De weddenschap - Kaj van der Voort ✔.

Hoofdstuk elf.

                  

Kaj zucht voor hij de film die we keken via zijn laptop op pauze zet en me aankijkt. 'Je zit ergens mee. Wat is er.' Verward kijk ik hem aan. 'Je bent na dat gedoe in het zwembad zo stil, je kan gewoon eerlijk tegen me zijn.' Ik zucht even en kijk naar mijn vingers. 'Je gaat me toch niet vertellen at ik je afgewezen heb of iets he?' Zegt hij gelijk. Meteen kijk ik op. 'Nee, nee echt niet!' Kaj glimlacht kleintjes. 'Gelukkig maar.' Ik zucht en kijk naar mijn handen. 'Maar het is niet alleen daar straks, ik ben gewoon aan het denken. Ik heb wat dingen opgevangen tussen jullie en het lijkt wel een soort spelletje.' Mompel ik. 'Hoezo?' Lacht Kaj, maar zijn lach is geen spontane lach en ook geen lach alsof ik een of ander gek iets uitkraam. 'Nou, je haalde je handen gelijk van mijn schouders af toen we in de wildwaterbaan kwamen bij Jai en Sofie, terwijl Jai onderhand wel gewend is dat jij meisjes vasthebt. In het bad inderdaad met die kus, maar het zit me niet dwars dat jij niet wilde, het zit me dwars dat Jai het een goede move vond, Dioni toen zei dat Cass zo wel kon winnen en dat Sam het gelijk afkapte. Het lijkt wel alsof jullie nu een spelletje spelen met ons.' Kaj glimlacht even en slaat zijn arm om me heen. 'Dat is niet zo hoor.' Ik kijk hem even aan en schud mijn hoofd. 'Het spijt me, ik weet ook wel dat ik gek ben. Het is gewoon allemaal... een indruk denk ik.' Kaj glimlacht. 'Dat kan ik wel snappen.' Geeft hij toe. Hij zet de film weer aan op de laptop en ik laat mezelf wat meer tegen hem aan ontspannen. 'Kom hier, dan krijg je alsnog je kus.' En voor ik wat kan zeggen voel ik Kaj zijn zachte, vochtige lippen een afdruk achterlaten op mijn wang.
Er wordt ineens hard op de deur geklopt en ik schiet omhoog. Verward kijkt Kaj me aan en ik haal mijn schouders op. Ik sta op en loop naar de deur. Onderweg pak ik de sleutels van het schapje en draai hem open. 'Oh, thank god jullie slapen nog niet.' Sofie stapt gelijk naar binnen en ik kijk haar even verward na. 'Soof, whats up?' Kaj leunt naar voren en zet de film die we aan het kijken waren op pauze. 'Dit moet je horen. Nu, kun je meekomen?' Ik kijk even naar Kaj die zijn schouders ophaalt en knik naar Sofie. Ik loop door het huisje heen naar de schuifpui en open deze. Sofie loopt volgt me naar buiten.
'Wat is er?' Vraag ik haar verward. 'Het is Elisa.' Verward kijk ik Sofie aan. 'Elisa? Wat moet jij met Elisa?' Vraag ik haar verward, terwijl ik mijn armen over elkaar heen sla. 'Nou, ik niets, maar jij wel.' Verward blijf ik haar aankijken. 'Ze is hier, samen met Femke.' Mijn mond valt open. 'Dit meen je.' Sofie knikt en ik grom voorzichtig. 'Waarom? Hoe weet ze überhaupt dat ze hier moet zijn?' Ik grijp met mijn handen in mijn haar. Sofie haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet.' Zucht Sofie. 'Ze gaat iets flikken. Ik weet het zeker, want dat is altijd zo. Ik kan niet één dag geluk hebben. Niet één, want de dag erna flikt ze iets waardoor het meteen weer zuur wordt.' Sofie legt haar hand op mijn schouder. 'Het komt goed Lauren. Hun zijn met twee en wij met tien. We lichten vanavond gewoon iedereen in als we naar het terras gaan en dan komt het wel goed.' Ik zucht en schud mijn hoofd. 'Dat kan niet hé? Niemand mag weten wat er privé tussen ons gebeurd is.' Sofie zucht. 'Dat weet ik, maar het is niet anders, en anders vertel je het alleen Kaj, die weet vast wel hoe hij het naar de rest moet overbrengen zonder dat ze gaan vragen.' Ik zucht en knik dan. Ik sla mijn armen om Sofie heen en geef haar een knuffel. 'Ik denk niet dat ik het durf.' Geef ik na een tijdje toe. Sofie kijkt me verward aan. 'Om het aan Kaj te vertellen.' Mompel ik. Sofie kijkt me even aan. 'Waarom niet?' Vraagt ze mompelend. 'Omdat ik bang ben voor zijn reactie. Straks neemt hij het voor haar op en is hij het er mee eens dat ik de fout ben. Dan wordt de rest van deze week een regelrechte hell...' Sofie lacht. 'Dat gaat niet gebeuren Lauren. Geloof mij maar.' Ik kijk weg van haar, omdat ik het niet kan geloven. 'Lauren, Kaj heeft zo veel levenservaring. Hij heeft ontiegelijk veel meegemaakt. Hij weet veel meer en begrijpt veel meer dan jij zal denken.' Ik zucht diep en bijt op mijn lip. 'Ik weet het niet hoor.' Mompel ik zacht. 'Maar ik wel. Hij zal echt wel een plan bedenken. Het is een jongen, een hele slimme.' Ik zucht. 'Goed dan.' Sofie glimlacht en slaat nog een keer haar armen om me heen. 'En nu snel terug naar Jai jij. Ik zie je vanavond.' Sofie glimlacht en knikt. 'Het komt goed Lau, echt.' Ik glimlach en knik.
Sofie loopt weer via de schuifpui door het huisje heen naar buiten, zodat ze naar haar eigen huisje kan. Ik laat mezelf naast Kaj op de bank vallen. Hij kijkt me aan en buigt voorover om de film aan te zetten. Soms is het fijn dat Kaj geen vragen stelt, maar in dit geval had hij dat beter wel kunnen doen, want nu hij niets zegt, durf ik ook niets te zeggen.