De weddenschap - Kaj van der Voort ✔.

Hoofdstuk drieëntwintig

'Lauren. Ik beloof je echt, bij deze, als we maandag naar huis gaan, dan zorg ik dat ik jou thuis kan brengen en dan leg ik je alles uit, oké?' Ik zucht even en kijk Kaj aan. Hij kijkt me recht aan en ik zie in zijn ogen dat hij er moeite mee heeft. Ik bijt even op mijn lip en kijk van zijn lippen weer terug naar zijn ogen waarna ik mijn ogen even kort sluit en knik. 'Oké.' Fluister ik zachtjes. Kaj krijgt een kleine glimlach op zijn lippen en legt zijn handen op mijn wangen. Hij buigt mijn hoofd iets naar voren en drukt kort zijn lippen op mijn voorhoofd. 'Beloof me dat je het zal begrijpen?' Vraagt hij zachtjes. 'Dat kan ik niet, want ik weet niet wat je me gaat vertellen.' Kaj zucht en knikt dan. 'Oké, ik snap je.' Ik glimlach en draai dan mijn hoofd weg zodra Kaj zijn handen van mijn wangen afhaalt. Ik kijk weer naar de lucht, die nu steeds grijzer en donkerder is gekleurd. De lampen langs het strand springen ook aan en ik hoor hoe e wind ervoor zorgt dat het meer harder begint te ruizen. 'Nu hebben we de zondondergang alsnog gemist, en daarvoor heb ik je juist mee hiernaartoe genomen.' Mompelt Kaj. Ik draai me weer terug naar hem en leg even mijn hand op zijn wang. 'Het geeft niet. We kunnen morgen, of overmorgen, zaterdag of zondag ook nog gaan hé?' Glimlach ik. 'Dat is waar.' Lacht Kaj. Hij pakt mijn hand vast die op zijn wang ligt en legt deze op mijn schoot. 'Je bent een toffe meid, Lauren.' Ik voel hoe mijn wangen rood en warm worden en ik kijk automatisch weer naar onze handen. Ik schrik op als ik de beltoon van Kaj zijn telefoon hoor. 'Sorry.' Mompelt hij waarna hij zijn hand uit die van mij haalt en zijn telefoon opneemt. 'Oh, hoi Jai.' Even stilte. 'We zijn even een luchtje gaan scheppen. Nee, niets aan de hand! Ik meen het.' Weer stilte. 'Oh shit. We komen eraan. Tot zo!' Nog voor ik kan vragen wat er is staat Kaj op, pakt mijn arm en loopt naar de andere kant van het strandje toe om vervolgens de bosjes weer in te verdwijnen. Dit keer ben ik minder geshockeerd van het feit dat hij mijn hand vastheeft en let ik wat meer op de takken die zo maar in mijn gezicht kunnen vliegen als ik niet oplet. Ik heb geen zin in een hele kras op mijn wang.

'Sofie? Wat doe je?' Ik kijk naar mijn vriendin die voorovergebogen staat en kijk haar verward aan. 'Ik zag een eekhoorn.' Lacht ze. 'Sorry dude, als je eerder had aangegeven dat jullie wilde komen waren we niet gaan lopen.' Kaj haalt de sleutel van ons huisje uit de zak van zijn jas en draait de deur open. Ik loop als laatste naar binnen en hang mijn jasje aan de kapstok op voor ik naar het keukentje loop. 'Iemand drinken?' Meteen zet Jai de fles wodka op het aanrecht. 'Lekker.' Hij schenkt me een knipoog en volgt Kaj dan naar het zitgedeelte n en ploft op de bank. Kaj zet de tv aan en ik hoor gelijk de muziek door het huisje galmen. Sofie komt naast me staan terwijl ik een paar glazen uit de kast pak. 'Dus.' Grijnst ze. Zodra ik haar aankijk wiebelt ze overdreven met haar wenkbrauwen. 'Dus wat?' Zo serieus mogelijk vul ik de glazen met een kwart wodka en drie kwart cola.
'Dus, wat is er gebeurt?' Vraagt ze me terwijl ze een paar schaaltjes uit de kast haalt. 'Niets.' Mompel ik terwijl ik verder ga met het volgende glas. 'Maak dat de kat wijs.' Mompelt ze. 'Sofie, kijk me eens aan?' Sofie zet de schaaltjes op het aanrecht en kijkt me aan. 'Er is niets gebeurd. Echt niet.' Sofie zucht en trekt een pruillipje. 'Ik had zo gehoopt van wel, voor jou.' Ik schud mijn hoofd. 'Er gaat ook niets gebeuren deze week. Dat kan ik je garanderen.' Mompel ik. 'Waarom niet?' Vraagt ze verward. 'Dat mogen ze niet.' Zucht ik. 'Hoe bedoel je?' Roept ze verward. Meteen sus ik haar dat ze stil moet zijn en ik kijk naar de jongens op de bank, maar die geven geen kick. Ze zijn te druk met elkaar in gesprek en de muziek staat denk ik net iets te hard om ons te horen. 'Dat vertelde Kaj. Ik weet ook niet meer, maar ik weet dat hij meer wilde doen maar het niet kan. Hij legt me maandag in de auto naar huis alles uit...' Mompel ik terwijl ik de dop weer op de fles cola draai. 'Dat is onzin.' Lacht Sofie. 'Hoe bedoel je, onzin?' Vraag ik verward. 'Ik heb Jai allang gezoend.' Haar wangen worden rood en ze kijkt gelijk van me weg, waardoor ik weet dat ze nu de waarheid spreekt. Mijn mond valt open en van verwardheid begin ik te lachen. 'Dat... Dat meen je?' giechel ik. 'Dat meen ik ja.' Sofie bijt op haar lip en pakt een van de zakken chips die Kaj en ik vanmorgen al klaargelegd hadden op het aanrecht. 'oh my god.' Zucht ik. 'Hoe was het?' Meteen kijkt Sofie lachend op en slaat ze me tegen mijn schouder. 'Dat ga ik jou niet vertellen!' Lacht ze. 'Maar, dan nog vind ik het onzin wat Kaj je heeft verteld, want Cassius en Anna hebben nog meer gedaan.' Net als ik op Sofie wil reageren hoor ik Kaj schreeuwen. 'Lekker Jai! Nu ben ik sowieso niet de loser!' Meteen kijken Sofie en ik naar de twee jongens, en zie ik ze betrapt naar ons kijken. Langzaam maar zeker begint me door te dringen wat er hier aan de hand kan zijn...