Niets is wat het lijkt .. [AFGEROND]

Hoofdstuk 8

Wanneer ik met Dennis een eindje heb gefietst stop ik, het is donker maar dat maakt me niet uit.

Ik begin te vertellen, over dat Elizabeth soms zo raar of eng doet, wat ze net tegen me zei maar wanneer ik wil vertellen over de deur barst ik in het huilen uit.

Zijn armen om me heen voelen goed, hij streelt mijn rug terwijl mijn tranen op zijn shirt vallen.

Als ik thuis in mijn bed lig denk ik aan Dennis en aan vandaag, Dennis gaat zondag weer mee naar Elizabeth.

Hij heeft gezegd dat als Elizabeth naar bed moet we samen zullen gaan kijken wat er is.

Ik ben blij dat hij me gelooft en me niet uit begon te lachen, hij is zo leuk..

Langzaam val ik in slaap, met Dennis in mijn gedachte.

De volgende dag word ik laat wakker, de klok van beneden tikt hard 2 keer.

Ik gooi het dekbed van me af en lees het smsje van Dennis. ‘’Kan ik straks komen, ik wil met je praten’’

Ik vraag me af waar dat over gaat, maar besluit me maar vlug te gaan omkleden.

Vlug douche ik mezelf, trek ik mijn jurkje aan en doe mijn haar in een vlecht langs mijn gezicht.

Tevreden kijk ik in de spiegel en hoor de bel gaan, timing!

Dennis ziet er even mooi uit als altijd, zijn blauwe ogen springen eruit, zijn bruin haar zit weer mooi in model.

Nadat ik voor hem drinken heb gepakt ga ik naast hem op de bank zitten. ‘’Wat is er?’’ vraag ik voorzichtig.

‘’Ik moet je iets bekennen..’’ mompelt hij zacht, maar kijkt me niet aan.

‘’Ik ben verliefd op je .. al een paar maanden, ik kan nergens anders dan aan jou denken, en ik was zo bezorgd toen ik hoorde dat je in het ziekenhuis lag..’’

Mijn mond valt bijna open, maar ik zeg niks, ik weet niks te zeggen.

Hij, de knapste jongen van de school (voor mij toch) vindt mij leuk!?

Zonder nog een woord te zeggen ga ik dichter bij hem zitten en druk mijn lippen op de zijne, naar dit moment heb ik maanden van gedroomd!