Niets is wat het lijkt .. [AFGEROND]

Hoofdstuk 12

Er gingen dagen, weken, maanden voorbij ..

De begravenis van Dennis was geweest, ik heb mijn verhaal tegen de politie gedaan, Lizzie mijn beste vriendin steunt me en is vaak bij me, mijn moeder is gestopt met werken.

Er is veel gebeurd de afgelopen maanden, en het enige wat er met mij is veranderd?

Niks, ik huil elke dag om Dennis en de rest van de dag lig ik in bed, muziek doet me ook niet veel meer.

Ik lig gewoon in me bed, te denken over alles wat er gebeurd is.

De familie Elozas is verdwenen volgens de politie, maar dat geloof ik niet ..

Ze hebben weer een slachtoffer gemaakt, mijn vriendje en ze zullen niet stoppen ..

Het maakt niet uit nu hij er niet meer is, hij zal altijd mijn vriendje blijven.

Wanneer ik die zaterdag wakker word voel ik me slecht, zoals altijd eigenlijk.

Ik staar wat naar mijn plafon en besluit eens op te staan.

Terwijl ik onder de douche sta kijk ik naar het litteken op mijn buik, door Elizabeth toen ze me gestoken had.

Ik schud mijn hoofd, niet meer aan denken!

Na 20 minuten ben ik klaar en loop naar beneden, ik vertel mijn moeder dat ik naar Lizzie ga en stap op mijn fiets.

Ik fiets langs het bos en kijk er in, dan zie ik opeens een meisje tussen de bomen, sprekend Elizabeth.

Maar wanneer ik goed kijk is ze weg, ik schud mijn hoofd. Nu niet gek worden Isabella.

Wanneer ik bij Lizzie ben merk ik dat ze niet thuis is, wat ik nogal raar vind want we hebben afgesproken?

Zuchtend bel ik  nog een keer maar dan doet ze open. ‘’Sorry! Ik zat in de douche’’ roept ze meteen.

Wanneer ik zeg dat het niks is lopen we naar haar kamer en praten daar wat, maar we praten gelukkig nooit meer over wat gebeurd is.

Ze ligt wat op haar bed mee te zingen met de cd van One Direction, blurg .. ik kan die jongens niet uitstaan, maar haten doe ik niet ..

Maar in  plaats van dat ik zeur om een andere cd, boeit het me niet eens meer.

Ik zit op haar bureaustoel en kijk naar buiten, de zon schijnt fel ..

Dennis is nu vast daarboven, ik begin weer te huilen als ik eraan denk hoeveel pijn hij heeft gehad.

Lizzie merkt meteen waarom ik huil en slaat haar armen om me heen, ‘’Het komt allemaal wel goed, mop’’ fluistert ze, maar het enige wat ik doe is nee knikken.

Het komt niet goed! Hij komt nooit meer terug, en ik mis hem zo!