Το Δάσος των Μαγισσών

Επίλογος

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Η μέρα που έθαψαν τον Άιζακ ήταν η δυσκολότερη μέρα της ζωής της. Η τελετή έγινε δίπλα στο ποτάμι, κάτω από τις ιτιές που έγερναν μελαγχολικά τα κλαδιά τους πάνω από το διάφανο νερό. Ήταν το αγαπημένο σημείο της μητέρας του Ρόραν. Εκεί ήταν θαμμένη και τώρα ο Άιζακ θα την αντάμωνε στην επόμενη ζωή.

Το λείψανο που έβαλαν στο χώμα δεν έμοιαζε με τον άντρα που την μεγάλωσε. Αυτό δεν απάλυνε τον πόνο της. Η ουσία αυτού που ήταν ο Άιζακ είχε χαθεί όποιο πρόσωπο κι αν φορούσε.

Ο Έρικ είχε φύγει πριν από μέρες και έκτοτε δεν είχε νέα του. Ίσως και να μην ξανάκουγε. Αν είχε βρει το θάρρος να καρφώσει εκείνο το μαχαίρι στην καρδιά της νωρίτερα ο Τομ θα ήταν ακόμα ζωντανός. Αλλά είχε δειλιάσει και τώρα ο Έρικ έθαβε τον αδελφό του όπως έθαβε κι εκείνη τον Άιζακ.

Ο Ρόραν ήταν ψυχρός μαζί της όλο αυτό το διάστημα. Σπάνια της απηύθυνε τον λόγο και μόνο αν ήταν απαραίτητο. Απέφευγε ακόμα και να την κοιτάξει. Η Σελίν ήθελε να διώξει τον πάγο που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα τους αλλά πως πλησίαζες κάποιον που ο πατέρας του είχε πεθάνει για 'σένα;

Όμως η σημερινή μέρα διέφερε και την είχε αφήσει να σταθεί στο πλευρό του. Το χέρι του έσφιγγε το δικό της, το βλέμμα του ήταν στυλωμένο στους μάγους που ένας- ένας άφηναν τις προσφορές τους πάνω στο φρεσκοσκαμμένο μνήμα. Μαγικούς κρυστάλλους που θα φώτιζαν τον δρόμο του Άιζακ στην επόμενη ζωή, σπάνια βότανα, προσευχές για να αναπαυθεί η ψυχή του.

Η Σελίν έσκυψε και ακούμπησε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο πάνω στο χώμα όμοιο με εκείνα που την είχε βρει να ζωντανεύει πριν από τόσα χρόνια. Εκείνη τη μέρα είχε φοβηθεί τις δυνάμεις που διέθετε και σε τι θα μπορούσε να εξελιχθεί. Αλλά δεν την είχε εγκαταλείψει. Και η τελευταία του πράξη σε αυτόν τον κόσμο απέδειξε πως είχε αγαπήσει το κοριτσάκι που είχε πάρει στο σπίτι του όταν τον είχε ανάγκη.

''Σ' ευχαριστώ'' ψιθύρισε. Της είχε χαρίσει το πιο πολύτιμο δώρο.

Χρόνο.

Μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή που παραλίγο να χάσει. Που είχε χάσει. Της είχε δώσει στιγμές με τους αγαπημένους της και ατελείωτες πιθανότητες για ένα μέλλον που απλωνόταν μπροστά της.

Σκούπισε βιαστικά την υγρασία από τα μάτια της και σηκώθηκε από το έδαφος. Πριν προλάβει να πάρει ξανά τη θέση της δίπλα στον Ρόραν ο Ελάιζα μπήκε στον δρόμο της και έπιασε το χέρι της. Έδειχνε ταλαιπωρημένος, οι ώμοι του ήταν σκυφτοί και το βλέμμα του κουρασμένο, αλλά θα μπορούσε να το πει αυτό για όλα τα μέλη της Σύναξης.