Zoete vergetelheid [Voltooid]

Hoofdstuk 9

Sean

Ik probeer Ruby te kalmeren, maar eerlijk gezegd weet ik niet hoe. Ik heb nog geen kans gekregen om te verwerken wat er net gebeurde.

"We gaan dood", zei ze. Dat laat ik niet gebeuren.

"Rustig aan Ruby, we gaan niet dood. Ik zal je beschermen zolang het nodig is." Zei ik tegen haar.

"Beloof je dat?" vroeg Ruby.

"Ja, dat beloof ik. Lethia mag wel een handvol spreuken hebben, maar ik heb ook wat in petto." Ik trek haar iets dichterbij mij en neem nog een slok van mijn chocolademelk. Door de warmte voel ik me iets beter.

Rond een uur of een 's nachts hoor ik hoe Ruby's ademhaling langzaam regelmatiger wordt. Ze ligt tegen mij aan en valt uiteindelijk in slaap. Voorzichtig streel ik over haar blond-bruine haar.

Ineens krijg ik zo'n voorgevoel. Zoiets dat je krijgt vlak voordat er iets slechts gaat gebeuren. Zo'n benauwend gevoel, alsof je keel wordt dichtgeknepen. Het enige wat je dan kan doen is afwachten en toekijken. Snel schud ik mijn hoofd in een poging het voorgevoel daardoor weg te krijgen.

Behendig til ik Ruby en beetje op zodat ik op kan staan, om haar vervolgens weer neer te leggen zodat ze verder kan slapen. Haar haar ligt als een waaier om haar heen en ze ziet er heel vredig uit.

Snel glip ik naar de keuken en graai in een van de lades. In het licht van de maan glinstert een vlijmscherp koksmes. Ik neem hem mee, gewoon voor het geval dat ik Ruby moet beschermen. Ik heb genoeg games gespeeld om te weten hoe ik ermee overweg moet, maar ik hoop dat ik hem niet hoef te gebruiken. En al helemaal niet tegen Lethia, want wat ze ook doet, de herinneren die ik met haar heb zal ik niet vergeten.

"Alleen in tijden van nood," Fluister ik tegen mezelf.

Zodra ik de woonkamer weer binnenloop, ligt Ruby nog steeds te slapen. Ik ga naast haar zitten en probeer wakker te blijven, maar mijn oogleden voelen steeds zwaarder aan. Ik kruip nog iets dichter tegen Ruby aan. Om half vier ben ik gewoon op en val ook in slaap.

De zon komt net op als ik wakker word van een geluid bij de deur. Verschrikt spring ik overeind en grijp het mes van de tafel. Mijn hartslag versnelt. In een soort ninja houding loop ik naar de deur. Ik tel tot drie, gooi de deur open en dan...

"Wow!" Roept de geschrokken stem van de postbode. "Rustig, ik kom alleen maar wat post bezorgen."

"Oh," Ik word rood. "Sorry, ik had iemand anders verwacht."

Beschaamd neem ik de stapel brieven mee en doe dan de deur weer dicht. Ik kijk naar de post: niets bijzonders, vrijwel allemaal rekeningen.

Ik gooi de stapel brieven op tafel. Ik hoor gegeeuw van achter me en als ik me omdraai zie ik dat Ruby zich uitrekt. Haar haar staat alle kanten op, ze ziet spierwit, haar make-up is vervaagt en onder haar ogen zitten enorm grote wallen.

"Goeiemorgen," Zeg ik, zo onbezorgd mogelijk.

"Morgen," Kreunt ze, de slaap uit haar ogen wrijvend.

Ik stel voor om wat ontbijt te maken en ze knikt dankbaar. Zodra ik in de keuken ben, denk ik even een schim te zien uit het raam, maar dat idee zet ik snel uit mijn hoofd. Positief blijven.

Ik bak een paar omeletten met bacon, doe enkele broodjes met kaas in de oven om ze te bakken en de kaas te laten smelten en voeg ook wat croissantjes toe aan ons ontbijt. Het ruikt lekker. Ik ben meestal een ochtend persoon en van ontbijt word ik altijd vrolijk, ongeacht de omstandigheden.

Al was ik waarschijnlijk niet zo vrolijk geweest als ik had geweten dat er op dat moment een schaduw in mijn tuin zat die Ruby en mij al ruim een paar uur in de gaten hield.