Bölüm Şarkısı; Onurcan Özcan- Kibrit.
☆☆☆
Bir damla daha yağsan sözlerimden,
Dinecek belki gökyüzümün griliği.
Masallarda yeryüzüne aşıktı ya hani göğün gözleri,
Her bir kirpigine değdirerek mutluluğu.
Her bir toprağa,
Parmak uçlarına....
Ellerine,
Ne çok şey saklarsın değil mi onlarda?
Biraz da sakarsın aslında,
Biraz uykulu,
Çokça bulutlu.
Senin ruhun bulut hani,
Ondan bu mavilik sesine gizlenen.
Bir umut desen,
Baslaması zor değil.
Güzlerin bittiği gün gelirim yeniden.
Senin ruhun bulut,
Sesin mavi.
Ve bilmesen de bilegindeki o sessiz tını,
Benim için bir umut.
Bir damla daha yağdın gözlerimden,
Gökyüzü gri.
Biraz da sensin aslında,
Bulutlu.
Kirpiklerine değiyor mutluluk,
Sinsice gülüşünde.
Gülümse,
Yağmur yağacak sen gülümseyince!
☆☆☆
Önceki bölümden;
Yerini ezbere bildiğim kolyenin varlığına sarıldım gözlerimi açarken.
Nefeslerim birbirini kovalarcasına zorluyordu beni, yangın yanıyordu sanki kursağımda.
Göğüs kafesimdeki yüce ağacın köklerinden dallarına yükselen ateş kavuruyordu hücrelerimi.
Güneş, mahmur halleriyle ziyarete gelecekti az sonra gökyüzünü. Sabah ezanının semalara yükselmesine şahitlik ettim sakinleşmek için.
Olmadı.
Dinginlikten eser olmayan simam ile fırladım yerimden. Uzun saatler uyanık kaldığımdan sızmıştım yatakta. Hani yanımda olacaktı diye söylendim.
Bir şey vardı. Bir şey oluyordu. Bir terslik... Telefonu aldım sehpadan. Sırasıyla Yağız'ı ve dedemi aradım. Açmıyorlardı.
Camı açtım. Yağmur yağıyordu fırtınalar kopartarak. Korkmuştum. Ona sığınmam gerekiyordu. Tanıdık olduğum toprak kokusu bir yabancı kadar farklı geliyordu bana.
Ölümün kokusu olur muydu, rengi tadı veya dokunuşu?
Saç uçlarıma kadar ürperirken, telefonun sesiyle irkildim. Metehan arıyordu.
"Yade endişelenme, Aker-"
Cümlesine devam etmedi ama sanki yangınım, başından beri farkındaymış gibi taştı içimden.
"Yağız! Yağız'a ne oldu?"
"Kiraz çiçeğim... Ben, yaralıyım. Vuruldum."
"Merih"
Kırmızı bir şerit gibi gerilen dudağından, kokusu sinmiş cümleler damlıyordu. Zihnim, en korkunç oyunu sahneleyebilmek için değerli bir yem bıraktı ufuklarıma.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIK "Yol Arkadaşının Kiraz Çiçeği"
Romance☆ "Aker dur kımıldama. Kirpiğin düşmüş." Sanki bir elmasa dokunuyormuş gibi yavaşça aldım yanağından tenine tutunmaya çalışan kirpiği ve parmaklarımı üzerine kapattım. "Dilek tut bakalım Yağız Aker." Gözlerini yumup uzunca bir süre öyle kaldı. Güneş...
