De weddenschap - Kaj van der Voort ✔.

Hoofdstuk drieëndertig.

'Lauren. Lauren kijk me aan. Lauren, kijk me nu aan alsjeblieft.' Ik schud mijn hoofd en haal mijn snotterige neus op. Ik ga hem nu echt niet aankijken. Mijn mascara zal waarschijnlijk over mijn hele gezicht zitten en hoe ik net mijn neus ophaalde klonk ook niet bepaald sexy. 'Wij lopen vast Kaj. We zeggen wel dat jullie eraan komen goed?' Ik weet niet wat Kaj op Dioni reageert, maar ik hoor hoe de voetstappen weglopen. 'Lauren, kijk me aan.' Ik voel hoe Kaj probeert op met alle kracht van zijn handen mijn hoofd op te tillen, maar ik houd het expres tegen. 'Lauren.' Mompelt hij. Hij laat mijn gezicht los en slaat zijn armen om me heen. Hij drukt me dicht tegen hem aan, maar hierdoor gaan mijn tranen alleen maar harder stromen. 'Het... Het spijt me...' Fluister ik zacht. Meteen laat Kaj me los en tilt hij mijn gezicht weer op. 'Lauren.' Ik open voorzichtig mijn ogen en kijk recht in zijn zee-blauwe ogen. 'Lauren. Het kan me niet schelen met hoeveel jongens je bent geweest. Al zijn het er honderd, al was ik de eerste. Het boeit me niets. Zij heeft het recht niet om zo over jou te praten als ze niet eens weet wat er speelt.' Ik zucht diep, maar hoor gewoon mijn zucht trillen. 'Lauren, geloof me als ik zeg dat ik hun niet geloof. Ze kunnen kletsen wat ze willen maar van hun wil ik niets. Ik wil iets met jou. Ik wil jou leren kennen en hun kunnen kletsen wat ze willen.' Ik kijk Kaj twijfelend aan. Ik bijt op mijn onderlip en zucht diep, voor de zoveelste keer. 'Lauren. Het zou een hell zijn als jij zou geloven wat er allemaal over mij gezegd wordt en op internet staat. Ik weet dat je dit niet doet, want als je dat wel gedaan had, dan hadden wij hier nu niet samen gestaan. Dus reken er alsjeblieft niet op dat ik hun ga geloven met wat ze dan ook allemaal zeggen.' Ik sluit mijn ogen en probeer mijn snikken onder controle te krijgen. Ik voel hoe Kaj met zijn duimen onder mijn ogen door strijkt. 'Ik weet dat ze dit doen om jouw pijn te doen. En ik weet dat ze nu zo blij zijn dat het gelukt is. Maar het komt goed lieverd, dat beloof ik je. Er komt een moment dat we ze zullen laten zien dat ze met woorden niets kunnen, oké?' Ik knik voorzichtig. 'Geloof me Lauren, alsjeblieft.' Kaj kijkt me smekend en doordringend aan. Ik open mijn ogen weer en kijk op naar Kaj. 'Ik... Ik geloof je.' Ik schrik er zelf van hoe erg mijn stem trilt, en hoe schor hij klinkt. Kaj buigt naar me toe en drukt zijn lippen op die van mij. Gelijk kus ik hem terug en zodra hij me loslaat verlaat een klein, kort lachje mijn mond. 'Ik zie er vast verschrikkelijk uit.' Mompel ik. Kaj begint te lachen. 'Er waren net een paar meiden die je voor de ergste dingen uitmaakte, en jij maakt je druk om hoe je eruit ziet?' Lacht hij. Ik haal mijn schouders op en haal mijn telefoon uit mijn zak. Ik zet hem op zelfcamera en zie inderdaad dat er zwarte strepen over mijn wangen zitten. Ik zucht en probeer ze eraf te halen, maar echt geweldig goed zie ik het niet. 'Lau, al liep je nu in de jurk van ma flodder, met je haren als een spinnenweb en je make up van je haar tot je tenen, dan vind ik je nog net zo mooi.' Ik kijk Kaj aan en geef hem een zetje tegen zijn schouder. 'Chameur.' Kaj grinnikt en pakt mijn gezicht weer tussen zijn handen. 'Laat me je helpen.' Voorzichtig veegt Kaj met zijn duimen over mijn wangen. Ik voel hoe hij steeds lager gaat en bij mijn lippen eindigt. Langzaam veegt hij er met zijn duim overheen en drukt een kus op het puntje van mijn neus. 'Kom, laten we naar het huisje gaan. Voor we straks niet meer binnen komen.' Ik knik en voel hoe Kaj mijn hand pakt. Gelijk verstrengel ik onze vingers en leg mijn hoofd op zijn schouder terwijl we verder lopen. 'Dankjewel voor alles, Kaj.' Fluister ik. 'Geen probleem.' Fluistert hij terug, en in stilte lopen we naar het huisje.

'Goed. Last best zegen ze altijd toch?' Lacht Dan. 'Ik denk het.' Lach ik voorzichtig. 'We hoorden dat jullie even een obstakel hadden.' Zegt Mark dan, en hij kijkt mij aan. 'Ben je oké?' Vraagt hij bezorgd. Ik knik en ik voel Kaj zijn blik op me branden. 'Goed, geef het kaartje maar dat jullie hadden, en de aanwijzingen.' Netjes geef ik alles aan Dan. Ze pakken alles aan en kijken erna. Ik zie hoe Dan de aanwijzingen telt terwijl Mark de kaart met de panda op de stapel met andere kaarten legt. Ik de vluchtigheid zie ik dat onze pandakaart op de kaart van een tijger komt te liggen. 'Goed, hier is jullie prijs.' Zegt Mark dan. Hij geeft ons een blauw zakje en meteen begin ik al te lachen. 'Wat?' Vraagt Kaj. 'Een bioscoop bon.' Grinnik ik. 'Damn it.' Lacht Mark dan. 'Veel plezier samen. En nu snel weg dan kunnen wij alles opruimen.' Ik lach en knik naar de twee mannen voor ik de bon aanpak van Mark en dan voor Kaj het huisje uitloop. 'Er zit een briefje op.' Merk ik op als we buiten staan. Ik draai het pakje om en kijk naar het briefje. No winners, no losers. Verward kijk ik naar Kaj. 'Geen winnaars, geen verliezers.' Mompelt hij. 'Maar.... Ik zweer je toch dat wij de laatste bij het huisje waren?' Mompel ik.