KARANLIK "Yol Arkadaşının Kiraz Çiçeği"

Yakomoz

Medya; Yakamoz.

Medyadaki şarkı; Karanlık kitabımızın ana şarkısı, umarım seversiniz. Dinlerseniz beni mutlu edersiniz.

Cem Adrian- Yalnızlık Senden Daha Çok Seviyor Beni.

Bu bölümü; MrsScream ithaf ediyorum. Karanlık ailem içinde yer aldığın için mutluyum canım. Umarım her şey gönlüne göre olur.

Bölüm öncesi şiirlerinden memnun musunuz?

Birde bu bölümdeki şiir bundan dört sene önceki Yağmur'a ait. Genellike her bölüm için özel yazsamda şiirlerimi, bunu görünce işte bu dedim ve koydum.  Bilmeyenler için evet adım Yağmur. Tekrar fazlasıyla memnun oldum sizlerle tanıştığıma, umarım şiiri beğenirsiniz.

Şimdi geçelim bizim Karanlık dünyamıza..

                           ☆☆☆

Karanlık şehirden önce çöküyor üzerime,
Açmıyorum gün boyu perdelerimi.
Gecenin sevdiğin saatlerine doğru hayalin oturuyor karşıma,
İki çay koyuyorum.
Demli, tek şeker.
Sonra adınla başlayan şiirler çıkıyor çekmeceden
Karakalem ile kağıtta can bulan resmin ve,
Bir hikaye.
İçine seni sakladığım.
Mum ışığı kuruluyor gözlerime,
Kirpiklerim ateş olup yakıyor kibriti,
O küçük aydınlıkta kayboluyorsun.
Tükeniyor, ince çubuk iki parmağımın arasında.
Zifiri karanlık oluyor, yine geliyorsun.
Yabancısın sana bakan kadına.
Hiç tutmadınki ellerini,
Bakmadın hiç gözlerinden kendine.
Sonra yağmurlar bitti.
Sonsuz bir sabahı oldu sensiz bu kentin.
Artık hiç gelmiyorsun,
Perdelerim hep açık.
Hatta birgün penceremden kaçıpta gelen bir kelebek kondu avucuma,
Rengi saçlarına benzeyen.
Öptüğüm kanadı öpmediğin yüreğimde kırıldı.
Uyudu kadın,
Avucunda yitti sandığı kelebek sana uçtu.
Öldü kadın,
Ruhunun son damlalarını koydu o minik kanatlara.
Emanet güneş, ebediyen doğuyordu kefenlenmemiş bedenlere,
Mezarı başında buldun kelebeği,
Geldin!
Çünkü toprağın altı çok karanlık!
Geldin!
Çünkü yalnızlığın pençesinde,
İsmini sayıklayarak ölmüştü kadının!

                           ☆☆☆

Üç hafta sonra...

Siyah kelebek doğdu kendinden habersiz, doğanın kucağına. Kanat çırmaya başladığı kısacık ömründe, unuttu bir zamanlar tırtıl olduğunu.

Geceye sığındı. Madem gecesinde ölecekti doğum sabahının, gece onu kabul ederdi topraklarına. Hem belki karanlık gizlerdi onu, ölüm ayırt edemezdi kelebeğin karasını.

Zaman en büyük ihanetini yapmış unutturmuştu anılarını. Güçsüzleşmişti kelebek, var olan gücüyle kurtarmak uğruna savaştığı hatıraları saklanmıştı zihninin derinliklerine.

Benliğini kaybetmişti.

Yüreğimi bir koza gibi sarmalıyıp koruyan heyecanı, dokunuşları ve aşkı... Benliğimi uzun zaman önce kaybetmiştim ama hepsi öylece bekliyordu kalbimde, uyanmam için. Beynime duyurmaya çalışıyorlardı seslerini.

Hep hayat kavramının bana düşman olduğunu düşünürdüm ama artık gerçek düşmanlarımın kim olduğunu biliyordum.

Zaman ve hafızam.