Το Δάσος των Μαγισσών

Κεφάλαιο 20: Μέρος 2

*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.

Η Σελίν δεν είχε δει ποτέ στη ζωή της μια πόλη των ξωτικών ούτε γνώριζε κάποια άλλη μάγισσα που να το είχε κάνει. Τα ξωτικά έκρυβαν τις πόλεις τους και τα χωριά τους με μαγεία. Αν πλησίαζες τα σύνορα τους θα ένιωθες μια ανεξήγητη παρόρμηση να αλλάξεις πορεία χωρίς να το συνειδητοποιήσεις. Αν κάποιος τύχαινε να βρει τις πόλεις ήταν επειδή τα ξωτικά τον άφηναν να την βρει.

Αν η Σελίν πίστευε ότι οι μάγισσες ήταν η φυλή που ζούσε σε απόλυτη αρμονία με την φύση τότε το θέαμα που αντίκρισε την διέψευσε. Ήταν λες και η πόλη και το δάσος ήταν ένα. Τα δέντρα ήταν αφύσικα φαρδιά και ψηλά, με ασύμμετρες πόρτες και παράθυρα στους κορμούς τους. Οπλισμένοι φρουροί περιπολούσαν περπατώντας πάνω σε γέφυρες από πράσινα κλίματα και ξύλινες σανίδες συνέδεαν τις κορυφές τους. Μπόρεσε να διακρίνει μερικά μικρά ξύλινα σπιτάκια σαν παρατηρητήρια μέσα στο πλούσιο φύλλωμα των δέντρων.

Πλακόστρωτοι δρόμοι διέσχιζαν όλοι την πόλη σαν φλέβες. Το κορίτσι-ξωτικό που κρατούσε ακόμα το χέρι της Σελίν -και που δεν είχε θεωρήσει σημαντικό να τους συστηθεί, αν είχε όνομα- τους οδήγησε στον κεντρικό δρόμο, προσπερνώντας άμαξες που σταματούσαν μπροστά στα σπίτια και κάρα που μετέφεραν σανό ή λαχανικά. Τα ξωτικά δεν φάνηκαν να ταράζονται στη θέα ενός ανθρώπου και μιας μάγισσας. Πολλά σταμάτησαν και τους χαιρέτησαν χαμογελώντας σαν να ήταν παλιοί φίλοι που είχαν να δουν καιρό.

''Αυτό το μέρος είναι περίεργο'' ψιθύρισε ο Έρικ στο αυτί της.

Κοίταξε μια παρέα παιδιών που πλατσούριζαν μέσα σε μια λίμνη με νούφαρα, πειράζοντας τα πολύχρωμα ψάρια που κολυμπούσαν μέσα στα κρυστάλλινα νερά της. Ο σιγανός ήχος ενός τραγουδιού ερχόταν από κάπου μακριά. Έκαναν στην άκρη για να αποφύγουν μερικά ξωτικά που τους προσπέρασαν τρέχοντας κρατώντας πήλινες στάμνες, με τα κατάμαυρα ή ασημόξανθα μαλλιά τους να ανεμίζουν πίσω τους σαν σημαίες. Παντού ακουγόντουσαν χαρούμενες φωνές και γέλια λες και η κάθε μέρα ήταν γιορτή σε αυτό το μέρος.

Όλα ήταν πολύ όμορφα, πολύ τέλεια, για να είναι αληθινά. Ή έστω για να μην κρύβεται και κάτι άλλο από πίσω. Αυτή η πόλη της θύμιζε τα Κόκκινα Δάκρυα που σε γοήτευαν για να πας κοντά τους και μετά... Μετά ήξεραν όλοι τι συνέβαινε.

Με το ελεύθερο της χέρι έπιασε το χέρι του Έρικ. Τα δάχτυλα του έκλεισαν σφιχτά γύρω από τα δικά της και η Σελίν χαλάρωσε λίγο. Αυτός ήταν το μόνο που μπορούσε να εμπιστευτεί εκείνη τη στιγμή.