1 maand na mijn ongeluk ben ik bezig met mijn koffers inpakken.
Samen met David en mijn ouders heb ik een kliniek gezocht, en in Engeland vond ik een goeie.
Helaas zal ik David nu moeten verlaten, maar hij zou me komen bezoeken.
We hebben nog niks samen, maar we willen erover praten als ik uit de kliniek kom en ik weer helder kan denken.
Ik zucht en stop de foto van mij en Dennis erin, hij is nog steeds mijn nummer 1.
Prop wat kleren in de koffer en mijn allstars, nog wat belangrijke spulletjes en rits dan de koffer dicht.
Ik sleur de koffer van de trap en kijk naar mijn ouders, ze zouden meegaan om me officeel in te schrijven, David zou hier blijven.
Nadat hij me een kus en een dikke knuffel heeft gegeven stap ik in de auto en vertrek naar Engeland.
Zet mijn koptelefoon op en staar afwezig naar buiten, straks zouden we met een boot moeten brr..
Ik mis David nu al, maar natuurlijk geef ik niet toe dat ik verliefd op hem ben.
Terwijl ik wat op mijn lip bijt denk ik wat er straks allemaal gaat gebeuren.
Ik ga daar ‘’wonen’’ voor een tijdje, tot ik alles weer op een rijtje heb, moet mijn verhaal (vast wel meer) dan 1 keer vertellen, veel praten, goed eten.
Het is een strenge kliniek zei mijn vader me, maar dat is goed voor me zei hij daarna.
Ik ril eventjes als mijn vader parkeert en ik de boot in de verte zie, ik haat boten!
Zuchtend sleur ik mijn koffer achter me aan en loop braaf achter mijn ouders, mijn koffer maakt een irritant geluid, pff!
Mijn ouders pakken de koffer over en geven het aan een man die voor de boot staat, hij glimlacht vriendelijk naar me, maar ik kijk chaggerijnig terug.
Meteen draait hij zijn blik van me weg, en samen met mijn ouders ga ik ergens op de boot zitten.
Weer staar ik afwezig naar buiten terwijl mijn ouders praten over de kliniek, duw mijn oortjes in mijn oren, geen zin om dat aan te horen.
Zet mijn lievelingsmuziek op van Justin Bieber en sluit mijn ogen.
''Your trust has been broken now, a successful recovery...''