Niets is wat het lijkt .. [AFGEROND]

Hoofdstuk 34

Omdat mijn leven op de kliniek nogal saai is, sla ik maar een paar maanden over, de dag dat ik naar huis mag is eindelijk!

Ik ben vorige week 19 geworden, dus zou ik thuis dubbel feest hebben.

De eerste nachten dat ik hier was moest ik huilen en verveelde ik me dood!

Ik moest mijn verhaal vertellen, volgens mij wel zo’n 100 keer!

Maar toch heeft het geholpen, ze weten zelfs dat ik het huis in brand heb gestoken..

Blij pak ik alles weer in en dan is het wachten op mijn ouders, en wanneer ik niet mijn ouders maar ook David zie begin ik te huilen, maar niet omdat ik verdrietig ben.

De mensen die me altijd steunen, altijd er voor me zijn zijn nu gewoon hier!

Ik vlieg David om de hals, ‘’Nagedacht?’’ fluistert hij na een tijdje.

Knikkend buig ik naar hem toe en druk een lange zoen op zijn mond.

‘’Ja, en ik weet nu zeker dat ik de jouwe wil zijn’’ zeg ik blij, ook op zijn gezicht verschijnt een glimlach!

Zie je nu wel, alles komt toch nog goed!

De laatste tijd heb ik eigenlijk nooit meer aan Elizabeth of haar gestoorde familie gedacht, ze zijn dood!

Eindelijk besef ik dat nu, het is nu echt voorgoed voorbij.

Terug naar huis ligt mijn hoofd tegen David aan en fluisteren we elkaar heletijd lieve woordjes toe, kan dit maar voor eeuwig zijn!