Zoete vergetelheid [Voltooid]

Hoofdstuk 31

Ruby

"Weet je het zeker?" Vraagt Sean voor de zoveelste keer nadat ik hem alles uitgelegd heb.

"Jaha," Zeg ik sikkeneurig. "Heel zeker." Ik heb er een hekel aan als mensen me niet geloven of aan me twijfelen. Want waarom zou ik over zoiets liegen?

Sean laat z'n hoofd in zijn handen zakken. "Wat kunnen we eraan doen?"

"Ik heb geen idee," Zeg ik beschaamd. "Sorry."

"Als dit inderdaad een vloek zou zijn zoals jij beweert..." Sean valt even stil. "Dan kan dit nog wel voor de rest van ons leven doorgaan."

Ik moet er niet aan denken om zo'n nachtmerrie nog een keer mee te maken. Ik wil Sean geen pijn zien lijden. Het voelde allemaal zo echt, het kon gewoon geen normale droom zijn.

"We zullen zien," Sean kijkt me met een droevige glimlach aan. "Of het vannacht weer zo is."

Ik wil niet wachten tot vannacht. Ik wil antwoorden en wel nu!

"En dan?" Ik trek een wenkbrauw op. "Als het nog steeds zo is, wat dan? We kunnen helemaal niks doen."

Sean rolt met zijn ogen. "Dat kunnen we wel," Zegt hij. "Er is altijd iets wat je kan doen. In dit geval misschien een soort tegenvloek of weet ik veel wat."

Maar er is helemaal niks. Zelfs na dagen zoeken. Zelfs als de ouders van Sean ineens terugkomen van hun zakenreis en ik de boel bij elkaar moet liegen omdat Sean dat niet kan vinden we niks. Alsof alle moeite voor niets geweest is. Alsof Lethia gewoon nog aanwezig is. De nachtmerries blijven maar komen, iedere nacht steeds erger.

Na een paar weken heb ik er echter genoeg van. Ik bel bij Sean aan en begin te huilen, iets wat ik al een lange tijd geprobeerd heb niet meer te doen. Sterk blijven.

"Wat is er?" Bezorgd omhelst Sean me.

Kwaad veeg ik de tranen uit mijn wangen. "We gaan Morax oproepen," Zeg ik met gedempte toon. "Dit kan niet langer."

Week in week uit hebben we tegenslagen gehad. De informatie op internet kon natuurlijk bij lange na niet tippen aan alles wat in Lethia's boeken gestaan moet hebben. Maar nooit van mijn leven zal ik nog een voet in dat bos zetten. De geheimen die dat bos bewaard, mogen verborgen blijven. Het geschreeuw van de slachtoffers uit dat bos mag gesmoord blijven, zelfs dat van Amaya. Want hoewel haar ouders naar de politie gestapt zijn, wat Sean en ik ze hadden afgeraden, heeft het onderzoek nog maar weinig opgeleverd. Ook de ouders van Amaya hebben namelijk moeten liegen. De echte waarheid kan de mensheid nog niet aan.

Als ik dus voorstel om Morax op te roepen, is Sean geschrokken, wat best begrijpelijk is na alles wat we meegemaakt hebben.

"Nee," Zegt Sean snel, zonder er ook maar over na te denken. "Veel te gevaarlijk."

"Maar..." Stamel ik. Dan denk ik eindelijk een goed idee te hebben, wordt het afgekeurd! "Dan doe ik het wel in m'n eentje."

Sean slaat zijn armen om me heen en probeert me tegen te houden. Ik weet het ook allemaal niet meer. Ik heb alles nog steeds niet kunnen verwerken, terwijl het inmiddels al weken later is. Het blijft me achtervolgen. Het verleden blijft me achtervolgen.

Langzaam maar zeker begint het erop te lijken dat Lethia het laatst lacht.