Zoete vergetelheid [Voltooid]

Hoofdstuk 25

Ruby

Men zegt dat je leven voorbijflitst als je sterft. Ik zie mijn ouders, mijn broer, mijn vriendinnen van de basisschool, Lethia, Sean, Amaya... Ik zie de vakantievilla in California waar we altijd heen gingen op vakantie en met ons gezin avonturen beleefde, maar ook de minder leuke kanten. Het filmpje van enkele seconden waarop te zien is hoe Amaya in het donkere gat valt, blijft zich maar opnieuw afspelen.

Ik ben nog niet klaar om te sterven.

Met moeite kruip ik van Lethia vandaan. Mijn enkel is dik en opgezwollen en ik bijt zo hard op mijn lip dat ik bloed proef. Sean pakt me beet en helpt me overeind. Ik kom zwak over. Op dit moment ben ik ook zwak. Er is nul procent kans dat ik hier nog levend wegkom door weg te rennen. Maar zoals ik al eerder zei zal ik niet meer vluchten. Liever een heldendood sterven dan voor altijd als een lafaard op de vlucht te slaan. Moed stroomt door het bloed in mijn aderen.

"Schattig," Is Lethia's enige commentaar. "Sean, ben je nou dekking aan het zoeken achter Ruby?"

Er is iets met de manier waarop ze onze namen uitspreekt dat me nog bozer maakt en nog gemotiveerder om haar met gelijke munt terug te betalen. Ik heb dan misschien geen demonen en kettingzagen, ik zal niet zomaar ten onder gaan. Alhoewel de kettingzaag van Lethia wel écht heel dreigend en eng is.

"Lethia," Spreek ik haar toe. "Hier zal je spelletje eindigen. Sean en ik zullen je verslaan." Het klinkt dapperder dan ik me nu voel, al helemaal als ze lachend nog een stap in mijn richting zet. Vanbinnen krimp ik in elkaar, hoewel er van buiten nog geen barstje in mijn masker te zien is.

"Ik geef je tien tellen voorsprong als je nu weg rent," Zegt Lethia geamuseerd. Ze begint af te tellen. Als ik haar strak en blijf staren, trekt ze haar wenkbrauw op. "Wil je zo graag sterven?" Ze zwaait haar kettingzaag in het rond. Als ik nog steeds geen antwoord geef, barst ze in lachen uit. "Jullie waren zo dichtbij, nog vijf minuten en jullie waren uit het bos." Hikt ze uiteindelijk van het lachen.

"En dan?" Ik tril. "Dan hadden we alsnog niks bereikt. We kwamen hier voor Amaya, maar als we hier nu weg zouden gaan zonder wraak te nemen, is alles voor niks geweest."

"Voor wraak had je toch echt bij Anastasia moeten zijn," Zegt Lethia. "Maar ja, die mag Amaya nu lekker gezelschap houden."

Ik slik. Is ze zo ver gegaan om haar eigen zus te...?

"Ja," Zegt ze alsof ze mijn gedachten kan lezen. "Geloof me, je hebt me onderschat. Iets waar je nu spijt van zal hebben."

Ik ben even stil, doe dan mijn ogen dicht en trap tegen de andere kant van de kettingzaag. Mijn enkel bonkt van de pijn, terwijl de kettingzaag enkele meters verderop in de modder komt te liggen.

"Zozo," Sist Lethia. "Denk je mijn spelregels aan te passen?" Ze heft haar hand en ik voel wat onder mijn voeten trillen.

Ik spring achteruit, wat nog meer pijn in mijn enkel oplevert. Ik vloek binnensmonds. Onder het gescheurde aardoppervlak steken zes paar mintgroene en beige handen uit, gevolgd door de geur van rottende lichamen. Zombies?

"Als jij je eigen regels verzint, zal ik je moeten straffen met de mijne," Zegt Lethia onschuldig. "Dat snap je hopelijk wel. Je bent een slimme meid, alleen ben ik jammergenoeg slimmer."

Ik wil hier weg. En wel nu meteen. Ik weersta mijn instinct om Sean mee te sleuren en het op een lopen te zetten en doe juist een stap in Lethia's richting en die van de zombies. Sean doet hetzelfde. Hij is al die tijd stil geweest, maar fluistert nu in mijn oor dat hij me zal helpen en voor me klaar zal staan, ook al overleven we dit geen van beide.

"Nou dan," Verzucht Lethia. "Klaar met al die zoetsappigheid?" Ik herken de blik in haar ogen. Moordlustig. Net zoals in de kelder, toen dit alles begon. We hadden er toen over kunnen praten, dan had ik wel wat meer afstand van haar gedaan maar was dit alles niet gebeurd.

Ik besef me dat Lethia altijd al een psychopaat geweest is, diep van binnen, iets waar ik nu pas achterkom, na achtervolgd te zijn door demonen, geesten, monsters en nu ook zombies. Wat ben ik een ongelofelijke idioot.

Druppels regen spatten uiteen op de grond om ons heen. Donkere wolken zuigen het zonlicht op, zoals het altijd in dit vervloekte bos lijkt te gaan. De grond beweegt weer en zes ondoden worden uit hun slaap ontwaakt. Ik negeer de steken in mijn enkel en mijn angst en neem een vechthouding aan die ik vroeger op karate geleerd heb. Het moment van wraak is aangebroken. Er is geen weg terug meer.