα έγειρε ελαφρά προς το μέρος της και το βλέμμα του συνάντησε το δικό της. ''Δεν θα σου πως ψέματα πως δεν είμαι χαρούμενος με αυτόν τον γάμο, επειδή είμαι. Το μόνο που εύχομαι είναι να γίνεις κι εσύ με τον καιρό''

Άπλωσε το χέρι του για να πιάσει το δικό της αλλά η Σελίν το τράβηξε μακριά. Τι είχε πάθει; Αυτός ήταν ο ίδιος Ρόραν που είχε μεγαλώσει μαζί του, από πότε αποτραβιόταν από το άγγιγμα του; Μετάνιωσε αμέσως μόλις είδε την πληγωμένη έκφραση του αγοριού.

''Ρόραν, λυπάμαι'' είπε βιαστικά. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που ήθελε να πληγώσει. ''Όλο αυτό είναι πολύ ξαφνικό για 'μένα και... Δώσε μου λίγο χρόνο''

''Όσο χρόνο χρειάζεσαι'' της είπε, καταφέρνοντας να της χαρίσει και ένα μικρό χαμόγελο αλλά η θλίψη δεν έφυγε τελείως από τα μάτια του.