Likwidator : Ostateczne starcie

2.

Ernan pogwizdując, pokonywał wioskę plemienia Narraset.
Uśmiechnął się nieco, dostrzegając swoją chatę.
Wszedł po niskich schodkach na mały taras. Już miał pchnąć drzwi, gdy nagle wejście się otworzyło i stanęła w nim Vivian.

- Tata? - Wlepiła w ojca swoje brązowe, wyrażające zdumienie oczy.

Morven zmierzył wzrokiem córkę. Ubrała się w swoje ulubione czarne spodnie i już nieco zniszczoną, skórzaną kurtkę. Skryła coś za plecami i uśmiechnęła się niewinnie.

- A ty dokąd tak wcześnie, młoda damo? - spytał w końcu.

- Em... - Nerwowo zgarnęła za ucho niesforny kosmyk swoich jasnych włosów. - Ja...

- Wiem, że kryjesz za plecami łuk - Uśmiechnął się nieco. - Zmykaj. Postaraj się znów nie zniknąć na trzy dni, dobra?

Vivian ucałowała go w policzek.

- Dzięki, tatku - rzuciła, zbiegając po schodach.

- Tylko uważaj! - zawołał, po czym wszedł do domu.

Westchnął cicho, zamykając za sobą drzwi. Było bardzo wcześnie, więc w chacie panowała cudowna cisza.
Ernan bezszelestnie zajrzał do jednego z pokoi. Obaj jego synowie nadal spokojnie spali.
Cicho zamknął drzwi i przeszedł do pomieszczenia obok. Przeciągnął się, po czym zdjął ubrania. Położył się przy żonie i objął ją w pasie.
Nora zamruczała cicho, czując jego dotyk.

- W końcu wróciłeś.

- Stęskniłaś się? - Delikatnie pocałował jej ramię.

Białowłosa obróciła się do niego.

- Prosiłam cię, żebyś wracał do domu na noc. Martwiłam się, że coś się stało...

- Nie mogłem wcześniej wrócić. Cały dzień tropiliśmy stado jeleni - Cmoknął ją w czoło. - Udało nam się upolować parę dorodnych byków.

- Kiepska wymówka.

Ernan zaśmiał się cicho, po czym złączył ich wargi w namiętnym pocałunku.
Po chwili Nora przerwała czułości i odwróciła się do męża plecami.

- Ej... - Zdziwił się. - Co to miało być?

- Kara - Zachichotała.

- No wiesz...

- Masz nauczkę.

- To okrutne.

- Jakoś to przeżyjesz - Ziewnęła.

Ernan przyciągnął ją do siebie i wtulił głowę w jej ramię. Uśmiechnął się pod nosem.

Eh, to twoje poczucie humoru.

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

Vivian uśmiechnięta od ucha do ucha, wpadła na łąkę, gdzie pasły się konie. Nie zwalniając, podbiegła do swojego ogiera o myszatej maści. Nie bojąc się kopnięcia, wskoczyła na grzbiet konia przez zad. Nie traciła czasu na siodłanie rumaka. Chwyciła jego smolistą grzywę i ścisnęła go łydkami. Ogier gwałtownie wyrwał do przodu. Przeskoczył nad wysokim ogrodzeniem i ruszył w stronę gęstej puszczy.
Vivian kochała samotne wyprawy do lasu. Mogła bez celu pędzić na swoim ogierze. Ciężkie dudnienie kopyt i parskanie rumaka, było dla niej niczym muzyka.
Puszcza ją wyciszała. Otoczona naturą, z dala od ludzi, czuła się wolna. Nikt nie mówił co ma robić. Nie wytykał błędów. A jej młodsi bracia, nie grali jej na nerwach.
Ściągnęła wstążkę z włosów, by wiatr mógł szarpać ich jasnymi kosmykami.
Krzyknęła zachwycona, wyrzucając ręce w górę. Tu mogła być sobą. To było jej miejsce.
Po chwili znów chwyciła grzywę ogiera, przylgnęła płasko do jego szyi i mocno ścisnęła go nogami.

- Szybciej, Temper - zawołała - Szybciej!

Przemykała leśnymi ścieżkami, nie zważając na nierówności i ostre zakręty. Nie bała się upadku, choć mógł się skończyć tragicznie.
Nie zwalniając, przegalopowała przez rzekę Libero i znów zniknęła w gęstym lesie.