Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 28

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

''Θέλω να δω τον Έρικ''

''Όχι ακόμα, καλή μου'' της απάντησε η Μπαστιάνα, περνώντας απαλά τα δάχτυλα της μέσα από τα καστανά μαλλιά της Σελίν. ''Οι άντρες είναι θερμοκέφαλοι. Χρειάζεται χρόνο για να μπορέσει να ηρεμίσει και να σκεφτεί καθαρά''

''Πόσο χρόνο;'' Δυο ολόκληρες μέρες δεν αρκούσαν;

''Όσο χρόνο χρειαστεί''

Η αόριστη απάντηση της μητέρας της δεν την καθησύχασε. Η τελευταία φορά που είχε δει τον Έρικ δυο μάγοι τον είχαν απομακρύνει από την αίθουσα ενώ ήταν ακόμα αναίσθητος. Τα τραχιά, γενειοφόρα πρόσωπα τους και η παντελής έλλειψη ζεστασιάς στο βλέμμα τους δεν της είχε προσφέρει καμία ασφάλεια ή ανακούφιση. Η ανησυχία για την τύχη του νεαρού Κυνηγού δεν έλεγε να την εγκαταλείψει. Λίγο ακόμα και ήταν σίγουρη πως θα αρρώσταινε.

''Τουλάχιστον πες μου που είναι''

''Είναι ασφαλής και άνετα, σε διαβεβαιώ'' της απάντησε, αγνοώντας την πραγματική ερώτηση, με τόνο που δήλωνε πως η συγκεκριμένη συζήτηση είχε τελειώσει.

Η Σελίν είχε αποπειραθεί να ψάξει το κάστρο. Υπήρχαν δωμάτια που της απαγόρευαν την είσοδο, προστατευμένα από αόρατα φράγματα. Διάδρομοι που έμοιαζαν με λαβυρίνθους και οδηγούσαν σε αδιέξοδα, σκάλες με αμέτρητα σκαλοπάτια που συνέχιζαν επ' άπειρων. Καταπακτές που όταν τις άνοιγε αντίκριζε στερεή πέτρα. Ένα παχύ στρώμα μαγείας τύλιγε τους τοίχους. Έπαιζε με το μυαλό της. Την μπέρδευε και την αποπροσανατόλιζε. Είχε προσπαθήσει να λύσει το ξόρκι αλλά προτού προλάβει να το κάνει είχε εμφανιστεί η Μπαστιάνα και την είχε ρωτήσει που είχε εξαφανιστεί. Με ένα χαμόγελο στα χείλη της, και μια σταθερή λαβή στο μπράτσο της Σελίν, την είχε απομακρύνει από το σημείο όπου στεκόταν, μια σιδερένια πόρτα που η νεαρή μάγισσα υποπτευόταν ότι οδηγούσε στο υπόγειο, για να της δείξει ''ποιο ενδιαφέροντα μέρη του κάστρου''

Τώρα βρισκόντουσαν στο δωμάτιο της Μπαστιάνας. Τα στενά παράθυρα άφηναν περιορισμένη ποσότητα φωτός να περάσει. Η Σελίν είχε νιώσει τα βήματα της να βυθίζονται απαλά μέσα στο παχύ χαλί. Τα υφάσματα που κάλυπταν τους τοίχους είχαν βαθιά κόκκινα χρώματα που σκοτείνιαζαν ακόμα περισσότερο τον χώρο και του έδιναν έναν μυστηριώδη τόνο. Οι πολυθρόνες μπροστά από το τεράστιο μαρμάρινο τζάκι ήταν επενδυμένες με μαύρο βελούδο, στολισμένο με σχέδια από αστραφτερή ασημένια κλωστή.