Zoete vergetelheid [Voltooid]

Hoofdstuk 23

Lethia

Dood. Ruby en Sean gaan dood. In mijn gedachten ben ik bij de woeste rivier. Het water klotst tegen de rand, terwijl Sean hopeloos toekijkt hoe Anastasia Ruby in de rivier met vleesetende monsters duwt. Daarna is hij aan de beurt. De schreeuwen van angst klinken als muziek in mijn oren.

Ik grijns kwaadaardig, maar word ruw uit mijn gedachten gehaald door Anastasia die de kamer binnen komt.

"Lethia," Zegt ze met een lage stem.

"Ja?" Ik kijk haar tevreden aan.

"Ruby, Sean..." Ze is even stil. "Ze zijn ontsnapt."

"Wat?!" Ik spring overeind. "Hoe durf je? Jij nutteloos wezen!" Ik word rood van woede. "Hoe kan je ze laten ontsnappen? Je bent nergens goed voor!"

Anastasia doet haar hand omhoog en met een enorm kabaal vlieg ik tegen haar bed aan. "Au!" Roep ik. De wond op mijn hoofd die Ruby een tijdje geleden gemaakt heeft barst weer open.

"Rustig!" Anastasia gaat van haar normale witte kleur ineens naar een felle, rode kleur, als woeste vlammen. "Je hebt het tegen je zus, begrijpen?"

Haar hand gaat naar mijn keel. Ik heb een benauwd gevoel en probeer haar weg te duwen, maar ik ga recht door haar heen. "Stomme trut!" Piep ik. "Laat. Me. Los!"

"Nooit," Murmelt ze. De greep om mijn nek wordt steviger. "Na die beledigingen nooit meer."

De vlammen zijn nu los van Anastasia's lichaam en grijpen om ons heen. Wij staan ten midden van het vuur. Ik weet dat er maar een van ons is die dit gaat overleven als ik niet snel iets doe. We staan nu in een cirkel van vlammen, waar Anastasia immuun voor is, maar waar ik makkelijk door verslonden kan worden.

"Je had beloofd om voor me te zorgen," Sis ik tussen het geknetter van het vuur door. "Als papa en mama er niet meer zouden zijn." Ik speel nu de joker.

"P-pap en mam?" Stamelt ze.

Het vuur verdwijn even, samen met de rook. Als de rook weg is en de as van de verbrande meubels wegvliegt, schreeuw ik de spreuk zowat uit. Anastasia's ogen worden groot.

"Nee!" Roept ze. "Alsjeblieft!" Ze probeert me weer te laten stikken, maar ze is te laat.

De spreuk heeft zijn werk al gedaan. Een zwarte mist draait om Anastasia heen, steeds sneller, als een tornado. Ik hoor haar schreeuwen. Het doet me niks. Soms moet je met vuur tegen vuur vechten.

Zodra de wolken na een tijdje opgelost zijn en de schreeuwen uitgestorven, is het enige wat er nog van Anastasia over is een zwarte veer. Ik pak hem op en lach spottend. Zwakkelingen overleven niet in deze wereld. Dood of levend, je moet vechten voor je bestaan.

En Anastasia heeft zojuist verloren.

Als er een geest sterft, laat hij of zij een zwarte veer achter. De enige manier om een geest te doden is door zijn of haar ziel te verbranden, wat alleen gedaan kan worden door de sterkste soort zwarte magie die er bestaat. Daarvoor moet een mensenoffer gedaan worden. Al die tijd had ik de dood van Amaya gepland en ook al was het Anastasia gelukt, ze wist teveel. Maar aangezien ze nutteloos voor mijn plannen was, besloot ik om het nu al te doen.

Ik mompel nog een spreuk en verdwijn dan uit het huis, op weg naar Ruby en Sean. Als Anastasia het niet doet, doe ik het zelf wel.