Zoete vergetelheid [Voltooid]

Hoofdstuk 32

Ruby
2 jaar later

Het is op een druilige, sombere zondagochtend als mijn telefoon een paar keer overgaat. Een onbekend nummer, laat de display zien. Na even twijfelen neem ik op. Ik ben wat schuwer geworden na twee jaar geleden en vertrouw mensen minder snel. Wie weet ontmoet ik wel weer iemand net zo gek als Lethia. Een tweede keer overleef ik niet.

"Hallo?" Zeg ik twijfelachtig.

"Hallo," Zegt een kalme stem aan de andere kant van de lijn. "Spreek ik met Ruby Rosewood?"

"Ja," Ik steek een plukje haar achter mijn oor. "Dat ben ik."

"Je spreekt met Annelotte Sho van de politie," Ze kucht even. "We hebben het stoffelijk overschot van Amaya Hinami gevonden."

Mijn hart slaat een paar slagen over. "Sorry," Stamel ik. "Wat zegt u?"

"We hebben gister het stoffelijk overschot van Amaya Hinami gevonden," Herhaalt Annelotte droog. "Dat was jouw beste vriendin, toch?"

"Ehm," Ik zwijg even. "Ja." Hebben ze in het bos gezocht? In het oude huis van Lethia? "Zou... Zou ik misschien wat mogen vragen?"

"Ja hoor," Zegt Annelotte, maar het klinkt niet heel vriendelijk.

"Waar precies hebben jullie haar gevonden?" Mijn keel voelt droog aan.

Annelotte is even stil, maar zegt uiteindelijk: "We hebben haar gevonden in een oude bunker. Iemand had veel moeite gedaan om haar daar te begraven."

"Wacht," Dit kan niet waar zijn. Ze is niet in de bunker gestorven, maar op een plek vele kilometers verderop. "Dat kan niet kloppen."

"Oh nee?" Ik hoor de irritatie van de politieagente. Schijnbaar is ze niet erg geduldig vandaag, maar dat boeit me op dit moment totaal niet.

"Nee," Ik staar voor me uit.

"Als je me nu wilt excuseren," Zegt Annelotte die duidelijk genoeg van me heeft. "Ik moet verder met het onderzoek. Je kan nog een paar belletjes voor ondervragingen verwachten, dus zorg ervoor dat je de komende dagen bereikbaar bent."

"Oh," Weet ik nog net uit te brengen. "Oké."

Ik hoor hoe Annelotte ophangt en ik voel paniek opkomen. Amaya is gevonden in de bunker. Dat kan niet. Snel toets ik het nummer van Sean in en leg hem alles uit.

Zodra hij mijn huis zowat binnen is komen vallen, heb ik al drie glazen cola op -  ik drink heel veel als ik zenuwachtig ben. Wat nou als het wel iets met Lethia te maken heeft gehad? Hoewel de nachtmerries er nog steeds zijn, heb ik niet het benauwde gevoel meer dat ik twee jaar geleden nog had, maar dit bezorgt me toch echt enorm veel kippenvel.

Nagelbijtend luister ik naar Seans hypothese over Anastasia. Het klopt niet, ik voel het. Tot nu toe heeft mijn instinct me nog maar eenmalig bedrogen en dat zal geen tweede keer worden. Tenzij...

"Het was Anastasia niet," Het is net alsof ik ineens een openbaring heb. "Het was iemand anders."

"Hoe bedoel je?" Sean snapt het duidelijk niet.

Alles lijkt ineen klap samen te komen, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik dit uit moet leggen. Ik neem een diepe teug adem en begin te vertellen.

Wanneer ik klaar ben kijkt Sean me met grote ogen aan. "Je kan wel eens gelijk hebben," Zegt hij knarsetandend.

Ik sta vastberaden op. "Ik ga,"

"Waarheen?" Sean staat ook op.

"Daar kom je snel genoeg achter," Ik loop de kamer uit. "Ga je mee?"

Niet veel later komen we bij onze bestemming aan. Het statige politiebureau.