Zoete vergetelheid [Voltooid]

Proloog

Lethia

Horror, geesten, doodshoofden, ouijaborden  en ritueelhandboeken. Mijn kast zit er vol mee! Meestal als andere mensen zulke dingen zien, willen ze er zo snel mogelijk vandaan gaan, maar ik niet. Dit is mijn passie, dit is wat ik wil. Als ik het kon, zou ik het delen met iedereen. Helaas is dat niet het geval. Ik ken niet zoveel mensen en mijn drie enige vrienden weten er niets van. Dat is ook maar beter zo, ze weten niet waar ze aan beginnen.

Ik zucht en sla het boek dicht, dat de titel draagt 'Geesten, monsters en andere verschijnselen', een oud, stoffig boek dat nog van mijn ouders geweest is. Mijn ouders...

Ik schrik op uit mijn gedachten door de deurbel. Voorzichtig kom ik overeind, doof de kaarsen en loop naar de houten, krakende trap die leidt naar mijn slaapkamer. Of tenminste, dat is wat mijn vrienden denken. Mijn echte kamer is hier beneden.

Zodra ik boven ben schuif ik de boekenkast, die gevuld staat met 'normale' boeken zoals De Hongerspelen, weer terug op zijn plek en loop naar de deurbel, die inmiddels nog drie keer geklonken heeft. Ik doe de deur open, en daar staat Ruby.

"Hey Lethia! Wat ben je aan doen? Heb je even tijd? Mag ik naar binnen? Mag ik even wat drinken? He-"

Ik onderbreek haar. "Ruby, kalmeer. Kom binnen." Ik leid haar naar binnen.

"Dus," Zeg ik zodra we binnen staan. "Wat kom je doen?"

Ruby haalt een hand door haar blond-bruine haar. "Ugh, nou, ik heb weer ruzie met mijn ouders. Iets over mijn telefoon, niets belangrijks. Mijn rekening is alleen iets te hoog omdat ik een paar uurtjes te lang gebeld heb. Waarom doen mijn ouders altijd zo? Soms wens ik dat ze verdwijnen!"

Ik kijk haar strak aan. "Geloof me, dat wil je echt niet." Denk ik.

"Hoe dan ook," Zucht Ruby. "Ik dacht, ik ga maar langs Lethia. Die blijft altijd zo kalm en weet altijd wel een oplossing."

Ik knik en forceer mezelf om aardig te glimlachen, maar de zin blijft in mijn hoofd hangen. Soms wens ik dat mijn ouders verdwijnen... Iemand moet haar leren te stoppen met zo egoïstisch denken.