Poczułam, jak promienie słoneczne, padają na moją twarz, przez niezasłonięte wieczorem okno. Powoli otworzyłam oczy i podniosłam się z łóżka. Zrobiłam dwa kroki, a potem automatycznie sie zatrzymałam, na widok przede mną. Uśmiechnęłam się widząc śpiącego blondyna. Spał obok mojego łóżka, na podłodze, przykryty kocem. Zastanawiałam się czemu śpi akurat u mnie w pokoju i to na podłodze. Postanowiłam go obudzić. W końcu podłoga to nie odpowiednie miejsce do spania.
- Niall.- powiedziałam cicho, szturchając go w ramię.
- Mhm. - wymruczał, ale nic nie zrobił.
- Niall, obudź się. - powiedziałam troszkę głośniej.
- 5 minut, mamo. - wymruczał i podciągnął koc na swoją głowę. Zaśmiałam się na jego słowa, ale nie odpuściłam.
- Wiesz, nie spieszy mi się jeszcze by zostać mamą. - powiedziałam poważnie i jakby zadziałały na niego te słowa. Otworzył szybko oczy i spojrzał na mnie.
- Jess? - spytał zdziwiony. Uśmiechnęłam się do niego i podniosłam z klęczących nóg. Po chwili chyba zaskoczył co się dzieje, a także gdzie się znajduje bo podniósł się na równe nogi.
- Idę do łazienki. - zakomunikowałam i wyszłam ze swojego pokoju, ze świeżymi ciuchami w ręce.
Uszykowana do kolejnego dnia, wróciłam do swojego pokoju. Mój pokój był pusty. Pomyślałam, że Niall poszeł do łazienki na dole albo jest w kuchni. Chwyciłam telefon i zeszłam na dół. Zauważyłam, że nikog nie ma w łazience więc obstawiła kuchnię. Jednak i w tamtym pomieszczeniu go nie było. Salon również był pusty. Wróciłam do kuchni, zdziwiona brakiem kogokolwiek w moim domu po wieczornym maratonie. Nagle mój telefon się odezwał, informując o przyjściu wiadomości na KIKa.
Niall: Wybacz skarbie, ale musieliśmy uciekać z chłopakami. Obiecuje, że Ci to wynagrodze ;*
Ja: Nie przejmuj się, rozumiem ;)
________________________________________
No i co sądzicie? Proszę, zostawcie po sobie ślad w postaci komentarza. Każda wasza opinia jest dla mnie ważna i motywuje do dalszego działania. :)
