Zoete vergetelheid [Voltooid]

Hoofdstuk 4

Lethia

Fijn, iedereen is weg. Ze moeten me ook altijd lastig vallen op dit soort momenten. Ik zou eigenlijk veel beter af zijn zonder hun.

Zodra ik weer op mijn geheime kamer ben, pak ik een doosje met lucifers van een plankje en steek een voor een alle kaarsen aan. De vlammen dansen heen en weer en vormen schaduwen op de grijze muren. Ik laat mijn hand langs alle boeken gaan en pak er dan een van de planken. Een boek vol rituelen, met donkerpaarse kaft en gouden letters. 'Lucifers Bijbel' staat er op. Het is een erg oud boek, het is geweest van de oma van mijn oma. Ik sla het boek open en blader even naar de juiste pagina. Perfect. Een pagina met een offerritueel.

Ik draai me om naar het figuur dat zich angstig heeft verstopt in het duister van de schaduwen.

Ik kijk naar de vergeelde bladzijde in het boek. Een tekening van een mes speciaal voor rituelen. Ik zoek even, maar dan zie ik ook precies zo'n mes op de bovenste plank liggen. Gemaakt van zilver met edelstenen. Het snijdt overal doorheen.

Rustig loop ik op het geitje in de hoek van de kamer af, terwijl ik hardop een soort spreuk oproep. Zodra ik de geit geofferd heb met mijn mes, doven er langzaam een aantal vlammetjes. Het werkt. De spreuk werkt.

Langzamerhand doven alle vlammetjes. Bloed druipt van het mes af en ik begin te lachen. Steeds harder.
Ineens ben ik omgeven door duisternis. Een inktzwarte vlek. Niks anders dan dat. En dan begint het. Voor me doemt een gedaante op. Hij rukt zich los uit de duisternis en komt op me af. Hij rukt zich los uit de duisternis en komt op me af. Zijn voetstappen echoën om me heen. Ik kan zijm vorm nog niet duidelijk omschrijven. Dat maakt me niet uit. Het is hier. Een echte demoon uit de onderwereld.

"Wie heeft mij opgeroepen...laat je zien." Zegt een holle stem.

Ik krijg een adrenaline kick. Dit is zeker mijn ding. "Ik ben Lethia, verre familie van Sarah, de eigenaar van dit boek." Zeg ik.

"Ahh.." De demoon lacht "Een sterveling is zo nieuwsgierig naar de onderwereld... Je weet niet waar je aan begint."

Hoe durft hij? Ik weet meer dan hij denkt. Dit is niet zomaar een 'leesboekje', dit is iets wat alleen tussen onze familie blijft. Dit is een geheim dat eeuwenlang is gehouden. "Ik weet niet waar ik aan begin? Oh, ik weet meer dan wat je verwacht. Waag niet om te zeggen dat ik maar een sterveling ben!"

"Hoe DURF jij zo tegen een demoon te spreken?! Je bent te ver gegaan!" Oh nee, ik heb een demoon boosgemaakt. Ik ben meestal niet bang, maar dit is iets anders... Uiteindelijk wint mijn adrenaline het toch van mijn angst. Er moet een manier zijn om dit fascinerende wezen terug te sturen naar waar hij vandaan komt: hel.

Plotseling bedenk ik me dat wierook daartegen helpt. Het punt is alleen dat ik geen idee heb waar het ligt. En ik heb niet veel tijd meer: de demoon komt langzaam op me af. Ik vloek zachtjes en wankel een paar stappen naar achteren. Met mijn handen achter mijn rug tast ik naar wat wierook. Als het goed is zou er nog een staafje moeten liggen. Voor als het oproepen van demonen een keer mis zou gaan.

Zoals nu.

Mijn hart heeft nog nooit zo snel geklopt. Mijn vingers vouwen zich om het staafje heen. Het is nu alles of niets.

In mijn linkerhand klem ik het staafje wierook en met mijn rechterhand grijp ik de lucifers van de grond. Mijn vingers trillen, maar ik heb alles onder controle. De demoon lijkt het niet eens door te hebben. Hij doet me denken aan Amaya, net zo naïef.

Een paar seconden later brandt het vlammetje echter al en in een oogwenk vat het wierookstaafje licht. Ik houd het als een zwaard voor me. Rook vult de kamer, evenals de geur van sanderac. Ik sluit mijn ogen, mompel nog een paar zinnen uit het boek en hoop zo de demoon weg te halen. Zodra mijn ogen open zijn is de demoon weg en gaan de kaarsen een voor een allemaal weer aan. Ik gooi het wierookstaafje op de grond en stamp het uit. Als ik de volgende keer een demoon oproep, zorg ik dat ik beter voorbereid ben. In ieder geval weet deze demoon dat er niet te spotten valt met Lethia Thornheart.