Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 13

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Όσο κι αν προσπαθούσε να κλείσει τα μάτια της και να αποκοιμηθεί, ο ύπνος δεν ερχόταν. Ενοχλημένη, γύρισε ανάσκελα και άρχισε να μετράει τα λαμπερά αστέρια που ξεπρόβαλαν μέσα από τις κορυφές των δέντρων ελπίζοντας ότι αυτό θα βοηθούσε το μυαλό της να χαλαρώσει. Μέχρι να φτάσει στο ''είκοσι- δύο'' τα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα, αρνούμενα πεισματικά να κλείσουν.

Αν ήταν στο σπίτι θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι της και θα είχε πάει στο δωμάτιο του Ρόραν, διασχίζοντας τον διάδρομο που τους χώριζε στις μύτες των ποδιών της για να μη ξυπνήσει τον Άιζακ. Ο Ρόραν θα μουρμούριζε κάτι ακατάληπτο μέσα στον ύπνο του, δήθεν ενοχλημένος που τον είχε ξυπνήσει, αλλά ταυτόχρονα θα σήκωνε τα σκεπάσματα και θα της έκανε χώρο για να ξαπλώσει. Θα μιλούσαν για ώρες, και ο Ρόραν θα γκρίνιαζε που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί αλλά η Σελίν θα τον έβλεπε να μισογελάει κρυφά, αλλά θα συνέχιζε να της μιλάει μέχρι να αποκοιμηθεί.

Όμως δεν ήταν στο σπίτι.

Ξεφύσηξε και γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος που ήταν ξαπλωμένος ο Έρικ. Η πλάτη του ήταν γυρισμένη προς το μέρος της και η φωτιά που έκαιγε ανάμεσα τους έριχνε πορτοκαλί ανταύγειες στα μαύρα μαλλιά του. Απέστρεψε το βλέμμα της και εστίασε την προσοχή της σε ένα από τα φλεγόμενα κούτσουρα. Οι φλόγες χόρευαν γύρω του κατατρώγοντας το, ώσπου μια στιγμή το ξύλο ράγισε φτύνοντας σπίθες και έσπασε σε ένα σωρό από ζωηρά κόκκινα κάρβουνα.

''Είσαι ξύπνιος;'' είπε σιγανά, όχι τόσο για να μην τον ξυπνήσει, αλλά σαν να μην ήταν απόλυτα σίγουρη πως ήθελε να την ακούσει.

Το αγόρι ανασάλεψε και γύρισε προς το μέρος της. ''Ούτε εσύ μπορείς να κοιμηθείς;''

Η μάγισσα ένευσε.

''Πονάς;'' την ρώτησε, αναφερόμενος στις πληγές στην πλάτη της.

''Όχι'' Τις πρώτες μέρες, όταν ο πόνος ήταν πολύ άσχημος, ήταν τόσο μουδιασμένη από την λοβελία που δεν τον ένιωθε. Ή ίσως και να το ένιωθε αλλά το μυαλό της δεν ήταν σε θέση να το επεξεργαστεί. Τώρα οι μακριές χαρακιές που είχε αφήσει πίσω το μαστίγιο είχαν αρχίσει να κλείνουν και να θρέφουν αφήνοντας πίσω έναν υπόκωφο πόνο, που ναι μεν ήταν εκεί, αλλά μπορούσε να τον αντέξει.

''Τότε;''

''Εσύ γιατί είσαι ξύπνιος;'' τον ρώτησε, αποφεύγοντας την ερώτηση του. Τα γεγονότα στο ξέφωτο με τα Κόκκινα Δάκρυα επαναλαμβανόντουσαν μέσα στο μυαλό της και δεν την άφηναν να ηρεμήσει. Είχε μοιραστεί μια ανάμνηση με τον Έρικ, κάτι που -απ' όσο ήξερε- δεν ήταν δυνατό ανάμεσα σε μια μάγισσα και έναν άνθρωπο.